En dan sta je ineens op de Akropolis naar het Parthenon te staren. 18 jaar was ik toen ik op de middelbare school eindexamen deed waaronder kunstgeschiedenis als één van de keuzevakken. Een blaadje met 5 plaatjes van kunstwerken waar ik iets over moest vertellen, en het Parthenon stond op erop. Met de gedachte, “die wil ik een keer in het écht zien”! Het heeft bijna exact 25 jaar geduurd, en nu heb ik een “Selfie”, gemaakt met mijn “Smartphone” samen met mijn echtgenoot. 3 dingen die ik toen nog niet in mijn leven bestonden.
2 weken eerder hebben we eerste voet op griekse bodem gezet. Ik moest nog even wachten, want Athene stond als laatste op het programma. Met een gehuurde auto eerst op weg naar Nafplio, een sjiek vissersplaatsje aan de oostkust van de Peloponessos, via het kanaal van Korinthe en de indrukwekkende ruïnes van het theater van Epidaurus. Bij het kanaal de eerste griekse lunch van velen, karbonade van de grill met patat. Dat wist ik toen nog niet, maar die patat krijg je dus overal bij. Die grieken moeten allemaal dichtgeslibde aderen hebben. Anyway, na het kanaal te hebben bewonderd en al snel te zijn geacclimatiseerd door heel gauw de warme lange broek, sokken en schoenen uit, en de korte broek en slippers aan te trekken, door naar Epidaurus. Één van de best bewaarde amfitheaters in griekenland. De camera draait nu al overuren en een snelle rekensom komt uit op een prognose van meer dan 1.000 foto’s deze vakantie. En niet alleen van oude stenen, maar ik zie prachtige vlinders en grote dikke insecten die zich mooi lenen voor de macrostand. De zon brandt genadeloos op mijn bleke benen tijdens de klim naar boven, maar ik ben nu al helemaal in mijn element. Griekenland is OK. Op de middenstip van het theater zijn Frank en ik een beetje melig en willen de Sirtaki dansen als een boos gefluit ons doet opkijken. Wat is er mis? Een gids van een groep fransen legt uit dat het verboden is om te zingen en dansen in het theater! Wij zijn een beetje lost? Rare jongens die grieken, maar later leren we dat respect voor de oude artefacten een groot goed zijn. Dan door naar Nafplio waar we even moeten zoeken, maar eindigen in een heel smal steegje waar ons schattige hotelletje zich bevindt. Na de check-in een klein drama, want met een tas vol kabels en laders ligt de oplader van de videocamera nog thuis. Lang leven de GoPro! Bijgekomen met een drankje op zoek naar wat eten en eindigen we in het kleine haventje, waar we de eerste mooie zonsondergang van velen gaan zien. Ik moet in het begin nog even wennen aan de oprechte en onvoorwaardelijke vriendelijkheid van de grieken, en de gratis hapjes en toetjes die je bij elke maaltijd krijgt. Dan nog een colaatje voor mij en een ouzo voor de rest en onze eerste nacht in Griekenland.
Ontbijten op het terras en weer on the road naar Olympia. Maar eerst nog een bezoek aan het oude fort op de heuvel, met een prachtig uitzicht over het stadje en de baai. Het blauwe water ziet er uitnodigend uit, maar we moeten door. Door de bergen en heuvels om de griekse natuur van de binnenlanden aan ons voorbij te laten trekken. Hier en daar een stop voor een Kodakmomentje, en op een idyllisch pleintje de lekkerste lamskoteletjes ooit eten voor de lunch. Dan weer door als we aan het eind van de middag in het oude Olympia aankomen. Een historische plek, want hier is het ooit allemaal begonnen met die Olympische Spelen. Ik kan dan ook niet wachten om er even rond te lopen, maar eerst wat drinken. Het dorpje bestaat voornamelijk uit eettentjes en souvenierswinkeltjes, maar dat maakt niet uit en ik kan het niet laten door gelijk een souvenir te kopen. Uiteraard een bronzen beeldje van een paard. Daarna lopen we richting de ruines om vast een beetje te kijken, en op aanwijzen van de hoteleigenaar loopt er een wandelpad achter het museum langs terug naar het hotel. Wat hij er niet bij verteld heeft is dat het een wandelpad is door de wildernis en waar je je wandelschoenen voor moet aantrekken. Mijn klomphakken blijken dan ook minder geschikt om door het gras, zand, modder en steile hellinkjes te lopen. Daarnaast is het langer dan we dachten en tegen de tijd dat we weer enigszins bij de bewoonde wereld komen begint het al donker te worden. Nou ja, ons eten weer verdiend zullen we dan maar denken. De volgende dag nog vóór het ontbijt gaan we een rondje hardlopen op deze bijzondere plek. Speciaal er voor meegenomen dus de Runkeeper gaat ook aan. Moet natuurlijk wel vastgelegd worden voor het nageslacht. Een goede route is wat lastiger en de zon warmt heel snel op, dus meer dan 5 kilometer wordt het niet. Dan ontbijten en naar de archeologische site, waar we ons hart weer kunnen ophalen aan alle historie. De overgebleven resten van de tempels, de renbaan, de plek waar het Olympische vuur aangestoken wordt elke 2 jaar (en een paar keer door onze hoteleigenaar en zoon gedragen), en nadat we het tentje bij het museum voor de lunch gekocht hebben (gezien de prijs van een stuk droge cake, een cola/koffie en een stuk spinazie-kaas taart), duiken we ook nog even het museum in. Daarna leren we wat 600 griekse meters zijn als we in de brandende zon via haarspeldbochten de berg opklimmen om het hotel-met-zwembad-waar-we-mogen-zwemmen-als-we-zeggen-dat-we-bij-Pelops-logeren te bekijken. Ziet er goed uit dus terug naar ons eigen hotel, spullen pakken en relaxen in de zon. ‘s-Avonds kunnen we daar ook “sjiek” eten met een mooi uitzicht.
