Als je mij begin 2010 had gezegd dat ik binnen 5 jaar een marathon zou lopen, zou ik je voor gek verklaard hebben. Maar het kan verkeren.
Ik heb altijd een grondige hekel gehad aan hardlopen. Afgezien van het feit dat ik op gezette tijden een zeer dominant luiheidsgen heb, vond ik hardlopen maar enorm saai. Paardrijden geweldig, duiken super, en ook een gelegenheidsteam event is hartstikke leuk, maar hárdlopen? Zinloos. Frank heeft het wel eens geprobeerd, waarop ik dan standaard antwoordde: “Je bent gek, maar als je dat wilt, be my guest, maar reken niet op mij.” Omdat hij het ongezellig vond om alleen te lopen ging hij dan ook maar niet.
Toen de Wii op de markt kwam heb ik er, als spelletjesliefhebber, één gekocht, en toen ze op een gegeven moment de Wii Fit uitbrachten leek me dat ook wel leuk om toch íets aan lichaamsbeweging te doen. Ik heb het 2 jaar volgehouden, waarbij ik zelfs de hardloopactiviteit veelvuldig gedaan heb. Lekker door de woonkamer crossend calorieën verbranden. Het spelelement en het kunnen volgen van mijn vorderingen maakten het leuk. Ondertussen had Frank wonder boven wonder doorgezet en was begonnen aan met enige regelmaat een 5km rondje langs de Kralingse Plas. Maar dat was niet het enige wonder. Frank probeerde na een tijdje toch weer of ik écht niet een keer mee wilde. En gek genoeg zei ik toen ja! Ik was namelijk wel nieuwsgierig of ik met de Wii Fit nu echt serieus aan mijn conditie aan het werken was, en wilde dat wel eens testen. En dus ging ik mee op een 5km rondje.
Ik moet zeggen dat het me niet tegenviel. Op even kort wandelen halverwege na, hield ik het hele rondje verder vol. Missie geslaagd! Een paar weken later kwam ik op een vrijdag thuis na het werk. Het was een prachtige dag en ik kreeg de kolder in mijn kop. Frank liep namelijk ook nog wel eens een rondje “brug”. Dat wil zeggen van ons huis aan de Maasboulevard af naar de Erasmusbrug, en dan via het Noordereiland en de Willemsbrug weer terug. Ook 5km. En ik besloot om die ook eens uit te testen. En dat ging helemaal prima. Waarschijnlijk is toen, zonder dat ik het in de gaten had, een marathonloopster in spé geboren. Maar er was nog een lange weg te gaan. Ik liep toen in een oude sportbroek die al járen in de kast lag, en een katoenen T-shirt en op een paar oude gympen. Er volgden sporadisch meer rondjes, en een eerste wedstrijdje. Frank was via zijn werk uitgenodigd voor de Wallenloop in Naarden en had daar 4 km gelopen. In 2011 kreeg hij opnieuw een uitnodiging en liep de 8km. Ik ging mee en liep mijn eerste wedstrijd van 4km. Mét tijdsregistratie. En dat competitie-element, daar hou ik wel van. Want ik mag dan op gezette tijden lui zijn, ik wil wél altijd graag winnen.
De ommekeer kwam echter met de introductie van de Iphone en de Runkeeper app. Naast route en tijd geeft die namelijk ook aan hoeveel calorieën je verbrandt met hardlopen. Toen bleek dat ik in de helft van de tijd het dubbele aantal calorieën verbrandde dan met de Wii Fit ben ik regelmatig gaan hardlopen. Rondjes van 5km werd een keer 6 en een keer 7. Aandacht voor de Rotterdam Marathon waar ik een 5km rondje kon lopen (en een medaille kreeg!) kwam op. 7km werd op een zonnige avond in maart 2012 10km. Dat jaar hebben we ook de Kilimanjaro beklommen, waarbij hardlopen onderdeel van de training werd, en we het wat professioneler aan gingen pakken met speciale hardloopkleding en aangemeten schoenen. In december dat jaar volgde dan ook heel stoutmoedig de Bruggenloop van 15km, waar ik helaas voor het eerst te maken kreeg met een (rug)blessure. Op de Rotterdam Marathon was 10km natuurlijk inmiddels het minimum en waren er meer runs. Rottemerenloop, de Ladies Run, de Zuidersterloop, alles tot aan 15km. Dat vond ik namelijk wel ver genoeg. Frank wilde het een tandje bijzetten en ging met een vriend voor de Halve Marathon (CPC) in maart 2013. In de loop van dat jaar besloten ze om samen de ultieme uitdaging aan te gaan en in te schrijven voor de hele marathon in 2014. Waarop ik als een soort aanmoediging, solidariteit en niet helemaal achter willen blijven riep: “Als jij voor de hele gaat, ga ik voor de halve.” Een hele was out of my league. Het zware trainingsschema paste niet in mijn drukke sociale leven waarbij ik naast mijn werk ook nog 2x peer week paardrij. En dat dan nog los van het feit dat je eigenlijk daarnaast ook nog krachttraining moet doen. Ook zag ik het niet zitten om ingewikkeld te doen met voedsel en maakte ik me een beetje zorgen over blessures. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Bij het aanmoedigen van Frank heb ik 3 uur langs de route gestaan en veel lopers voorbij zien komen. En van een hoop lopers dacht ik: “Als zij dit kunnen, moet ik het ook kunnen.” Toen Frank uitgelopen was en daarna ook nog eens de dikke vette medaille onder mijn neus duwde was het gedaan. Ik heb nog even getwijfeld of ik die van New York zou doen, omdat het tijdslimiet langer is en ik niet zo snel loop. Maar vanuit praktische overwegingen (veel geld betalen en dan wellicht om wat voor reden dan ook niet mee kunnen doen) en een stukje chauvinisme, Rotterdam is toch mijn stad, toch maar gekozen voor de Rotterdam Marathon. Dus toch maar dat schema opgezocht en aan de slag gegaan. Frank heeft zich direct opgeworpen om alle trainingen met me mee te lopen en zich tijdens de marathon in mijn dienst te stellen. Het bloggen en de volgers daarvan heeft gediend als stok achter de deur.
Het is een lange weg geweest. Deze weg, en hoe het me uiteindelijk vergaan is tijdens de marathon zelf kan je lezen in 105 trainingen Op weg naar de marathon!
A man’s gotta know his limitations. Thank god I am a woman!