<Logboekdatum maart 2013>
Het moment is eindelijk aangebroken. Het is nu between him and me. Ik voel de spanning in mijn lijf als ik recht tegenover hem sta. Er loopt een pareltje zweet lans mijn linkerslaap naar beneden en ik knijp met mijn ogen. Hij kijkt me koel en onbewogen aan, alsof hij wil zeggen ” kom maar op meisje, ik kan je makkelijk hebben.” Zenuwachtig lik ik langs mijn droge lippen, mijn oog trilt een beetje maar hij geeft geen krimp. Ik doe even mijn ogen dicht en in een flits schieten de afgelopen twee maanden aan mijn geestesoog voorbij. De laatste keer dat we elkaar ontmoetten was vlak na de kerst. Nog geen twee dagen later, op 28 december ben ik begonnen met een loopprogramma “om af te vallen”. 28 workouts in 8 weken. Om de dag hardlopen, in weer of geen weer, kou, regen, sneeuw, vorst, ijzige wind, een paar keer overdag maar voornamelijk ’s avonds in het donker. Duurloopjes, intervallen, vaartspelletjes, langzaam, snel, sneller, snelst. Op hartslag, gemiddeld op 125 houden, maar uitschieters naar beneden 105 en naar boven 220. Ik heb het allemaal getrotseerd. Aanvullend natuurlijk gewoon blijven paardrijden en mijn gewone dingetjes.
In totaal 179,34 km gelopen, 61,58 uur, en in totaal 13.749 calorieën verbrand. Ik heb gelopen in Rotterdam, Londen en Maastricht, 4 nieuwe routes ontdekt en op steen, zand, gras, sneeuw en ijzel gelopen. Ik heb zelfs een tweede persoonlijkheid ontwikkeld, Mr. Hyde.
Parallel heb ik niet drastisch mijn eetpatroon omgegooid, maar wel meer opgelet om iets minder te snoepen. Geen grote wijzigingen, maar toch heb ik al twee maanden mijn vrienden verwaarloosd. Jarreau, Maison Kelder, De bonte koe, ze vragen zich allemaal waar ik ben gebleven en zagen hun omzet drastisch verminderen.
Vandaag heb ik mijn laatste Workout gedaan en nu is dus het moment van de waarheid. Ik open mijn ogen weer en slaak een diepe zucht. Ik verzamel mijn laatste restje moed en recht mijn rug. Ik moet de confrontatie met hem aangaan. Met onvaste stap ga ik op de weegschaal staan en wacht tot hij piept. Het lijkt eeuwen te duren maar dan toch. Ik stap gauw weer af en durf bijna niet te kijken. Het is een masochistische kwelling. Dan staar ik in één ruk naar de display en voel de zon doorbreken. Een gevoel van opluchting en immens geluk trekt door mijn hele lijf en zonder het te beseffen komt er een onnozele glimlach om mijn mond. Mijn ogen schieten vol met tranen van geluk. Yes!!! Ik wist het! Ik heb het altijd wel geweten en het voelt alsof er een last van eeuwen van mijn schouders valt. Eindelijk gerechtigheid.! Ik heb het altijd al geweten, iedereen zei dat het niet zo was maar ik hield stug vol. En nu heb ik het wetenschappelijke bewijs.
Na 2 maanden afbeulen ben ik nul komma nul gram afgevallen, dus er is maar één conclusie mogelijk. Het bestaat écht……..IK HEB ZWARE BOTTEN!