1/10 Safaridag 0 We worden ’s ochtends netjes opgepikt door de gids. Hij schrikt als hij onze bagage ziet, want ja, daar hadden ze waarschijnlijk niet helemaal op gerekend, “but we will manage” zegt hij met een big smile. Het is nog nét iets te vroeg om al naar het vliegveld te gaan dus we wachten nog een minuutje of 20 voordat we ons in het verkeer van Nairobi begeven. Eenmaal aangekomen op het vliegveld is het wachten geblazen. We pakken een koffie tot het tijd is. En daar zijn ze dan. Veel voor ons onbekende gezichten, maar dan ook de lachende gezichten van o.a. Beate, Henk en Joost, Souldivers van eerdere vakanties. Na alle begroetingen en het tellen van de schapen tronen we iedereen mee naar de ATM om voor de nodige Keniaanse shillings te zorgen. Dan worden de twee busjes ingedeeld, die gelijk ook de indeling voor de rest van de safari vaststaat.
En dan gaan we op weg. Op weg naar de Masai Mara Game Reserve. Omdat we laat zijn zullen we in het donker aankomen. Maar eerst stoppen we onderweg bij een supermarkt om lunch te kopen, bestaande uit een paar pasteitjes, chips, drinken, het eerste échte witte broodje van de vakantie (ipv dat kleffe zoete witte nepbrood) en het grootste stuk wortel(!)taart dat ik ooit in mijn leven gegeten heb. Ik heb me voorin geïnstalleerd, Frank in de stoel naast me en verder hebben wij Yolanda, Beate, Henk, Gert en Nasja bij ons. In de andere bus zitten Peter, Willem, Erik, Annemieke, Ilse, Joost en Richard. Dan begint de lange weg naar onze eerste bestemming. Frank en ik zijn uitgeslapen en genieten van het uitzicht maar de rest is al gauw ingedommeld. Dan na een paar uur hebben we een stop bij een tentje waar we naar de WC kunnen, iets te drinken kunnen kopen en waar ook een enorme winkel met prullaria bij zit. We besluiten gelijk maar onze vakantiesouvenier aankoop te doen, en zoeken een leuk klein houten leeuwtje uit voor de vitrinekast. Moet dat kosten? We beginnen keihard te lachen als hij de prijs noemt, 50 euro maar voor ons 45. Voor geen goud! Dan mogen wij onze prijs bepalen. Nou, meer dan een tientje mag het niet kosten. Dat vinden ze wel érg weinig, maar willen toch verkopen dus het hele spel begint van verontwaardigd doen, de bazin erbij halen, nieuwe prijs bepalen, etc…. Maar wij houden voet bij stuk, 10 euro en geen cent meer. We lopen naar buiten en even gebeurt er niks. Dan komen ze alsnog met het verzoek om binnen even te praten. Prijs zit inmiddels op rond de 25 euro. Weer zeggen we nee, en de prijs zakt naar 15 euro. Ik ga overstag, maar Frank is principieel. Weer naar buiten en weer even niks. Dan vlak voor we weg gaan moet Frank nog één keer naar binnen komen. Hij komt naar buiten met een prijs van 12 euro. Vooruit dan maar. Maar…”alleen voor ons, tegen niemand zeggen en veel reclame maken”. Ja, ja, het spel is klaar. Het leeuwtje wordt ingepakt, en 12 euro en een paar snoepjes armer, maar een houten leeuwtje rijker rijden we weg. Dan de laatste uurtjes. We pikken een ranger op die de komende 2 dagen mee zal rijden, omdat we niet alleen in het donker in het park mogen rijden, en eenmaal opgepikt kan hij niet terug. Dan gaat de verharde weg over in een onverharde weg en begint de stof weer. Ha, ha, ha, en wij dachten dat we er vanaf waren na de berg!
Dan opeens rechts, giraffen!!! Gewoon langs de weg! Dit is voor mij het ultieme Afrikagevoel, want bij Afrika horen giraffen. Ik kan mijn geluk niet op want ik wilde heel graag giraffen zien, en mijn safariweek is dus bij voorbaat al geslaagd. De busjes stoppen zodat we rustig foto’s kunnen maken. De eersten van velen die nog gaan volgen.
Dan met een gelukzalige zucht weer plaats nemen in het busje, want we moeten door. Onderweg komen we ook al wat gazellen e.d. tegen. Dat belooft wat. Als we er bijna zijn is het inmiddels donker en de gids wil een shortcut nemen naar de Lodge. Dat blijkt nog een beetje lastig maar met een beetje hulp lukt het toch.
Het is ongelooflijk dat zo’n busje vol mensen en bagage zo’n weg vol hobbels, stijl omhoog en met scheuren en spleten in de weg omhoog weet te krijgen, en ik heb nu al diep respect voor de gids, en dat zal alleen nog maar toenemen de komende dagen. En het is niet eens een 4wheel drive.
Dan aangekomen bij de Lodge blijkt het een pareltje. Erg luxe, dat je eigenlijk niet zou verwachten in de rimboe. Nadat iedereen ingecheckt heeft, de regels doorgekregen (elektriciteit gaat op generator dus is maar beperkt aan gedurende de dag, tijden voor het eten, zelfde geldt voor warm water, etc…) en de bagage naar de hutjes is gebracht kunnen we eten, een zeer uitgebreid buffet met van alles en nog wat. Na het eten kunnen we gaan kijken naar het “voeren” van o.a. hyena’s. Niet dat ze echt gevoerd worden, maar er wordt op een voederplaats vlees neergelegd met een zachte lamp voor wat licht en dan is het afwachten geblazen. We zien dat er wat in de bosjes zit, maar ze zijn erg schuw en al turend in het donker komen ze een paar pasjes uit de bosjes om er snel weer in te schieten. En dus vrij spel voor de huiskittens, die ook graag van het vlees snoepen. Na lang wachten komen er eindelijk wat kleine wilde hondjes die genoeg lef hebben om een stukje vlees te pakken en weer gauw weg te rennen. Ook de stokstaartjes durven het aan, maar de Hyena’s zijn te bang. Er rent nog een verschrikte gazelle over het gras en ik hoor de Hyena’s lachen, maar als rond 11 uur het licht uit gaat hebben we ze nog niet gezien. Die gaan straks pas feestvieren, als we allemaal weg zijn. Dan lekker naar bed en vol verwachting uitkijken naar morgen als we écht het park ingaan. Vroeg op, want dan heb je de meeste kans om iets te zien. Tja, of je nu een duiksafari of een échte safari doet, het ritueel is hetzelfde. Ochtendstond heeft goud in de mond. Ja, ja, ja, ik weet het! Welterusten.
2/10 Safaridag 1 Gelukkig nog enigszins gewend aan het bergritme valt vroeg opstaan wel mee. Eerst lekker ontbijten en om 7:30 staan we netjes bij de receptie. Met dezelfde indeling als gisteren gaan we op pad, dezelfde hobbelige weg naar beneden als we gisteren omhoog gegaan zijn, maar dan nu met licht. Al gauw aangekomen bij de gate mogen we snel doorrijden. Niet wetende wat ons allemaal nog te wachten staan spotten we de eerste zebra’s, gazelle’s, impala’s en ander hertsoortigen, die gelijk op de kiek gezet worden. Bijzonder als de hele kudde ineens stokstijf stilstaat, allemaal dezelfde kant op en een raar geluid makend. De reden: 2 jakhalzen die even verderop aan de andere kant van de weg staan. De gids legt uit dat dit een waarschuwingssysteem is voor de kudde. Het levert in elk geval leuke plaatjes op. Ook komen we een kudde gnoe’s tegen en even later verscholen in de bosjes een paar waterbuffels, de eerste van de Big Five. Met moeite maken we wat foto’s, die we later dik overdoen als we een hele kudde in het open veld tegen komen. Het landschap is erg uitgestrekt en heel in de verte, boven aan de heuvel spot de ranger een olifant. Zo, die heeft goede ogen, je kan duidelijk merken dat hij er op getraind is want ik moet 3 keer kijken voor ik hem zie. Ik wil er heen, maar dat gaat niet. Later.
Eerst verzamelen bij een paar andere busjes die ergens naar staan te kijken. Het blijken twee mannetjes leeuwen die lekker liggen te slapen in het hoge gras. Helaas voor ons zien we dan ook niet meer dan twee haarbollen in dat gras liggen. De leeuwen trekken zich nergens wat van aan en blijven stoïcijns liggen slapen. Jammer, maar het blijven (grote) katten, die doen ook altijd wat ze zelf willen. Dat is in elk geval 2 van de Big Five.
Dan maar weer verder rijden, op weg naar een poeltje waar een paar nijlpaarden zitten. Ook die zijn moeilijk te ontwaren omdat ze voornamelijk onder water liggen, maar toch, ook deze zijn in de pocket. Het gaat hard zo, en wie heeft er 5 dagen nodig als je ook alles in 1 kan zien?
