Ik zit de laatste Verzameld te lezen en ik zie de oproep om over je band met één van de manege paarden te vertellen. Ik denk gelijk aan mijn liefde voor Lapaz die ik al 10 jaar heb. Lapaz, Lappie, Flappetap (?!) of Flappie (waarbij ik overigens niet refereer aan het wijlen konijn van ene meneer Van het Hek), daar moét ik over vertellen.
Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik voor het eerst op Lapaz mocht rijden. In de privéles op zaterdagochtend, ik was een jaartje bezig, mocht ik na menig ritje op Haquilla, Laser, Nugget of Igor een keer op Lapaz, toen nog het paard van Hans wat me veel ontzag inboezemde. Daarnaast vond ik het sowieso het mooiste paard van stal met zijn watergolfstaart, zijn glimmende zwarte vacht en zijn mooie manen. Ik was helemaal alleen in de les en bij het tweede rondje toen we langs de deur liepen en hij iets hoorde sprong hij weg en stond binnen no time aan de overkant. Wow, dat was spannend en moest ik dus op letten. Ik leerde ook gelijk dat een paard niet automatisch op de volte wil als je niet de juiste hulpen geeft, iets waar ik vandaag de dag nog steeds last van heb. Maar dat gaf allemaal niet, want ik reed op Lapaz!
In de jaren die volgden heb ik vaak op Lapaz gereden en veel samen meegemaakt. Een botsing in galop met Nugget op de volte, mijn eerste sprongetje waar ik prompt van hem af viel omdat hij schuin sprong, maar ook mijn eerste rengalopje buiten en die ene keer dat er iets in de bosjes zat en alle paarden schrokken en iedereen er af viel, behalve ik op Lapaz omdat hij gewoon bleef staan en zich afvroeg waar al die commotie om was.
Met Lapaz durf ik alles en voel ik me 100% vertrouwd. Een springwedstrijd rijden met hindernissen die behoorlijk wat hoger zijn dan in de les? Ik hoef alleen maar te blijven zitten. Onverwachts in rengalop er vandoor gaan achter Joke aan? Ik voel me net een cowboy uit een film. Steigeren als hij al hinnikend alleen in de binnenmanege naar de andere paarden roept? Ik lach alleen maar verbaasd.
Het is dan ook niet zo raar dat ik hem schandelijk verwen, en dat weet hij. Ik bewaar altijd een snoepje voor hem ook al heb ik niet op hem gereden, ga altijd even kroelen en geef hem een extra knuffel als ik op vakantie ga. Hij weet ook feilloos in welke zak ik de snoepjes bewaar maar tilt ook uit zichzelf zijn voeten op als ik zijn hoeven moet krabben, zo is hij dan ook wel weer. Joke heeft wel eens gezegd dat het mijn lievelingspaard is, maar ook het paard waar ik het slechts op rijd. En dat klopt wel. Als hij stout is moet ik altijd alleen maar om hem lachen, en dat is opvoedkundig natuurlijk niet zoals het hoort. Dus probeer ik tegenwoordig ook streng te zijn.
Ik ben het gelukkigst als hij in de les lekker loopt, zich ontspant en aan de teugel gaat lopen omdat hij het naar zijn zin heeft. Een enkele keer lukt dat ook en ben ik zo trots als een pauw.
Met weemoed kijk ik tegenwoordig naar hem en zijn steeds duidelijker wordende grijze haren, wetende dat er een dag komt dat ik hem moet missen. Maar tot die tijd mogen ze me altijd indelen op Lapaz, het liefst tijdens de 2 uur zomerbuitenritten ;-)!