Next stop is Delfi, om te horen wat het orakel ons te vertellen heeft. Delfi ligt in de bergen dus ik kan mijn lol weer op in de auto. Voor de lunch dalen we af naar een dorpje met een haventje. We willen vis eten, maar voor een land dat grotendeels aan zee ligt is het moeilijk vis eten. Een bord gefrituurde ansjovis komt dan als enige in de buurt, de rest is uit de diepvries. Tja, we wisten al dat de zee hier een beetje leeg is. Gelukkig lust ik ook graag vlees, en de komende dagen zorg ik wel voor een lamsvlees tekort in Griekenland. Maar nu laat ik me de ansjovis smaken en scoor nog een ijsje toe. We zijn al snel in Delfi en ook hier is het uitzicht weer prachtig als we ’s avonds op het balkon van een restaurant aan de geit uit oven zitten. Mijn oog is ook op een blauw met zilveren ring gevallen, en wat Sassie wants, Sassie gets dus die prijkt de avond erna gauw nog even aan mijn vinger. De volgende ochtend vroeg naar het orakel, want er wordt weer warm weer voorspeld en dan zijn we ook de bussen met toeristen (voornamelijk bejaarden of aziaten) vóór. Het is veel klimmen, wat een klein beetje het vele eten compenseert. Een klein beetje maar, thuis zal ik weer hard aan de arbeid moeten. Maar het is ook weer de moeite waard en kan ook dit van mijn lijstje afstrepen.
Op naar Meteora, waar rotsen met kloosters staan. Ik kan me er niet echt een voorstelling van maken, totdat we het dorpje aan de voet van de rotsen binnenrijden. Ik word overweldigd door de majestieuziteit van de rotspartijen die helemaal glad zijn en hoog oprijzen naar de hemel. En boven op die rotsen op een lijkt wel onmogelijke plek zijn een aantal kloosters gebouwd. Het zijn er 6 dus na de lunch gaan we gelijk aan de slag en omdat ze allemaal 1 dag in de week dicht zijn moeten we even goed plannen. We pakken gelijk het klooster dat als decor heeft gediend voor een James Bond film, For your eyes only. Als goed James Bond fan ben ik natuurlijk zo blij als een kind. We moeten via een pad naar beneden, en daarna een trap in de rosten naar boven lopen om bij het klooster te komen. Eenmaal bij de ingang mag een vrouw geen broek dragen maar er liggen rokken klaar om om te knopen. Fashion statement of the year, ik zeg nieuwe trend in Parijs voor 2015! Van boven is het uitzicht net zo mooi als van beneden, en in de verte kan je de andere kloosters op de rotsen zien liggen. Ik ben stil van de van binnen volledig beschilderde kerk, vol met iconen die allerlei heiligen uitbeelden en wat ze meegemaakt hebben. Egyptische tombes, maar dan in een andere stijl. Het is te veel om grip op te krijgen, en zo is het misschien ook bedoeld. We hebben nog tijd om naar het naastgelegen nonnenklooster te gaan, waar de heren bijna niet naar binnen mogen vanwege de broeken op kniehoogte. Maar uiteindelijk geeft de doorbitch-non toch toe. Ik koop een doosje voor mijn ring. Na een voor het eerst heerlijk geslapen nacht en uitgebreid ontbijt gaan we eerst vanaf het klooster van gisteren via het wandelpad naar beneden lopen, een ochtendwandelingetje zeg maar. Op zoek naar wilde schildpadden die hier overal rond zouden moeten lopen. En verdomd als we er in totaal 4 tegenkomen. In het stadje laten we Jenny achter om in de helft van de tijd weer omhoog te stekkeren om de auto op te halen. Tenslotte is het alweer bijna lunchtijd. Daarna doen we nog een kloostertje (of 2) aan als we voor het eerst regen krijgen. We redden het redelijk om nog enigszins droog de kloosters te zien, maar daarna komt het met bakken uit de hemel. Tja, dat kan ook. De temperatuur blijft aangenaam en we vinden het niet zo erg. De hooikoorts waar Frank en ik allebei enorm last van hebben trekt er door weg. Zoals Johan als zei… We besluiten tijdens het eten om de ochtend erna toch ook nog even naar de andere 2 kloosters te gaan, zodat we ze toch allemaal kunnen zien. Helaas geen rekening gehouden met de sluitingsdagen, dus die ene is dicht. De nonnen met de “enge” brug, die totaal niet eng is kunnen we wel zien. Dat slechts 2 ruimtes toegankelijk zijn voor het publiek mag de pret niet drukken en als we daarna op aanwijzen van de restauranthouders nog een verborgen (nog in aanbouw en niet open voor het publiek) klooster in de rotsen vinden wordt dat weer gecompenseerd. Dan is het even gedaan met ruïnes, archeologische sites en andere oude meuk en gaan we op weg naar 5 dagen relaxen aan het strand in Pilio.