Volgende stop zijn 2 struisvogels en daarna, daar zijn ze dan. De eersten van de nog vele en vele olifanten die we tegen gaan komen, met kleintjes en al. Deel 3 van de Big Five! De Afrikaanse olifant heeft in tegenstelling tot zijn Aziatische soort hele grote oren, wat hem een majestueuze aanblik geeft. We vinden het allemaal geweldig. En lang leve het digitale tijdperk want de teller van aantal foto’s gaat hard, heel hard.
Af en toe is er ook aandacht voor de natuur, een bijzondere boom of een klein knalgeel vogeltje dat rustig in een karkas van een gnoe wormpjes aan het pikken is. Maar de immensheid van het landschap en de vele dieren die er te vinden zijn maken toch wel de meeste indruk.
Dan zie ik in mijn ooghoek wat bewegen. Ik roep hyena omdat ik eigenlijk niet weet wat het is, en de gids corrigeert me. Het is een servalkat die blijkbaar iets gevangen heeft. Maakt niet uit, het is een mooi dier. Hij probeert zich te verstoppen in het gras, maar de gids gaat een klein beetje van het pad af om er omheen te rijden zodat we toch een beetje goede blik op het prachtige dier kunnen werpen. Ja, ik ben toch echt een kattenmens. Ik kan mijn geluk dan ook niet op als we na nog wat giraffen en olifanten op een boom met busjes afrijden, waaronder twee jachtluipaarden, oftewel cheeta’s, liggen. Ook zij liggen te slapen en er zit weinig beweging in, maar af en toe richt er één zijn kop op en met de zoom op de camera komt er toch een mooi plaatje.
De ochtend eindigt met nog veel meer hertenvee, en in de verte een knobbelzwijn, die we maar al te goed kennen als Pumba uit The Lion King. Die ga ik zeker nog eens kijken als we weer thuis zijn. Ik weet zeker dat ik er met hele andere ogen naar zal kijken.
Terug in de Lodge is het tijd voor lunch, en daarna even lekker bij het zwembad liggen, want tenslotte is het vakantie. Ook daar kan ik de camera loslaten op mooie gekleurde hagedissen en vogeltjes. En bij de voerplaats zitten een paar brutale bavianen. ‘S Middags is er gelegenheid om bij een Masaidorp te kijken maar het stuit me tegen de borst dat er toegangsgeld voor gevraagd wordt dus laat ik het schieten. Om 16 uur staan we echter wel weer paraat voor nog een rondje park. En het is pas dag 1!
Ook nu passeren alle dieren weer de revue, en maken we weer meer en betere foto’s. Naast Pumba zien we nu ook de Timons, de stokstaartjes overdag (ze bestaan écht!), en na nog een cheeta die op een hoop aarde in het open veld ligt wordt het al veel te gauw donker en moeten we weg. Wat een dag, wat een kadootjes!
Terug in de Lodge even relaxen, een cocktail en dan lekker eten en vroeg naar bed, niet in de laatste plaats vanwege alle indrukken, maar ook omdat we morgen weer vroeg op moeten en lang rijden naar de volgende stek. Op naar Lake Naivasha!
3/10 Safaridag 2 Weer vroeg op voor Lake Naivasha, waar we zo tegen de lunch aan moeten komen. Niet zo heel ver rijden dus en we rijden ook langs de Rift Valley, waar we over de heuvel heen een prachtig uitzicht op hebben. De gids roept 2 en een half uur. Maar uiteindelijk doen we er toch een uur of vier over. Als we aankomen is het hem gelijk vergeven. Een prachtig mooi pand met een enorme tuin die koloniaal aandoet. Dat blijkt te kloppen en veel Kenianen willen er niet werken vanwege het verleden. Dat ligt nogal gevoelig. In de grote tuin lopen een gnoe en een paar waterbokken vrij rond. Dat is nog eens iets anders dan een hond als huisdier.
Maar eerst knagen. Lekker buffet inclusief Indiase gerechten, met dank aan de eigenaar. Op zich zie je de Indiase invloeden wel meer want bij alle Lodges komt het wel voorbij. Ik kom ook het eerste lekkere toetje tegen van deze vakantie, een minibakje créme brulee. De toetjes zien er namelijk allemaal lekker uit, maar smaken helaas niet lekker. Dan naar de kamer, die weer net zo luxe is als die van de vorige Lodge. Voor het middagprogramma kunnen we kiezen, naar het ene meer en flamingos kijken, of naar het andere met bijbetaling maar dan een boottocht en nijlpaarden en zeearenden. We hoeven er geen van allen diep over na te denken, we gaan voor de boottocht. Net als de busjes hebben we twee bootjes, met dezelfde indeling. We varen langs de watervogels en een paar pelikanen en zien al snel de snuitjes van meerdere nijlpaarden. Ze blijven wel in het water maar ze zijn duidelijk herkenbaar. We blijven op gepaste afstand, want ze kunnen wel gevaarlijk zijn. Even later varen we verder. Het is erg rustgevend op het meer. Na een tijdje is het showtime voor de zeearend. Er vaart ook een boot met Japanners en hun schipper fluit naar de arend alvorens hij de vis gooit. En dan is het afwachten. Even later vliegt de arend op en inderdaad graait hij de vis uit het water. Ik wist niet wat ik kon verwachten en heb het hele spektakel wel in mijn ooghoek gezien, maar niet omgezet in digibytes. Gelukkig hebben we zelf ook nog twee vissen dus we gaan op zoek naar de volgende. Er zitten er meer en het ritueel herhaalt zich. Fluiten, vissie gooien en wachten tot hij hem komt halen. Nu heb ik wel één of twee foto’s als hij zijn vleugels uitgeklapt heeft maar het exacte moment van het visje pakken is bijna niet te doen. Nog een laatste kans, de vis van de andere boot. Ook nu is het weer fluiten en vis gooien, maar deze arend heeft er geen zin in, of geen honger want hij blijft stoïcijns zitten. Gelukkig houden Kenianen ook niet van verspilling en krijgen we waar voor ons geld want het visje wordt gewoon opgehaald en opnieuw gegooid. Maar ook nu denkt hij “bekijk het maar, ga voor een lullig visje niet een hele show opvoeren”. Gelijk heeft ie. Dan varen we nog maar een stukje verder, beetje pelikanen aan het werk zetten door dwars door de zwerm heen te varen, en we komen ook nog een Hippo tegen. Die duikt ineens onder en we zien de bellen op ons afkomen. De schipper geeft verschrikt gas en zorgt dat hij als de hazen uit de zwemroute van de Hippo komt. Vond ik toch ook wel even een spannend momentje. Dan komen we nog een arend tegen en wordt er nóg een keer geprobeerd of deze wel wil vliegen. En na twee keer gooien geeft hij toe, om ons een lol te doen denk ik dan maar.
Op de terugweg komen we nog een groepje nijlpaarden tegen, en jawel, deze zijn wat actiever. Het lijkt zowaar of er twee….ja, nee, écht waar! Ooit parende nijlpaarden gezien? Ons kan het niet schelen wat ze aan het doen zijn, het feit dat ze gedeeltelijk het water uitkomen en hun bek opensperren is voor ons meer dan welkom voor een paar actiefoto’s.
Daarna varen we langzaam terug en anderhalf uur later zijn we weer bij de kant. Terug bij de country club zitten een paar brutale apen met pompoenen, die zich daardoor wel van dichtbij laten fotograferen. Nee, aan beestjes geen gebrek deze vakantie.
Om 19:30-20:00 inmiddels vaste prik eten, lekker buffetje weer. Halverwege het eten valt de elektriciteit uit, dus we maken het met kaarslicht af. Daarna lekker slapen en morgen alweer door naar de volgende stek, Amboseli National Park, vanwaar we de Kilimanjaro weer moeten kunnen zien.
4/10 Safaridag 3 Opnieuw vroeg op weg naar Amboseli Park dit keer. Ja, ja, we hebben vakantie, dus we staan elke dag vroeg op. We rijden weer terug langs de Rift Valley en stoppen dit keer ook even langs de weg, waarop we weer vrolijk belaagd worden door de verkopers met hun houten dieren, maskers, potjes en allerlei andere prullaria die je maar kan bedenken. Veel voor weinig zoals dat heet, en menig groepsgenoot kan de verleiding niet weerstaan. Wij hebben al een leeuwtje, maar mezelf kennende zal daar voor het einde van de vakantie nog wel iets bijkomen. Dan gauw weer op weg, want we moeten nog even. Voor de laatste keer langs Nairobi en dan na weer een aantal uur in ons tweede huis, het busje, komen we tegen de lunch aan op Amboseli. Daar krijgen we wederom een mooie kamer toegewezen en na de koffers gedropt te hebben en en passant een paar apen voor onze kamer te hebben verjaagd kunnen we lunchen. En na de lunch is het weer Game Time!
