Watch your weight and run on

Ik ben vorige week begonnen met een Weight Watchers programma. Waarom, kan je je afvragen. Nieuwsgierigheid? Ja. Omdat de zaak betaalt? Ook. Omdat ik gezonder wil leven? Natuurlijk. Maar eigenlijk is er maar één echte reden. En dat is gewoon omdat ik te dik ben. Ik zou kunnen zeggen, ‘aan de mollige kant’, ‘genetisch onbeholpen’ of ‘anatomisch misvormd’ klinkt ook wel leuk. Maar nee, ik ben gewoon te dik en er is maar één oorzaak. Ik hou van suiker. En vooruit, paprika chips en lekker eten is ook fijn.

Nou heb ik jaren geleden gezworen dat ik nooit meer op dieet zou gaan. Na de zoveelste mislukte jojo poging heb ik een groot rood kruis door het woord gezet. Verwijderd uit mijn woordenboek en vervangen door ‘jeweetwel’ of ‘Datwatnietgenoemdmagworden’. Voor mijn eerste marathon heb ik suiker en chips geschrapt en viel 7 kilo af. Geen dieet dus, gewoon gezonde keuzes maken. Saaie keuzes, maar wel gezond. Nu twee jaar later sjouw ik die kilo’s gewoon weer mee. Joost mag weten hoe dat zo gekomen is. Tony, my new best friend van de afgelopen periode, weet het in elk geval wel.

En klein beetje respijt krijg ik wel. Krachttraining heeft iets meer spier gekweekt, maar toch. Voor het mee te sjouwen gewicht gedurende 42,195 km maakt het geen reet uit of het nu spier, vet of zware botten zijn. Die eerste heb ik nodig, die laatste kan ik niks aan doen, dus als we ’the guy in the middle’ een beetje kunnen liquideren zou dat toch fijn meegenomen zijn. Enter de Weight Watchers.

Het systeem is ingenieus. Je krijgt per dag een x aantal Smartpoints die je mag opeten. Daarnaast krijg je een weekextraatje. En je kan met bewegen Activepoints verdienen. Die mag je eventueel inwisselen voor Smartpoints maar liever niet. Punten tellen dus. Berekend op basis van je BMI, leeftijd, geslacht en afvaldoel. Met een minimum van 30 punten per dag en 35 punten weekextra, vrij te besteden. Ik maakte me heel terecht geen enkele illusie toen ik me aanmeldde. Mrs. Uit den Bogaard… 30 points!

Maar goed, met die 30 punten mag ik dingen eten. En dus valt eten voor mij tegenwoordig in drie categorieën. Duur, goedkoop en gratis. Afhankelijk van hoeveel punten iets waard is. Zo is een goedkoop broodje duur, en die dure druiven zijn gratis. En de gratis kiwi’s zijn vandaag in de bonus, dus die nemen we ook mee. Met enige schroom sta ik namelijk tegenwoordig met mijn telefoon barcodes te scannen in de Albert Heijn, om vervolgens met enige regelmaat te bepalen dat ik niet genoeg punten meer heb om nog een fatsoenlijk avondmaal te eten. Want na drie dagen heb ik ook mijn weekextra al opgegeten. De volle Griekse yoghurt bij het ontbijt krijgt de schuld. Of misschien gewoon het gat in mijn hand als het over eten gaat. Met een permanent hongergevoel als gevolg. En nee mam, ik heb geen ’trek’, het is gewoon honger met een grote H!

Gelukkig loop, paardrij en train ik me het zweet in de naad om wat extra punten te verdienen. Een halve marathon levert al gauw 43 punten op. Is toch een hele reep chocola. Helaas heb ik gedurende de week een schuld gecreëerd die ik eigenlijk moet afbetalen. En dan is de vraag. Ben ik braaf en betaal ik mijn schuld, of eet ik toch die reep chocola? Één voordeel heb ik wel. De eerste resultaten lijken al zichtbaar. Minder kilo’s betekenen makkelijker en dus sneller lopen.

Dus voor het geval ik tóch die reep chocola eet, kan ik makkelijker wegrennen als de Weight Watchers politie me komt arresteren!