Zou je tussen alle commotie van de aanslagen in Parijs, en een klein beetje van het publiceren van mijn boek, bijna vergeten dat er tussendoor ook nog gewoon gelopen moet worden volgens het schema. Vandaag staat er weer een nieuwe klassieker op het lijstje om af te vinken. De Zevenheuvelenloop. Er zijn mensen die er van af zien en niet gaan, gezien alle gebeurtenissen. Ik denk juist dat we wél moeten gaan, want anders bereiken ze precies wat ze willen. Namelijk dat ze de macht hebben om het dagelijkse leven te ontwrichten. En daar ga ik niet aan toegeven. Dus togen wij weer eens richting het oosten van het land.
Had ik er twee jaar geleden nog nooit van gehoord, komen we het nu overal tegen. Niet alleen in onze nieuwsgroepen maar ook in de landelijke media wordt er over gesproken. En dit keer kunnen wij zeggen, wij zijn er er bij! Het is een beetje stormachtig, ik ben verkouden, ik heb last van mijn been en nog een paar andere ongemakjes maar, en ik durf het bijna niet hardop te zeggen, ik heb er zin in. We komen mooi op tijd aan, droppen de auto in de P+R en laten ons met de pendelbus naar de start vervoeren. Het waait als een gek, het zal mij benieuwen. We hebben tijd genoeg dus kunnen even naar de expo op visite bij onze vrienden van Anita Active. Ze hebben een nieuwtje, ‘mijn’ sportbeha komt binnenkort uit in knalrood. Ik weet al wat ik bij de marathon ga dragen!
Het is al snel tijd dus omkleden en naar het startvak. Het is al een halve kilometer om er te komen en het vak, roze what else?, staat behoorlijk vol. We moeten lang wachten, langer dan gepland. Toch heeft het wel wat, zo midden in een woonwijk. Als we dan eindelijk mogen moeten we nóg een halve kilometer lopen. Dan een hoek om en, oh shit, ineens de Start! Die zag ik even niet aankomen.
We zijn al gauw buiten de bebouwde kom en voor mij doemt de eerste heuvel op. Ik doe rustig aan, ik durf niet voluit te gaan en voel me er ook niet fit genoeg voor. Ik word dan ook veel ingehaald. Ik laat het gaan maar baal er stiekem toch een beetje van. Mijn basis DNA wil eigenlijk gewoon altijd winnen. Gelukkig heb ik door de jaren heen toch iets van verstand opgebouwd. Het is zwaar en ik bikkel, ploeter, buffel, klim en klauter. Kleine stapjes omhoog, net als bij de Van Brienenoordbrug. Alleen duurt deze ‘brug’ een stuk langer, en elke keer als ik denk dat we bij de volgende lantarenpaal op het hoogste punt zijn, loopt de heuvel nóg een stukje door. En natuurlijk heb ik het weer veel te warm. Gelukkig is het nog steeds droog, houden de bomen van het bos naast me de wind redelijk tegen en hou ik me maar vast aan de gedachte dat er toch ergens een moment moet komen dat we weer omlaag gaan. Want what goes up, must come down.
Net voorbij het 5 km punt staat de eerste drankpost en ik neem dit keer de tijd om even rustig mijn bekertje leeg te drinken. Ik ga toch niet voor een PR vandaag. Dan de hoek om en voel ik ineens de wind van opzij. Ook is het nu eindelijk wat platter en ik probeer zelfs een beetje om me heen te kijken. Als we halverwege zijn kan ik het niet laten om even te stoppen om een foto te maken van de enorme stoet mensen die voor mij eerst heuvel af en dan heuvel op lopen. De diepste essentie van de Zevenheuvelenloop ontvouwt zich voor mijn ogen, dat moet ik vastleggen. Twee dames vragen of ik de foto wil doorsturen. Ja hoor, dat kan, ik zal hem op mijn Facebookpagina zetten. Hij is niet helemaal 100% scherp, maar goed. Ik was dan wel gestopt, maar toch een beetje gehaast. Na de heuvel weer een plat stuk en een paar keer op en neer. Het lijkt wel een achtbaan. Het is een beetje begonnen met regenen en de elementen hebben me wat meer in hun greep. Het deert me niet. Ik voel me nu in ‘mijn’ element. Wind in de rug, zachte druppels in mijn gezicht en lekker in mijn ritme.
Er staan verschillende mensen langs de route die muziek verzorgen. Richting de 10 km zelfs wat lijkt een oude hippie die wat op zijn mondharmonica speelt. Dát noem ik nog eens een supporter. Na de 10 km nog een DJ en dan komt dat magische moment waarop het ploeteren tegen de heuvel op zich terugbetaalt. Vanaf nu is het alleen nog maar heuvelafwaarts en begin ik toch te racen, ondanks of misschien wel mede dankzij het feit dat het nu harder is gaan regenen. 12 km, 13 km, 14 km en we zijn weer terug in de bebouwde kom voor het laatste stuk. Mijn kuit houdt zich prima, mijn bil voel ik wel maar kan ik negeren. Ik heb alleen een raar plekje in mijn bovenbeen, maar daar maken we ons later wel druk om. De laatste kilometer gaat snel voorbij, ik hou tempo vast en dan is daar de finish alweer waar Frank op me staat te wachten. Die overigens een dik PR gelopen heeft. Als ik op mijn klokje kijk ben ik ook uitermate tevreden met een 1:34:23, zeker gezien de omstandigheden.
Nu gauw omkleden want we koelen snel af, dan nog even gedag zeggen bij Anita Active en op zoek naar de pendelbus terug bij het station. Ik kijk met een schuin oog of ‘Reis je fit’ er nog staat voor een foto maar ik zie ze niet. Dan maar aansluiten bij de megalange rij voor de pendelbus die lang op zich laat wachten. Time to go home, lekker douchen en hopen dat ik morgen niet al te stijf ben.
Zevenheuvelenloop? Ik weet niet of het er zeven waren, maar al met al was het best een pittig rondje, zo met die heuveltjes. Next stop, de Bruggenloop!