Game Drive in Amboseli is sowieso al anders dan in Masai Mara. In Amboseli zijn er alleen voor gebaande hoofdwegen en daar mag je niet van afwijken. Het lijkt dan ook of er veel minder wild zit dan in Masai. Wel komen we veel olifanten tegen, die hier talrijk vertegenwoordigd zijn. Grote kuddes, dichtbij en met kleintjes. Ook de weg overstekend, waar we met passende eerbied netjes voor stoppen. Het is toch alweer te gauw tijd om te gaan, maar eerst rijden we nog snel naar een plek waar we een paar busjes verzameld zijn. Dat betekent iets bijzonders. En inderdaad, in de verte op een soort open zandplek liggen leeuwen. Twee mannetjes en zeker en stuk of drie, vier vrouwtjes. Maar helaas voor ons liggen ze niet alleen ver weg, maar zijn ze ook weer in diepe slaap en weigeren om te bewegen. Wat een luie beesten zeg :-). Al die katten doen niets anders dan alleen maar de hele dag slapen. Het heeft weinig zin om lang te blijven hangen en het is tijd om af te nokken. Nog even snel wat aapjes meepikken en dan richting “huis”. De Kilimanjaro die alleen vanaf Amboseli te zien is heeft de hele dag verscholen gezeten achter de wolken, maar laat zich nu een klein beetje zien. Helaas is het licht al te weinig voor goede foto’s.
Eenmaal terug op het resort lekker eten, en na het eten een verrassing. In de bar komt een groep Masai voor ons dansen. Ik denk even terug aan Indonesië, waar we de Fire & Ketchak dance gezien hebben. Ook speciaal voor de toeristen, ha, ha, ha. De Masai die ons ’s middags in traditionele kledij welkom geheten heeft doet de zang, en voor zo’n grote neger heeft hij een behoorlijk hoge (piep) zangstem. De Masai springen dat het een lust is, wel anderhalve meter hoog om met platte voet weer hard op de grond neer te komen. Na een half uurtje is het klaar en wordt er voor de verandering eens geen geld voor gevraagd. Dan naar de kamer, de spullen weer klaar leggen voor morgen en slapen. Gelukkig gaan we morgen naar Tsavo waar we 2 nachten blijven. Kunnen we even uitblazen en weer een keer zwemmen.
5/10 Safaridag 4 Vandaag naar Tsavo. Na het ontbijt eerst nog even een foto maken van ons met de Kilimanjaro op de achtergrond, die nu wel duidelijk zichtbaar is. Het gaat wel rap, de eerste wolken beginnen de top al aan het zicht te onttrekken. Onderweg trekt het Keniaanse landschap weer aan ons voorbij. Heel typisch is het dat als je een bij een dorp komt, die over het algemeen altijd aan de weg liggen, er drempels in de weg gemaakt zijn zodat je verplicht wordt om langzaam te gaan rijden. In de dorpen is het altijd druk, helaas ook vies omdat er geen vuilophaaldienst is. De gids legt uiot dat vroeger alles in papieren zakken verpakt werd die vanzelf vergingen, maar tegenwoordig is alles plastic tasjes en die blijven gewoon liggen. Niemand die zich er om bekommert. Afgezien daarvan ziet het er niet uit alsof de mensen erg arm zijn. Iedereen is goed gekleed, ziet er goed uit en ze hebben allemaal, maar dan ook allemaal zonder enige uitzondering een mobiele telefoon waar dan ook de hele dag mee gebeld wordt. Alle dorpen zien er ook hetzelfde uit, een paar gebouwtjes met reclame voor mobiele telefonie of bier. Ook kom je overal dieren tegen, ezels als vervoer, geiten en koeien. De Masai zijn over het algemeen de mensen die het vee beheren. Dat klopt ook wel met hun geschiedenis waarin ze geloven dat “god” hun het vee gegeven heeft om er op te passen, en die taak nemen ze erg serieus. Qua godsdienst zijn de meeste Kenianen Christen, en slechts een enkel Moslim of Hindoestaan. Er zijn dan ook ontzettend veel kerken in Kenia en je komt ze in allerlei soorten en maten tegen, maar allemaal verwant aan het christendom. De kinderen dragen allemaal een net uniform voor school en zwaaien als we voorbij rijden. We zwaaien natuurlijk netjes terug. Verder proberen ze bij elke stop iets te verkopen, of het nu een houten masker, uien, tomaten of flessen water is. Ook staan er veel kraampjes langs de weg, voornamelijk uien en tomaten. Hoeveel uien of tomaten kan een mens eten? Kenianen rijden overigens links van de weg en er is veel vrachtverkeer. Er wordt dan ook totaal niet op verkeersregels gelet bij het inhalen, dus een doorgetrokken streep is geen reden voor onze gids om niet te kijken of hij er tóch voorbij kan. Omdat ik redelijk voorin zit en aan de rechterkant kan ik meekijken, wat ik soms maar liever niet doe als ik weer zo’n grote vrachtwagen op me af zie komen, maar het gaat altijd goed. Tenminste bij ons, want onderweg komen we ook nog wel eens een gecrashte wagen tegen waarbij de chauffeur het vermoedelijk niet overleefd heeft gezien de ravage. Omdat we het niet redden voor de lunch maar gelijk het park in gaan vanmiddag hebben we een lunchbox meegekregen die we bij de ingang opeten. Broodje, stukje kip, appeltje, sapje en een flesje water. Het park ligt aan een spoorweg, maar de gids geeft aan dat deze nauwelijks gebruikt wordt en er weinig kans is dat er een trein voorbij komt. Ja, ja, moet je net ons hebben want wat komt er 15 minuten later voorbij rijden? Jawel, een trein en wel met containers van Maersk en MSCS. Dan om 14:00 naar binnen. Ook hier voor gebaande hoofdwegen die we moeten volgen. Wat dat betreft was Masai een luxe. Bij de ingang van het park zitten al een paar zebra’s en die hadden we nog niet van dichtbij op the picture. Dan hebben we een aardig stukje met weinig wild. We zijn nu al verwend. De gids rijdt ons naar een poel/rivier met een belofte van krokodillen. Dat zou wel leuk zijn. Rond de rivier is het wel groener, maar we zien weinig bewegen in het water, behalve een verre Hippo. Dan rijden we weer door naar een plek waar we het busje uit mogen en de rivier van dichtbij mogen bekijken. Er soort van kleine watervalletjes ( meer snelle stromingen ) en prachtige rotsformaties. Het water ziet er wel groen uit, zeker door al die nijlpaarden die er in plassen of zo, ha, ha, ha. Dan even later weer in het busje en naar Crocodile Point, waar we er weer uit mogen omdat we toch boven aan een rots staan, en de rivier ver beneden ligt. En zowaar ligt er aan de overkant van de rivieroever een krokodil te slapen. Beetje inzoomen en hij is nog herkenbaar ook.
We gaan weer op pad en ineens trapt de gids op de rem. “Do you see the lion?” Vraagt hij. En er ligt inderdaad op relatief korte afstand een leeuwin naast een bosje te hijgen van de warmte. Ze ligt gelukkig wel rechtop dus we kunnen uitstekende foto’s maken. Wat een prachtdier is het toch. En wij weer gelukkig, want na twee keer een halve poes hebben we nu eindelijk haarscherpe goede leeuw foto’s. Wat ons betreft kunnen we dan ook op weg naar ons nieuwe huisje. We pikken nog wat olifanten mee voor onderweg en dan blijkt tot onze verbazing en aangename verassing dat de Lodge op het park zelf ligt en we er dus niet van af gaan. Ook nu weer niets dan lof voor de mooie locatie en huisjes. En ook hier is het eten weer prima. En niet geheel onbelangrijk, gratis internet voor het thuisfront. Morgen maar even status updaten 🙂
6/10 Safaridag 5 De laatste dag op safari alweer. Ik moet eerlijk zeggen, we hebben dan nog wel niet alles gezien, maar 5 dagen is eigenlijk ook wel weer genoeg. We vertrekken nog vóór het ontbijt zodat we geen last van de warmte hebben en de grootste kans om dieren te zien. Naast de gebruikelijke olifanten en giraffes, waarvan we het niet kunnen laten om tóch de duizend-en-één-ste foto te maken, en een keur aan gekleurde vogeltjes, inclusief de “Go away” bird (die écht zo heet omdat hij veel lawaai maakt als er dreiging in de buurt is, en het hertenvee daarmee gewaarschuwd wordt) , krijgen we bericht dat er twee leeuwinnen gesignaleerd zijn. Dus we keren om en gaan naar de doorgegeven plaats. We zien de busjes al staan, inclusief het andere busje van onze groep. Als we aan komen rijden zien we gelijk de twee leeuwinnen, 1 liggend, de andere zit op haar hurken. Eindelijk ook wat actie, maar tegen de tijd dat we gepositioneerd zijn ligt ze alweer op de grond. Ja, zo is de natuur, je moet snel zijn. Gelukkig liggen ze rechtop dus mooie foto’s komen er toch wel. Even later loopt de andere toch ook twee passen dichter naar de boom, dus gelukkig niet alleen liggende foto’s. Het blijft indrukwekkend, vooral omdat de leeuwinnen zelf er zo rustig onder blijven en niet reageren op al die busjes, het gemompel of het geklik van de camera’s. Als volleerde sterren laten ze ons, de paparazzi, ons gang gaan. Dan gaan we weer verder, maar veel meer bijzonders dan dit gaat het niet meer worden. Tot we terug in de Lodge zijn en na het ontbijt naar onze hutjes lopen. Achter is een waterpoel en omdat we nog op het park zitten lopen daar dus ook gewoon “wilde” dieren. Een troepje olifanten met hun jongen is daar lekker aan het badderen, en door de stroomdraden heen kunnen we van heel dichtbij nóg meer foto’s maken. We zijn onverzadigbaar, en ik hoop bijna dat ze zelf weggaan, want ik kan me niet losrukken van het tafereel terwijl ik voel hoe mijn scheenbenen in de bloedhete zon aan het verbranden zijn. Het kan me niet schelen, dit is zo prachtig. Dan geven ze gehoor aan mijn wens en langzaam trekt het grootste deel van de kudde weer over het vlakke landschap weg, de poel vrij latend voor nog een groepje zwijnen en impala’s. Tijd om bij het zwembad te liggen.
