Als je het hebt over watersport dan kan ik er wel een aantal opnoemen. Zwemmen, schoonspringen, waterpolo, surfen, zeilen, vissen in alle vormen die je maar kan bedenken, kanoën, roeien, waterskiën, en uit de moderne tijd wakeboarden, kitesurfen, etc… En natuurlijk duiken. Ik had er nooit bewust bij stilgestaan dat het bestond voordat ik mijn man -Frank- leerde kennen. Snorkelen was iets dat mensen deden op vakantie, maar naast het incidenteel in het zwembad zwemmen met een duikmasker (die toch om de haverklap kapot ging waardoor de lol er gauw af was) had ik het nog nooit gedaan, kende geen mensen die het deden en kon me er geen voorstelling van maken, laat staan dat ik iets met duiken had.
Toen leerde ik Frank kennen. Frank had een vriend die duikinstructeur was en hij was nét met zijn PADI Open Water cursus bezig. Ik was een maand na onze eerste date jarig en op diezelfde zaterdag zou hij zijn tweede buitenwaterduikdag maken en dan zijn brevet halen. Als goed nieuwbakken vriendin ging ik natuurlijk gezellig mee naar het Oostvoornse meer, want daar ging het allemaal plaatsvinden. Het was behoorlijk koud en terwijl ik lekker in mijn warme jas achter de cola en de pannenkoeken zat, lag Frank met die vriend in het ijskoude water (3 graden celsius). Toen ze na een half uur terugkwamen had Frank zijn brevet gehaald en mocht hij gaan duiken. Heel leuk …. , maar niks voor mij. Dacht ik toen.
Frank vond het geweldig. Voor hem was het de ultieme manier om te ontspannen, lekker het water in en dan helemaal niks. Gewoon hangen, geen stress, geen herrie aan je hoofd, volledige ontspanning door gewichtloos in het water te hangen en slechts af en toe een vinslag geven. Verder ging er een wereld voor hem open, kreeften, krabben, vissen, van alles en nog wat dat onder water leeft. Hij was dan ook regelmatig op een doordeweekse avond of op een zaterdag of zondag onder water te vinden. Ik vond het prima, mijn hobby was paardrijden en dat gedoe onder water (en vooral ook boven water, want als ik zag wat Frank allemaal moest doen en mee moest sjouwen voordat hij in het water lag werd ik al moe) was allemaal niks voor mij. Ik vond het wel leuk en fijn voor hem dat hij een hobby had waar hij zich op kon storten en de aanwas aan accessoires die zich in de kelder opstapelden, ach die nam ik voor lief. Maar ja, ze zeggen wel eens, wie met pek omgaat raakt er mee besmeurd. Dus toen bleek dat de liefde voor langere duur was, zowel die van mij voor Frank als die van Frank voor het duiken, kon het niet uitblijven dat ik er toch in mee gesleurd werd. Frank zijn goede vriend de duikinstructeur ging emigreren naar Aruba om daar les te gaan geven. Tijdens de kerstdagen hebben we afscheid van hem genomen met de plechtige belofte dat we hem het volgende jaar in de zomer op zouden komen zoeken. En dan moest er gedoken worden.