Eenmaal aangekomen bij het hotel van de Amsterdams sprekende griek duiken we na de lunch gelijk het zwembad in. De volgende dag doen we lekker helemaal niks, behalve uitslapen en relaxen. Zondag zijn we sportief en rennen we 5 km om daarna op stap te gaan naar het uiterste puntje van het schiereiland. Hier komen we in een havenstadje wat dicht in de buurt komt van het beeld dat Frank en ik van griekenland hadden, met houten bootjes en blauwe luiken. En waar we dan toch een keer verse vis bestellen. Op de terugweg ploffen we nog even neer op het strand en proberen we de zee uit. Helder, strakblauw en geen vis te bekennen. Maandag gaan we naar de andere kant van de berg, waar ons het mooiste strand van de wereld beloofd is. Dat durf ik niet te beweren, maar mooi is het wel. Er staan hoge golven en we hebben pret in de branding. De laatste dag voor Athene staat gepland aan het zwembad, maar na weer een sportief rondje rennen betrekt het tijdens het ontbijt stiekem toch weer en gaat het ook nu weer regenen, dus ik gebruik de tijd om een beetje bij te slapen. Dan weer koffer pakken voor het laatste deel van de reis, Athene.
Na de auto te hebben ingeleverd brengt de metro ons vlak bij het hotel. Inchecken, koffers dumpen en na de lunch een stukje lopen richting het Nationaal Archeologisch Museum, waar we de middag zoet zijn. Eenmaal terug in het hotel is het dakterras open met een prachtig uitzicht en richt ik mijn ogen voor het eerst op mijn hoofddoel, de Akropolis! Zucht. Morgen. Eerst eten in de wijk er omheen, Plaka, waar een wirwar aan oude straatjes met evenveel eettentjes en souvenirswinkeltjes te vinden is. Op weg naar de metro pikken we gelijk de wisseling van de wacht voor het Parlamentsgebouw nog even mee. Daarna op het dakterras genieten van het zicht van een verlichte Akropolis by night.
We hebben mazzel! Het is 5 juni, internationale dag van het Milieu, en dan is de toegang tot alle archeologische sites gratis. En er staan er genoeg op het programma, maar eerst…Akropolis. En dan sta je ineens op de Akropolis naar het Parthenon te staren. Ook hier ben in onder de indruk van de intensiteit van het bouwwerk, maar ook van de historische waarde en mijn eigen emotie, die ik niet helemaal kan onderdrukken. Vergelijkbaar met toen ik bij de piramides in Caïro stond. En een streep op mijn bucketlist. Ik zou hier uren kunnen doorbrengen maar er is nog meer te zien. Na mijzelf verzekerd te hebben dat ik het goed op mijn netvlies én op de memory card van mijn camera te hebben gebrand lopen we dan ook langzaam richting de uitgang om via de oude agora, inclusief herbouwde Stoa en bijna intacte tempel richting lunch te gaan. Na de lunch op zoek naar de toren van de 4 windstreken, de poort van Adrianus en de Tempel van Zeus, check, check, check. Frank en ik gaan nog even door en lopen naar het “oude” Olympische stadion (van de eerste moderne spelen) om terug te rennen en nét op tijd te zijn voor de wisseling van de wacht, nu bij daglicht.
De belangrijkste punten hebben we gehad, maar deze laatste dag kunnen we nog even de heuvel op met de Teleferik, wat een enorme touristtrap blijkt te zijn, maar wel met een mooi uitzicht. Eenmaal beneden pakken we nog even het Akropolismuseum en na de lunch nemen we nog één heuvel, ditmaal lopend door een bosachtig park, waar ik eindelijk de hopvogel van Delfi op mijn camera vang. Ook hier is het uitzicht prachtig en we genieten nog één keer van de aanblik van Athene en de Akropolis. Het afscheidseten bestaat uit kleine hapjes die de griekse keuken nog een keer de revue laat passeren, Tzaziki, griekse salade, visjes, stoofvlees, gefrituurde courgette…. Alleen de lamskoteletjes ontbreken, maar die heb ik tijdens de lunch al gehad. Nog een drankje, een ijsje, een borreltje op het dakterras en dan koffer pakken en ons opmaken voor de thuisreis. Eenmaal terug in Nederland en terugkijkend op de foto’s en mijn paardje in de vitrinekast kan ik maar 1 ding zeggen…
Greece, douce points!