Eenmaal daar is het een overweldigende luxe om op je ligbedje bij het zwembad te zitten, met een drankje en een boekje, en op de achtergrond de vlakte met een kudde olifanten. Dit is geen safari meer, dit is de hemel. Nog vervelender wordt het als het alweer lunchtijd is. Het afzien van de Kilimanjaro is nog maar slechts een vage herinnering.
Na de lunch gaan we nog één keer rondrijden in het park. We kiezen voor de route rechts, maar helaas is het óf te warm, óf zitten de dieren toevallig allemaal aan de andere kant van het park, want meer dan een verdwaalde olifant, een zwijntje en een hele rare vogel komen we vanmiddag niet meer tegen. Ik heb er dan ook geen bezwaar tegen om terug te gaan naar de Lodge, en volgens mij ben ik niet de enige. Terug in de Lodge lekker douchen, relaxen, eten en dan slapen. De safari is voorbij, maar de vakantie nog lang niet!
Duiken met Peponi Divers Mombasa
7/10 Duikdag 0 Tijd om naar Mombasa te vertrekken. De gids geeft aan dat het wel een uurtje of 6 kan duren, omdat er twee punten rond Mombasa zijn waar je uren in de file kan staan. De weg is namelijk een doorgaande weg voor vrachtverkeer. Maar het is zondag, misschien hebben we geluk. Voor de laatste keer klimmen we in ons busje en gaan we op weg. De trip verloopt gladjes en we komen al snel in Mombasa aan. Ook het heikele punt is voorbij voordat we er erg in hebben en enigszins verbaasd zien we ineens het bord Severin Sea Lodge. We zijn zo’n twee á drie uur eerder op plaats van bestemming dan verwacht, maar we kunnen al wel terecht. Ook dit resort mag zich met recht een resort noemen. Twee zwembaden, luxe huisjes, meerdere restaurants en bars en toegang tot het strand. Helaas is het internet niet gratis. Ach, het is waarschijnlijk toch erg traag. Nog beter nieuws is dat we hier kunnen lunchen. We hadden lunchpakketjes meegekregen van Tsavo, maar die geven we dan maar weer mee aan de gidsen om uit te delen. We nemen afscheid van ze, met de ingezamelde fooi, en gaan ons nieuwe leven tegemoet. Lekker een hele week op één plek.
Als lunch hebben we een menu om uit te kiezen en we krijgen een heerlijke hamburger met (soort van) frietjes. Dan de kamer verder installeren want om 16 uur komt Peponi voor briefing. We spreken met zijn allen af bij de receptie. Eenmaal op dat tijdstip duurt het even voor blijkt dat er een klein misverstand is. Wij zitten bij de receptie maar Peponi wacht bij het hek. Omdat er bij het resort ook een duikschool zit is het ongeschreven wet dat ze niet op elkaars terrein komen. Nou ja, we hebben elkaar gevonden en dus gaan we op weg naar de duikschool dat bij een ander hotel zit (Bahari Beach). Chris is de Zwitserse eigenaar die er uitziet als een oude biker. Staartje in de nek, tattoo’s en een oorbel, maar een zeer geschikte peer. Hij runt de boel samen met Sven. We krijgen een uitgebreide briefing over het reilen en zeilen van de duikschool, en de regels voor het duiken. We hebben er zin in. Er komen twee bootjes, één van zes en één van 8-9, de gele en rode boot. Morgen worden we opgepikt om 7:15, want we hebben rekening te houden met het tij, dan is het duikpak aantrekken, vinnen, masker en lood mee, en naar “onze” boot. De rest wordt geregeld. Alles wordt klaargemaakt voor de volgende dag, lood uitgedeeld, kratjes gemaakt, setjes vast opgebouwd, brevetten gecheckt en een aantal moeten nog even een checkdive maken in het zwembad. Gelukkig, iedereen mag duiken. Dan brengen ze ons terug naar de Lodge en kunnen we ons klaarmaken voor het avondeten. Dat is verrassend genoeg op basis van een menu ipv een buffet wat we tot nog toe gewend waren. Het is bijna chique. De porties zijn er naar en het eten is ook prima wat dat betreft. Alleen die toetjes hé? Ook hier hebben ze daar geen kaas van gegeten. Dan na een toch wel vermoeiend dagje lekker slapen. Het is nog steeds vakantie, dus nog steeds vroeg op. Nog even ontbijt regelen, want dat is officieel pas om 7:00 en dan…..oogjes dicht en snaveltjes toe.
8/10 Duikdag 1 Het ontbijt is vanwege het tijdstip een beetje karig. We moeten het doen met toast, een sapje, wat broodjes en koffie. Pas rond 6:45 komt er wat meer, maar de eieren en pannenkoeken moeten wachten tot we weer eens wat later vertrekken, volgens planning vrijdag. We lopen naar het hek en Chris staat al te wachten. Een stief kwartiertje later zijn we bij de duikschool en kunnen gelijk omkleden. Dan lood, vinnen, masker en camera in de aanslag en de trappen af naar het strand en in de boot klimmen. Wij zitten in de gele boot met Beate, Yolanda, Joost en Henk. Daarnaast hebben we twee gidsen, Omari en Tsuma, de kapitein, Fuad, en Ben, een bootjongen bij ons.
We gaan op pad en moeten ongeveer een half uurtje varen. We zitten namelijk aan de binnenkant van het rif en de meeste duikstekken liggen aan de buitenkant van het rif. Maar daar kan je alleen doorheen door een kanaal. Binnen het rif is het rustig, daarbuiten zijn de golven hoog en is het erg onstuimig. Daar is “mama” niet blij mee, want “mama” heeft nog wel eens de neiging om zeeziek te worden als het erg veel schommelt. Nou ja, het moet maar. Eenmaal in het water bij Shark’s Point komt de volgende verrassing. We wisten dat we in stroming gingen duiken, maar dat de stroming niet alleen van links naar rechts gaat maar ook heen en weer gaat is nieuw. Yolanda heeft er ook moeite mee en komt helemaal niet beneden. Daarbij is het zicht ook niet super en met al dat bewegen is fotograferen ook lastig. We zien wel drie whitetips, maar ik ben teveel bezig met mezelf en het heen en weer gaan om er écht aandacht aan te besteden. Ik probeer een slakje te fotograferen en omdat we geen stokjes mogen gebruiken hou ik me vast aan een stukje rots. Zodra ik het vast heb weet ik dat het mis is, en ja hoor, er zit “mos” op die ik herken uit Indonesië. Daar ga ik 3 weken plezier van hebben. Ik vind de duik helaas 3x niks en voel mijn maag al opspelen. Ik ben dan ook blij als de duik er zo’n beetje opzit en we naar boven mogen. Aan de oppervlakte gaat het schommelen gewoon door en dat trekt “mama” niet meer. Ik wil alleen nog maar spugen, het water uit en in de boot liggen. En zo geschiedde. In de boot is liggen overigens ook lastig, ondanks het aangeboden dijbeen van Beate. We moeten ook beslissen wat we met de tweede duik doen, maar ik zie het helemaal niet zitten om nu weer naar beneden te gaan. In de boot blijven is echter ook niks, want het is koud en winderig. Dan komt het verlossende alternatief. We kunnen naar de binnenkant van het rif varen, waar het een stuk rustiger is. Dat lijkt me een goed plan. Omdat er op de andere boot ook een hoop zeezieken zijn wordt het een besluit. Mooi!
