Het is officieel. Na twee weken stabiel durf ik het hardop uit te spreken. Ik ben 15 kg afgevallen. 15 kg! Ik had nooit gedacht dat dat überhaupt mogelijk was. Nu geef ik gewoon eerlijk toe dat ik genoeg vetranden had waar wel wat vanaf kon, maar 15 kg? Nee, dat zag ik niet gebeuren zonder dat ik er als een anorexiapatiënt uit zou zien. Inmiddels ben ik een illusie armer maar een hoop wijsheid rijker. Ik besta nog steeds, ook zonder dat je door me heen kan kijken, heb nog steeds een paar vetrandjes, en genoeg rondingen. Kortom, er kan denk ik nóg wel 10 kg af voordat mensen eens voorzichtig bij Frank gaan informeren of ik niet ziek ben. Maar goed, voorlopig ben ik lekker op weg naar een officieel gezond BMI.
Zoveel kilo’s minder gaat gepaard met een geslonken omvang op een hoop plekken. Twee maten kleiner is helemaal niet raar, voormalig te strakke broeken zakken van mijn reet, gevaarlijk onder spanning staande knoopjes hangen nu los om me heen, en, tot groot verdriet van Frank, ietwat knellende BH’s smeken nu om een extra push up pad. Maar dat is allemaal visueel en niet het enige effect.
Ik ben recent een weekje naar Spanje geweest. Ik had een kleine koffer bij me die, volgestopt met kleding en bestellingen van de familie, 14 kg woog. Een koffer van 14 kg die ik opgetild heb en op mijn rug gezet. Om vervolgens mijn ogen te sluiten en even stil te staan bij het gewicht op mijn rug. Stil te staan. Daarna heb ik getracht me voor te stellen hoe het zou voelen als ik met dat gewicht zou moeten rennen. 5 km, 10 km, 21 km en zelfs 42 km. Dan bedenk ik me dat ik dat ook al meerdere keren gedaan heb. En vraag ik me af hoe ik dat in godsnaam heb gedaan?
Studie wijst uit dat je voor elke X % dat je afvalt, je evenredig X % sneller wordt. Of dat zo is heb ik nog niet uitgeprobeerd. Wel weet ik dat mijn PR op de 10 km van 1 uur naar 56 minuten is gegaan. Dat betekent in mijn geval zo’n 6 kilo. En dat klopt wel ongeveer als ik kijk naar mijn laatste 10 km wedstrijd. Nou ja, een na laatste dan. De laatste liep ik dit ook maar toen was ik ziek. Recentelijk heb ik zelfs een 25 km wedstrijd gelopen op 10 km per uur. Voor mij ondenkbaar, daar ik voorheen nog niet eens een halve op die snelheid heb gelopen.
En dan denk ik: ‘Wedstrijd, lekker loopweer, muziek op, motivatie en aanmoediging, allemaal factoren die ook wel bijgedragen hebben aan een snelle loop.’ Maybe, maybe not. Feit is wel dat ik vorige week in mijn eentje een lange duurloop deed van 26 km. En ja, ook met muziek, lekker uitgerust en heerlijk loopweer, maar wel gewoon een training en helemaal in mijn eentje. Ik liep lekker. Zeg maar 10 km per uur lekker. In een training! En dat klopt dan ook wel weer. Want mijn comfortabele trainingssnelheid van 8,6 km per uur ligt dus blijkbaar nu op 10 km per uur. Dat is ongeveer 18%. En als je dan bedenkt dat ik 84 kg woog, dan is 15 kg afvallen óók ongeveer 18%. Ik bedoel maar. Ik ga niet zeggen dat ik de marathon nu op 10 km per uur ga lopen, maar sneller dan 4:49 zou er dan toch wel in moeten zitten. Met het risico om enorm af te gaan als ik dat om wat voor reden dan ook niet red, blessures daargelaten. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik wel erg nieuwsgierig ben in wat er straks uit gaat komen. We gaan het zien. Voorlopig weet ik één ding zeker. Ik doe de dingen zoals gewoonlijk weer eens andersom.
De meeste mensen gaan hardlopen om af te vallen. Ik val af om hard te lopen!
P.s. Nooit meer een blog missen? Volg me dan ook op mijn Facebook pagina. Voor het verloop van de trainingen naar de marathon ben ik te vinden op Instagram en Twitter. 😄