Vanmiddag mijn vakantie afgetrapt. Nu kan ik gaan uitrusten en me volledig richten op New York. Denk je. Niets is minder waar. Ik trap mijn vakantie af voor een hele sportieve middag. Crossfit met Anita Active. Drie uur lang zwoegen en zweten en drie clinics achter elkaar er doorheen stampen. Gelukkig ben ik niet alleen. Het zware lot van een sportblogger.
Om drie uur worden we bij Crossfit Zeeburg in Amsterdam verwacht. Amsterdam, beetje jammer. Maar gelukkig maken ze het goed door de hardloopclinic te laten verzorgen door niemand minder dan Robert Lathouwers. Toch nog een stukje Rotterdamse ondersteuning, getuige het feit dat gastvrouw Marjon direct gecorrigeerd wordt om het woord ‘Marathon’ correct uit te spreken, te weten op zijn Rotterdams, de enige juiste manier. Daarnaast krijgen we een Crossfitclinic en een Yogaclinic. Met zo’n dertig dames worden we na het welkom, het uitdelen van de goodiebag met shirt en uiteraard een sportBH (joepie, ik krijg een wordt-volgende-week-gelanceerd helblauw exemplaar! Nu heb ik de Nederlandse vlag compleet), en het omkleden opgesplitst in drie groepen. We zijn met tien en Nicole, mijn ‘plus one’, is mijn buddy.
Onze volgorde is Crossfit, Yoga en als laatste Hardlopen. Ik ben blij dat we starten met Crossfit, kan ik daarna lekker uitrusten alhoewel ik de Yoga eigenlijk liever als laatste had gehad om het helemaal perfect te hebben. We doen een parcours van drie oefeningen, 20 minuten lang. Een AMRAP van Burpees, Box en Thruster. Een wat van wat? As Many Rounds As Possible. En dan Burpees, lekker op de grond gaan liggen en weer omhoog springen, Box, op een houten doos springen en weer afstappen, en Thruster, een 15 kilo zware stang liften met Squats, door je knieën zakken dus, doen. En ik dacht dat ze alleen bij het hardlopen fancy termen hadden!
Maar goed, klinkt allemaal erg vermoeiend. En als we aan onze oneindige rondjes beginnen is het dat ook. Binnen twee minuten is mijn hoofd net zo rood als het logo van Anita, het springen op de doos doe ik veiligheidshalve op- en afstappen, en het liften van die 15 kilo maken van mijn armen een paar goedkope in lageloonlanden gefabriceerde gummiknuppels. Andrea van RunAndreaRun is er ook en die lift met gemak 30 kilo alsof het een pakje watten is. Ach ja, ieder zijn ding. Ik loop liever een marathon.
Gelukkig duurt de marteling niet eeuwig en als de laatste minuut ingaat hebben we zowaar drie rondjes volgemaakt. Ik voel me nu al supersportief. We hebben even pauze en krijgen een glas met zweet van de Hulk. Het is in elk geval net zo groen en aan de smaak te proeven zullen we er net zo sterk van worden. Ik zie wat moeilijk kijkende gezichten. Ik niet, sinds ik bij de Weight Watchers zit eet ik alles wat nul punten kost.
Daarna mogen we naar de Yoga. Lekker relaxen, beetje rekken en strekken en even bijkomen. Dus niet, of, zoals Donald Trump zou zeggen, WRONG! We mogen ons in allerlei bochten wringen. Drie minuten planken is er niks bij. Het lijkt wel een spelletje Twister-in-je-eentje. Zet je linkervoet rechts, draai je rechterarm naar achteren, zet je linkerhand op de grond, stop je linker grote teen in je neus, steek je rechterpink in je oor, draai je hoofd een kwartslag met de klok mee en zwaai naar je rechterachterbuurvrouw. Hou deze pose tien seconden vast, en daarna hetzelfde maar dan andersom. Of zoiets. Dacht ik dat ik thuis na het lopen toch altijd wel aardig wat yogaposes deed, maar er valt dus nog wat te leren. Ik ben achteraf blij dat we deze toch niet als laatste doen.
Na de yoga hebben we weer even pauze, en snack ik een minibroodje tonijnsalade. Goed plan, als je daarna een hardloopclinic hebt. Gelukkig bekend terrein. Compenseert in elk geval een beetje voor het feit dat ik mijn afgetrapte indoor sportschoenen aan heb en mijn van mijn reet afzakkende ‘ikhoefalleenmaartezitten’ sportbroek aan heb. We gaan hardlopend naar het bos, waar een paar welbekende pionnetjes tevoorschijn getoverd worden. Fijn, we gaan sprinttechniek leren.
Van Robert leren we, tussen het ophemelen van Rotterdam door, hoe we onze armen moeten bewegen, en hoe we onze benen moeten optillen. Is weer eens wat anders dan 42 km sloffen. Gelukkig hoor ik hem zeggen dat je van mensen die een marathon lopen en daar langer dan vier uur over doen, je niet kan verwachten dat de techniek aan het eind nog goed is. Kijk, daar kunnen we wat mee en zal goed van pas komen in New York. Ik zal aan Robert denken als ik in Central Park over de finish kom en ik iemand hoor roepen:’ Benen optillen!’ Dan kan ik tenminste zeggen: ‘Hoeft niet van Robert, we zijn al over de vier uur!’ De tijd gaat veel te snel voorbij en natuurlijk willen we allemaal ook nog met hem op de foto. Dat betekent extra hard terugsprinten, waar we het geleerde gelijk in de praktijk kunnen brengen.
Terug op de basis komt de middag ten einde. Na een korte speech en een groepsfoto krijgen we nóg een goodiebag van Rosa Faia, die alles met lingerie, maar niets met sporten te maken heeft. Heeft Frank er ook nog iets aan als ik vanavond thuis kom. Ik neem afscheid van alle bekende dames en rij moe maar voldaan naar huis.
Crossfit met Anita Active. Dat harlopen gaat nog wel, maar het is al dat sporten er omheen waar ik zo moe van word!