Tijdens het varen krijg ik tot twee keer toe een enorme plens water over me heen. Dat schiet ook niet op, en ik voel me met de minuut zieliger. Dan zijn we door het kanaal en alsof iemand een knop omgedraaid heeft is het ineens rustig. Ook mijn maag komt heel snel tot rust en als we bij de andere duikstek aankomen voel ik me alweer goed genoeg om te gaan duiken. Er is me veel klein spul beloofd, dus ik ben benieuwd. En inderdaad, eenmaal in het water zitten stukken rif met allerlei leuke kleine spulletjes. De stroming en het zicht is niet anders, maar hier word ik weer blij van. Krabbetjes in anemoontjes, murenes in drie soorten, slakjes, boxvisjes, scorpions, lionfish, blue spotted rays, garnalen en aan het eind zelfs een sepia. Eenmaal boven hebben we wel iets gemist. Henk en Joost hebben 2 zeepaardjes gezien. Bummer! Maar misschien krijgen we deze week nog een kans. Dan terugvaren naar Peponi, spullen opruimen, omkleden en debriefen. Daar blijken ze op de andere boot helemaal niet meer gedoken te hebben. Chris vertelt dat het weer, en dus de zee, niet mee zit. Vorige week was het super, mooi weer, gladde zee, maar de wind is op komen zetten en die maakt golven. Hij legt ook uit dat daarmee het duiken buiten het rif wat lastiger wordt. Vooruitzichten voor morgen zijn dan ook twee duiken op het binnenrif. Heb ik wel weer kans op de zeepaardjes. Na de debriefing brengt Chris ons weer terug naar Severin en kunnen we lunchen, buffet dit keer. Na het eten lekker chillen bij het zwembad, beetje zwemmen, boekje lezen, even liggen en uiteindelijk om 20:00 uur aan tafel voor het diner. Daarna stort ik in als een baksteen en duik vroeg mijn bed in. Welterusten!
9/10 Duikdag 2 Ik word tegenwoordig al vanzelf wakker om een uur of 6 s’ochtends. Ze zien me straks aankomen bij ADP, daar kan ik niet eens naar binnen op dat tijdstip. Gelukkig de laatste dagen later opstaan, kan ik tenminste weer een beetje in mijn eigen ritme komen. Ontbijt is gelijk als gisteren en ook staat Chris weer braaf op ons te wachten. We kennen inmiddels de drill en we kleden ons direct om, pakken onze spullen en binnen het half uur zitten we op de boot. Zoals gisteren al besproken blijven we binnen het rif vandaag. We hoeven dan ook niet zo ver te varen. We gaan eerst naar de “verre” stek, Coral Garden, waar het maar 6 meter diep is. De andere boot gaat naar Angais Point, waar de zeepaardjes zijn. Daarna wisselen we om, om te voorkomen dat het te druk wordt. Eenmaal in het water is er ook hier veel stroming en het zicht is nagenoeg nog slechter. Wat dat betreft hebben we pech. Tsuma gaat me een Sea Dragonfish laten zien. We kunnen het bij de uitleg op de boot niet thuisbrengen maar het blijkt een zeemotje te zijn. We zwemmen rondjes langs een paar pinnacles en door de stroming heb ik weinig gevoel voor richting meer. Na bijna 3 kwartier geeft Frank aan dat hij er wel klaar mee is. My thoughts exactly. Het is mijn 300ste duik, maar hij krijgt geen gouden randje. Aan de andere kant ook niet zeeziek. Dat dan weer wel, ha, ha, ha…. Op naar de zeepaardjes.
Na ons oppervlakte interval met een stukje ananas en een stukje banaan varen we terug naar Angais Point. Ik heb hoge verwachtingen, maar eenmaal in het water als ik die enorme bergen zeegras zie en hoe lastig het toch zoeken zal zijn stel ik die gelijk maar bij. Al turend kom ik gelijk weer een zeemotje tegen, en dan krijg ik een signaal door. Zeepaardje, zeepaardje! Waar, waar, waar… En verdomd, daar zit hij. Jippieeeeeeeee, mijn duikvakantie is nu al goed, wat er verder ook gebeurt. Als ik zeker weet dat ik mooie foto’s heb, ga ik door naar de volgende, want een paar meter verderop zit er namelijk…..nóg één! Deze is wat lichter van kleur, wel hetzelfde type. De batterij van mijn camera loopt er op leeg, maar ik moet het zeker weten dat de foto’s goed zijn. Te vaak gehad dat ze achteraf toch niet scherp (genoeg) bleken. Omdat we geen 45 minuten bij het zeepaardje kunnen blijven hangen gaan we weer verder maar ik kan me maar met moeite losrukken. De verdere duik zien we weer een sepiaatje, murenes, slakjes, krabbetjes en een mooie scorpion leaf. Ik kan nog net twee foto’s maken voor hij definitief zegt: ” Change battery pack”. Who cares. Het laatste stukje terug varen droom ik verliefd van de zeepaardjes en kan niet wachten om weer terug te zijn in de Lodge om ze op de I-pad te bekijken. Na het omgekeerde ritueel van spullen uit de boot, omkleden, debriefen en terugbrengen is dat dan ook het eerste wat ik doe, nog vóór de lunch. En gelukkig, ze zijn prachtig. Chris wil ze ook graag hebben en ik heb een stickie meegekregen om te kijken of ik ze via Joost zijn laptop er op kan zetten. Na de lunch weer even bij het zwembad hangen en is Joost bereid om het te proberen en het lukt dus ik kan Chris morgen blij maken. Dan even rommelen in de kamer, even liggen en relaxen. Daarna weer op zoek naar Frank. Blijkbaar is het gaan waaien en ligt Frank niet meer bij het zwembad. Ik vind hem bij de Swingbar, een ronde bar aan de rand van het complex bij het strand, en met tweepersoonsschommels ipv stoelen, die we direct omdopen in Swingersbar. Iets drinken? Ja lekker, doe mij maar een Severin Smoothie, een lekkere (alcoholvrije) cocktail met veel fruit :-). We krijgen er zelfs een bak nootjes bij en er is een DJ, een animatieteam en de entertainment manager probeert aandacht te krijgen voor alle activiteiten die ze kunnen organiseren. Het is gezellig maar tegen achten gaan we toch eten. Ook nu stort ik erna weer soort van in. Het is dan ook elke dag erg vroeg en toch wel inspannend. Morgen moeten we zelfs een kwartiertje eerder, omdat we moeten kijken of we weer buiten het rif kunnen duiken. Dan kunnen mensen beslissen of ze wel of niet mee willen. Yolanda was vandaag sowieso al niet mee geweest om even wat rust te nemen. Ik weet zelf nog niet wat ik ga doen als ik morgen voor de keuze gesteld wordt. Zien we morgen wel weer.
10/10 Duikdag 3 Het verdict van Chris is dat het er naar uitziet dat we buiten het rif kunnen, maar dat het pas écht 100% bepaald kan worden op het moment dat de kapitein voor het kanaal zit. We hebben er vertrouwen in en gokken er op. Erik is de enige die het niet waagt en blijft “thuis”. Uit voorzorg heb ik in elk geval een Primatour genomen, en dat werkt prima. Ik heb geen last, al moet ik geen gekke dingen doen. Het lijkt echter wat rustiger en daarnaast is het de derde dag, dus ik ben al aardig gewend. We gaan naar Brain Coral. Het blijft verbazingwekkend hoe anders de zee is binnen het rif en dan door het kanaal naar buiten. Ook in het water ga ik makkelijker met de stroming mee en heb er dus minder last van. In eerste instantie geen bijzonderheden, maar net als ik me bedenk dat ik wel weer iets “anders” wil zien wijst Tsuma ons op 2 enorme kreeften. Ja, die had ik hier inderdaad nog niet gezien en ze blijven leuk. Tegen het eind van de duik moet ik enorm plassen, en aangezien ik nog steeds weiger om in mijn pak te plassen zal ik het nog even moeten uithouden. Maar na twee minuten en wetende dat ik ook nog een safetystop moet doen gebaar ik om de duik te beëindigen. Gelukkig vind men het ok dus ik ga gauw naar 5 meter om aan de stop te beginnen. Het begint zeer te doen maar dan ben ik toch klaar. Naar boven, spullen afgeven, lood afdoen, setje uit, en inmiddels is Frank ook boven dus snel, snel, snel pak openritsen, uitdoen en dan…………oef, wat een opluchting. Dat moet volgende keer anders.
Tijdens de Surface Interval zien we twee dolfijnen bij de boot. Grappig, ik zou zweren dat ze er anders uitzien dan wat we van bijvoorbeeld Egypte gewend zijn. We varen er een beetje achteraan, zo ook de andere boot. Als ik daar echter bij het tellen 3 mensen mis, de gidsen en de kapitein druk met elkaar en daarna met de andere boot aan het discussiëren zijn én er een hele andere boot druk aan het gebaren is beginnen we het vermoeden te krijgen dat er toch iets aan de hand is. Na wat vraag om uitleg blijkt dat er inderdaad drie man missen. Ze zijn te dicht bij het rif gekomen en er uiteindelijk overheen gegaan om vervolgens opgepikt te worden door lokale vissers en veilig afgezet aan het strand. Peponi wordt gelijk gebeld om te waarschuwen. De rest van het verhaal komt later als we terug zijn.
Het plan is dus om ze met beide boten op te pikken, en de tweede duik binnen het rif te maken. Men is namelijk toch wel een beetje geschrokken. Omdat we al een plan B hadden voor als de zee te ruw was, namelijk driften van Angais Point naar Peponi, besluiten we om dat als tweede duik te doen. Er is ook nog een mogelijkheid om op Angais Point zelf te duiken en zeepaardjes te zoeken, maar niemand kiest daarvoor. Driften it is dus.
De drift brengt ons in de geul en stuwt ons richting Peponi. Het landschap bestaat uit vlak zand, zeegras en op één plek zelfs kunstmatige reefballs. En met succes, want er schuilen porcupines, lionfish en onder één zit zelfs een hele grote kreeft. Voor de rest zijn ze bezaaid met zee-egels die we gedurende de hele duik tegen komen. In het zeegras zit ook meer dan je zou denken. Ik kom twee verschillende murenes tegen en halverwege ligt er een zeenaaldje heel erg zijn best te doen om op een verdord blaadje gras te lijken. Jammer voor hem heb ik hem in het vizier en gaat hij op de kiek. Na iets meer dan 50 minuten komen we precies voor de deur bij Peponi uit. Dat is nog eens gidsen!
Eenmaal alle spullen weer opgeruimd en iedereen omgekleed debriefen. Het incident wordt besproken in de groep en je kan duidelijk merken dat niet alleen de betrokkenen (Nasja, Willem en Annemieke) er mee in hun maag zitten, maar Chris en Sven ook. Het is natuurlijk nooit leuk als er iets gebeurt, en ook al is nog niet helemaal duidelijk wat er exact gebeurd is, de kapitein was ze wel uit het zicht verloren en de weersomstandigheden (stroming e.d.) hebben ook zeker een rol gespeeld. Gelukkig was er de hele tijd een gids bij gebleven en is iedereen er met de schrik vanaf gekomen. Morgen zal er meer duidelijk zijn, als Chris ook met de bemanning van de boot gesproken heeft. In de groep wordt er ’s avonds ook nog over nagesproken. Maar omdat ik er niet bij was en niet alle feiten ken treed regel 1 van duikincidenten in werking zoals ik net geleerd heb tijdens mijn Dive Master, namelijk geen aannames doen, niet invullen en heb er dus ook geen mening over.
Eenmaal terug op de Lodge en na de lunch komt de man met de hamer en ga ik lekker op bed liggen. Hoe gek het ook klinkt, vakantie kenmerkt zich voor mij dat ik gedurende de dag, als ik moe ben, gewoon even lekker kan gaan slapen. En dat doe ik dan ook, een hele luxe drie uur lang. Als ik wakker word is het borreltijd. Ze zitten niet bij de Swingersbar, waarschijnlijk omdat het toch een beetje regent, en ik vind ze in de andere bar. Daar neem ik even een colaatje als Frank gaat douchen en zich klaarmaakt voor het eten. Ik ga daarna ook terug naar de kamer en samen kijken we nog een uurtje TV voordat we gaan eten. Het lukt weer niet om daarna nog wat te drinken dus dan maar naar bed. Morgen hopelijk allebei de duiken buiten het rif.
11/10 Duikdag 4 Het heeft de hele nacht geregend, en ook nu komt het met bakken uit de hemel naar beneden. Voor het duiken en de zee ziet het er echter goed uit vandaag, dus we hebben goede hoop. Richard en Erik besluiten niet te gaan en ook voor Ilse is het duiken überhaupt mooi geweest, dus die gaan lekker relaxen. Voor de zekerheid neem ik maar een Primatourtje en gaan we gebruikelijke tijd weer op weg. Eenmaal bij Peponi klopt het, we gaan naar buiten. De eerste spot van de dag is Green Turtle. Op de boot maken we grapjes over onze Djudju. Frank “zorgt” voor mooi weer en ik “zorg” voor leuke beestjes, te weten dolfijnen, turtles en een whale shark, ha, ha, ha. Het stopt zowaar met regenen en als we aankomen op de duikspot zien we inderdaad dolfijnen in de branding van het rif zwemmen. Ze zijn lekker aan het spelen en dartelen in de golven, een geweldig gezicht. Nu nog onderwater, dan ben ik volmaakt gelukkig. Eenmaal in het water zien we wat leuk spul, een los zwemmend flatwormpje, een octopus in zijn holletje, een nieuw slakje en zowaar, inderdaad ook een babyschildspad. Hij is echter erg schuw en zwemt zo hard als hij kan weg. Ik zwem er een stukje achteraan en hoor wat geschreeuw achter me. Tegen de tijd dat ik omkijk en weer bij de groep ben heb ik iets gemist. Iedereen is in euforische stemming, er wordt gejuicht, ge-highfived, en ge-yessed. En ik heb de dolfijnen gemist! Dit kan niet waar zijn. Met wanhopige blik gebaar ik aan iedereen dat ik het niet gezien heb. Frank kijkt me verbaasd aan en gebaart dat het er wel 1-2-3-4-5-6 waren. Ik ben zo enorm teleurgesteld dat ik wel kan janken. En een paar seconden later, als het besef van het gemis helemaal tot me doordringt doe ik dat dan ook. Nooit geweten dat je kon huilen onder water. Snikkend en gierend zwem ik door, tranen biggelen over mijn wangen en mijn masker loopt vol met snot. Ik ben ontroostbaar, zo ontroostbaar dat als Frank me op een grote kingfish wijst ik hem wel zie, maar er geen enkele aandacht voor heb. Terwijl hij toch best mooi is. Gelukkig is het aan het eind van de duik en het duurt niet lang voordat we naar boven gaan. Stilletjes geef ik mijn spullen af en klim in de boot. De rest van de groep is in alle staten. Dan hoor ik het woord Whaleshark vallen. Whaleshark? Het waren toch dolfijnen? Ik zoek bevestiging bij Frank. Nee, roept hij, het was een Whaleshark. Hoe gek het ook klinkt, ik voel me gelijk 100 kilo lichter. Een whaleshark! Ook geweldig om te zien en enorm jammer dat ik hem gemist heb, maar die heb ik vaker gezien. En wat veel belangrijker is, ik heb dus géén dolfijnen gemist! De wereld ziet er op slag anders uit en ik kan nu zonder moeite naar de verhalen luisteren. Voor Beate, Yolanda, Henk en Joost was het de eerste keer. Beate zat er heel dicht bij. Het was twee jaar geleden dat ze hem voor het laatst gezien hebben, etc, etc, etc. En het dringt nu ook pas tot me door dat mijn Djudju voor de volle 100% gebracht heeft wat ik heb gevraagd, dolfijnen, turtles en whaleshark. Tja, ik had niks gespecificeerd over de vorm en dat ik ze zelf ook allemaal zou zien hé? Als je iets te wensen hebt, be specific blijkt maar weer. En het gebaren van Frank betrof zijn verbazing dat 1-2-3-4-5-6 mensen hem gezien hebben en ik niet. Zo zie je maar weer hoe je communicatiestoornis kan hebben onder water.
Ik ben echter nog wel een beetje in de war, wat blijkt uit het feit dat ik iets op de kleine filmcamera wil terugkijken, in het menu zit en een verkeerde knop indruk. Alles wat er op stond is hierbij gedelete als ik tot mijn schrik na de actie “No files” zie staan. Oh, oh….. Dus ook alle filmpjes van de Kilimanjaro. Ik breng Frank het slechte nieuws, die gelukkig anders reageert dan dat ik in zo’n situatie zou doen. Namelijk balen maar niet kwaad worden, want dat heeft toch geen zin. Het lijkt mij verstandig om de camera niet meer te gebruiken, misschien valt er thuis nog iets te redden, maar als ik één ding weet, is dat je dan niks nieuws meer moet opnemen omdat je dan gaat overschrijven. Frank heeft zoiets van “gewoon door filmen “.
De tweede duik ben ik al met al toch een beetje in mineurstemming. De whaleshark, de filmpjes, het zit toch dwars, en er is ook meer deining en ik heb het koud. Desondanks zien we toch wel we leuke dingen, een grote murene, grote kreeften, 2 mantis shrimps en als kleine pleister op de wonde toch ook nog een schildpad. Een grote dit keer, die niet bang is en ons gewoon negeert en dooreet. Toch ben ik er niet rouwig om als de duik afgelopen is en we terug gaan naar de duikschool. Daar moet ik Chris helaas teleurstellen omdat ik geen foto’s heb van de whaleshark. Ook Frank zijn filmpje is niet gefocust. Alleen Joost heeft enigszins bruikbare beelden, en Chris vraagt of ik nog een keer de usbstick truc wil doen. Ja hoor. Dat is goed. Dan terug naar de Lodge, waar we weer lekker kunnen chillen. Maar eerst lunchen natuurlijk. ‘S Middags op bed samen filmpje kijken, het einde van Kung Fu Panda 2, en het begin van The Last Airbender, tot het weer borreltijd is. Het is relatief droog dus gewoon naar de Swingersbar voor een drankje en dan eten. Vanavond hebben we Keniaans buffet, en lopen ze allemaal in een shirt met giraffe print. Ook staat er Ungali op het menu, een soort aardappelpuree maar dan van maïs. Dat is wat de gidsen op de Kilimanjaro elke dagen aten, dus dat moet ik proeven. Niet eens zo slecht te hakken. Na het eten toch maar we direct naar bed. Morgen “uitslapen” want we hoeven pas om 9:00 weg. Eindelijk een keer normaal ontbijten. Ik verheug me nu al op een pannenkoek. En met die gedachte val ik in slaap.
12/10 Duikdag 5 Officieel de laatste duikdag vandaag, maar er is morgen ook nog gelegenheid om bij te boeken. Ik twijfel nog, maar ik vermoed dat Frank niet twijfelt en ik weet dat ik dan ook mee ga. Stel je voor dat ik iets mis, alhoewel dus wel gebleken is dat meegaan geen garantie is, dan kan je nog steeds van alles missen dus (ha, ha, ha, als een boer met kiespijn). Vandaag worden we pas om 9:00 opgepikt dus we kunnen eindelijk uitgebreid ontbijten. Ik word gewoon om 6 uur wakker maar draai me dit keer gewoon nog een keer om. Ik hou het anderhalf uur uit, en dan ga ik toch maar vast aankleden en spullen klaar leggen. Frank moet dus ook opstaan, ha, ha, ha. Omgekeerde wereld. Dan ontbijten en eindelijk pannenkoeken! Én een eitje, lekker puh! Beetje sap en het gemis van de bruine boterham wordt een beetje gecompenseerd. Omdat we ineens later zijn is alles anders. Het is veel drukker, de zee is anders en zelfs het licht lijkt anders. Het is wel weer bewolkt en regenachtig, maar vooruit. De routine is echter hetzelfde, dus, spullen pakken en naar de boot. We hebben gisteren besloten om naar het wrak te gaan. Het is een kunstmatig gezonken boot van een privéeigenaar, dus we moeten een tientje p.p. extra betalen, maar vooruit. We zijn er toch al aan gewend dat alles extra betalen is. We nemen ook de banner mee voor de gelegenheid. Leuke locatie en de enige die enigszins diep is. We moeten best een stukje varen, zoals gewoonlijk om het rif heen door het kanaal, maar dan bijna weer helemaal terug. Eenmaal aangekomen gaat de andere boot eerst even en dan wij. Afdalen via de ankerlijn tot we het wrak tegenkomen. Gelijk de banner maar uitvouwen en op de kiek. Het zicht kan beter maar het moet maar. Dan helemaal naar de bodem om even 30 meter aan te tikken. Een middelgrote baars is wonderbaarlijk erg nieuwsgierig en komt op ons af, blijft ons volgen, poseert voor de camera en vind het licht van Frank zijn camera ook erg lekker om in te zwemmen. Ik kan hier wel uren blijven hangen maar moet aan mijn lucht en decotijd denken wil ik ook nog wat van het wrak zien. Het is een erg mooi wrak en er zit veel vis. Grote vis ook, batfish en groupers en zo. Ik red het net om naar het achtersteven te zwemmen, een paar foto’s te maken en weer terug naar de boeg om te voorkomen dat ik in deco schiet. Ik zie Frank nog onder mij. Die moét decotijd hebben, kan haast niet anders. En dat klopt, al valt het mee en kan hij het combineren met de safety stop. Via de ankerlijn dan gauw weer naar boven, de stop en er uit. Banner? Check! Ik moet lachen als blijkt dat mijn computer 0,1 meter meer aangeeft dan die van Frank. Ik heb namelijk wel exact 30 meter, Frank is op 29,9 met blijven hangen.(Als ik overigens later mijn logboek invul heeft hij gecorrigeerd en heb ik nu ook 29,9 meter er op staan. Bummer L)!
De tweede duik is op White Sands. We blijven bij het wrak in de buurt, dus dat wordt straks nog een aardig stukje terug varen. De zee wordt ook wat ruwer en het is fris, maar vooruit. Onderwater een relaxed duikje zonder bijzonderheden. Slakkie, octopusje en een rotsblok met daaronder weer hele grote kreeften, alleen dit keer van een andere soort. Deze zijn al rood vóór ze gekookt worden. Na 3 kwartier houden we het voor gezien. Officieel zijn onze duiken nu op, maar we gaan morgen nog een keer extra aangezien we pas laat vliegen. En wie weet wat we nog tegen komen.
Eenmaal terug bij Peponi, als we klaar zijn, gaan we met de hele groep pizza eten. Het restaurantje zit één verdieping tussen Peponi en Bahari Beach. Het is een soort grotje en de vloer is van zand. Ze kunnen maximaal 8 pizza’s tegelijk in de oven hebben, dus het wordt nog een avontuur om allemaal eten te bestellen, te krijgen en waarschijnlijk daarna af te rekenen. En dat allemaal binnen een uur en een kwartier. Ik heb enorme trek en bestel een lekker pizza calamari mét knoflook (sorry lief). En het gaat inderdaad op zijn Keniaans, één voor één, maar met griezelige precisie, want het moet wel kloppen. We willen nog een groepsfoto maken, maar met de nog beschikbare tijd gaat dat nét niet lukken. Daarnaast is het weer gaan regenen, dus het plan van op het strand de foto maken laten we ook maar varen. Dan maar terug naar de Lodge, en omdat het inmiddels al “laat” is, even omkleden en gelijk aan de borrel bij onze favoriete bar. Om 20:00 zoals gewoonlijk eten en ondanks dat de gedachte aan een slaapmutsje voorbij komt, en we nog een mislukte poging wagen voor de groepsfoto (omdat een aantal mensen een beetje zitten in te kakken en we het liever overdag doen), gaan we toch maar direct naar onze kamer. Morgen écht de laatste duikdag. Het einde komt alweer in zicht. Chris heeft gevraagd of we nog een biertje met hem willen drinken om even te evalueren, dus we moeten even kijken of we dat morgen of zondag doen. Even afhankelijk van hoe laat we zondag opgepikt worden. De geboekte massage is sowieso verzet naar zondagochtend, want zaterdagmiddag ga ik waarschijnlijk qua tijd niet redden. Volgende week om deze tijd……
13/10 Extra duikdag 6 Ondanks dat we vandaag wéér een uurtje later mogen, word ik gewoon weer om 6:00 wakker. Dan maar nog een keer omdraaien tot het bijna 8:00 is en dan ga ik er toch maar uit. Bij het ontbijt weer goedmaken met én een omelet, én pannenkoeken. Dan naar de kamer, nog een beetje bloggen en voor de laatste keer naar Peponi. Drie man gaan niet extra duiken, Erik, Peter en Richard, gezien de andere verwachtingen die ze hadden. Om die reden hebben ze bij Peponi ook de setting op de boten veranderd. Wij zitten nu op de grote boot, met toegevoegd Gert, en de overgebleven rest met een aangehaakte duitser zitten op de kleine boot. Ook qua gids is alleen Tsuma mee, Omari moet op de kant blijven. Deze boot is hoger en gaat harder dus dat is even wennen. Zeker omdat de wind weer wat aangetrokken is en dus hogere golven. We merken het gelijk als we het kanaal doorgaan, de boot gaat behoorlijk tekeer en klapt regelmatig op de golven, één keer zelfs zo hard dat er een grote golf water in de boot komt. De Primatour wordt dan ook tot het uiterste getest, maar houdt zich vooralsnog goed. We gaan weer naar Sharks Point en dat vind ik wel ok. Omdat mijn eerste ervaring daar natuurlijk niet zo geweldig was voelt dit als een herkansing. Ik merk duidelijk dat het veel beter gaat, inmiddels gewend aan de deining, nu wél wetende wat me te wachten staat, en met de Primatour. Eenmaal beneden zien we al gauw een enorm grote netmurene, die vrijwel los zwemt, half onder een rotsblok. Daar komen een paar mooie plaatjes uit. Even later zien we er nog één, ditmaal wel in een hol, maar met een poetsvis en dus met zijn bek nóg meer opengesperd dan de eerste. Ook leuke plaatjes. Ook zie ik nog twee mantis shrimp (het lijkt wel of ze per twee verkocht worden, want áls ik ze zie, zie ik er altijd twee). Dan komen we nóg een keer een netmurene tegen, en dan zijn we bij de “vlakte” waar Tsuma me gebaart dat ik in de rondte moet kijken, omdat de haaien hier rondzwemmen. Ik zie weinig tot Frank een gebaar geeft dat hij er één ziet. Een whitetip. Ik zwem wat dichterbij en zie hem dan ook. Dat dan weer wel. Als Frank zijn lamp aandoet voor de film schiet de haai met een noodgang weg de vlakte verder op, maar wel mijn kant op, dus ik hou hem redelijk in het vizier. Hij zwemt terug Frank zijn richting op en is dan weg. Frank, Tsuma en ook na een seintje aan de kant van Beate en Yolanda, zwemmen een stukje tegen de stroming in, in de hoop hem weer te zien. Omdat mijn lucht al aardig richting de 50 bar gaat én mijn non decotijd richting de 5 minuten blijf ik even wachten en ga gauw wat hoger zitten. De rest geeft het blijkbaar ook op want ze komen ook terug en met z’n allen zwemmen we weer recht boven het rif, en wat ondieper. Na een paar minuten moet ik toch wel aangeven dat ik op 50 bar zit en eindigen we de duik. Eenmaal boven zijn er inmiddels best hoge golven. Er moet besloten worden wat we met de tweede duik doen. De andere boot gaat binnen het rif duiken. Ik voel me niet helemaal 100% met de golven, maar de rest wil graag de tweede duik buiten doen. Nou vooruit dan maar. Zo erg is het namelijk nou ook weer niet, meer dat ik voel dat ik gewoon strak naar de horizon moet blijven kijken om te voorkomen dat ik misselijk word.
Voor de tweede duik gaan we naar Mushroom, vernoemd naar het koraal dat er zit. De duik zelf is prima en onder water heb ik weinig last, ondanks de toch wel aanwezige heen en weer stroming. Swurf noemen ze het hier overigens. Weer zien we een grote kreeft, diverse blue spotted en als ik een mooi boogje fotografeer zie ik zelfs een crocodile. Die had ik hier nog niet gezien. Omdat het zonnetje eindelijk weer eens is gaan schijnen hebben we mooi licht op het koraal, waarvan opvalt dat het in tegenstelling tot bijvoorbeeld Egypte, nog volop, kleurrijk en nagenoeg onbeschadigd aanwezig is. Dan zit ook deze duik er op en gaan we voorlopig voor de laatste keer omhoog en er uit. We moeten nog een stukje varen maar gelukkig is deze boot zoals gezegd sneller, dus het valt mee. Je kan nu overigens aan de kustlijn goed zien hoe hoog het water komt, en het is zo hoog dat je nauwelijks het rif nog ziet. Dat betekent wel dat nu ook op het binnenrif wat golven te voelen zijn.
Terug bij Peponi moeten we de spullen spoelen en opruimen. We springen met toestemming van Chris met de hele zooi in het zwembad, dus dat schiet lekker op. Dan is het moment gekomen om afscheid te nemen van de crew. Vooral Beate geeft Tsuma een dikke knuffel, met wie ze erg gelachen heeft de afgelopen dagen. De fooi gaat in de pot en we kiezen nog een Peponi T-Shirt uit, want dat hoort er gewoon bij, of we nu willen of niet. Er moet ook nog een en ander afgerekend worden, dus op de terugweg even stoppen bij de ATM alvorens verder te rijden naar Severin. Daar aangekomen snel de spullen dumpen en gaan we nog even een biertje drinken met Chris en “debriefen”. Hij neemt ons mee naar een lokale strandtent, waar we even rustig kunnen praten en evalueren over de week. Hij is blij met onze feedback, vraagt wat gunsten in de vorm van de rest van de foto’s, film en promotie recensies, en vertelt ons nog een paar leuke verhalen. Dan is het tijd om ook afscheid van Chris te nemen en hij zet ons rond 18:00 af bij Severin. Precies op tijd voor de borrel alvorens te gaan eten. Omdat het droog is gaan we weer gezellig bij de Swingersbar zitten tot het etenstijd is. Vlak voor het eten bij de receptie nog even een groepsfoto, en dan Arabian Buffet. Na het eten nemen we nog één slaapmutsje bij de Swingers en dan gaan we toch écht naar bed. Morgen wordt een drukke dag. Spullen inpakken, nog even snel een massage en om 16:00 zullen we opgepikt worden voor het vliegveld. Het zit er al weer op. 3 weken, maar ik heb het gevoel dat ik 3 maanden weg geweest ben. Dat lijkt me een goed teken. Slaap lekker.
14/10 Departure day Zowaar tot 8:00 doorgeslapen. Kunnen we vast weer een beetje wennen. We kunnen niet in de kamer blijven tenzij we 45 euro betalen. Nou dan kijken we iemand in de groep wel lief aan om vanmiddag nog even te douchen. En dus is het spullen inpakken, tassen klaarmaken, daypack bepalen, en kleren klaarleggen voor het vliegveld. Schoenen, sokken, broek, vest en jas. Báh! Maar ja, in Nederland is het 8 graden of zo terwijl hier inmiddels eindelijk de zon weer is gaan schijnen. Dan nog een beetje opschieten want we moeten vóór 10:00 de kamer uit zijn, ontbijten (voor de laatste keer pannenkoeken, fijn, morgen weer bruin brood met hagelslag), en om 9:45 word ik verwacht bij de masseuse. Die pik ik nog mooi even lekker mee. Na de massage maar aan het zwembad hangen tot lunchtijd (oef, alweer eten. Dat zeg ik niet gauw). En dan het wachten op onze transfer. Afscheid nemen van iedereen en off we go. Bye, bye Severin. Bye, bye Peponi. Bye, bye Mombasa. We zijn snel op het vliegveld en ook de check in gaat redelijk snel. De bagage wordt gelukkig doorgelabeld en we krijgen ook beide boarding passes al. Security check done en dan in de wachtruimte wat drinken. Er is gratis internet dus wij vermaken ons wel. Voor we er erg in hebben mogen we boarden. Het is een uurtje vliegen dus ook dat is voorbij voordat we het weten. Op Nairobi komen we door hetzelfde poortje als waar we bijna twee weken geleden de rest van de groep opgepikt hebben. We moeten naar het andere gebouw lopen voor de internationale departures. Niks transferruimte, niks binnen blijven. Het zijn gewoon twee losse vluchten en we zouden zo de stad in kunnen. Alsof we de bus naar Nairobi gepakt hadden. Hier moeten we dus wel door de douane, waar alles strikt gecontroleerd wordt. Ik moet nu wel in de camera kijken en mijn vingerafdrukken achter laten. Eenmaal er doorheen kijken wat we met onze laatste apenknaken doen, want we hebben nog zo’n 40€ aan Keniaanse Shilling. En de hamvraag, krijgen we nu wel of geen eten op de vlucht? We proberen toch maar wat eten te scoren maar we moeten officieel al om 21:00 boarden, dat is al over een half uurtje. Eerst naar de ene kant van het gebouw, daar is wel een eettentje maar dat gaat lang duren. Dan maar naar de gate en het vragen. Het vliegtuig zit vol, vandaar dat het zo vroeg is, maar als hij de papieren gecheckt heeft en onze boarding pass achter houdt mogen we wel wat gaan eten. Andere kant op is dichterbij maar de cafetaria die daar zit blijkt geen warm eten (meer) te hebben. Dan maar een pie uit de magnetron en mijn laatste flesje Fanta ananas. We hebben nog 2.900 Ksh, die we kunnen wisselen met de gast uit het cafetaria, maar niet nadat hij even uitgerekend heeft dat de 25$ die we er voor willen hebben wel érg gunstig is. Dan terug naar de gate, door de security, waar we eerst wel ons drinken mee mogen nemen, en dan toch we niet. Dus zitten en opdrinken, want ik ben wel Hollander hé! Dan nog langer wachten en rond een uur of 22:00 mogen we eindelijk het vliegtuig in. Het zal tijd worden, ik doe altijd mijn best om het over me heen te laten komen, maar het is in feite verloren tijd. En ik ben moe en wil slapen. Tenslotte is het volgens mijn biologische klok allang bedtijd. Ik val dan ook gelijk in slaap en laat alles aan me voorbij gaan. Eten (dus toch!), drinken, oordopjes voor de film, en merk alleen dat mijn lief een dekentje om me heen legt tegen de kou. De schat! Morgenochtend zijn we weer thuis. Waar het koud is en regent. Waar er file is en werk. Maar ook waar die bruine boterham met hagelslag is. En niet geheel onbelangrijk, mijn eigen bed! Waar zullen we de volgende keer heen gaan? Retorische vraag. Pom pom eiland in Maleisië, natuurlijk ook weer met Duikvakanties Souldivers! En ik hoef maar één ding te doen. Bepalen wanneer ik vrij ga vragen aan mijn baas.