Toen ik 8 maanden geleden besloot om de Marathon van Rotterdam te gaan lopen heeft niemand me verteld dat het pijn ging doen…. Oh ja shit, dat hebben ze wel!
En pijn doet het, maar het is de mooiste pijn die er bestaat.
Nadat we de finish overkomen en ik stop met rennen, verstijven stante pede alle spieren in mijn lichaam en begint de pijn. Alleen het oorlelletje van mijn linkeroor voelt nog enigszins normaal. We worden naar de linkerkant gedirigeerd om onze medaille op te halen waar de vrijwilligers klaar staan om hem om te hangen. Ik heb echter een collega die al vaak meegelopen heeft en met me meegeleefd heeft beloofd dat ik hem bij hem kom ophalen en dat hij hem mag omhangen. Ik zie hem eerst niet. Hij zal er toch wel zijn? Dan draait iemand zich om en kijk ik hem recht in het gezicht. Gelukkig! Fotomomentje, een knuffel en een dikke zoen!
Daarna strompelen we richting uitgang en terwijl Frank de tas weer ophaalt, en Gaston de familie inlicht waar we zijn ga ik mijn trofee gelijk weer afstaan om hem te laten graveren. Met pijn in mijn hart geef ik hem af. We moeten wachten tot hij klaar is en benut de tijd om een beetje te rekken. Ik heb nog steeds verschrikkelijke dorst en verlang naar een groot glas cola. Gelukkig is de medaille snel klaar en is inmiddels de familie gearriveerd. Van mijn moeder krijg ik een tweede “medaille” in de vorm van een gouden hangertje met een hart en de datum ingegraveerd. Deze kan ik vanaf nu iedere dag op mijn borst dragen!
Dan begint het moeilijke stuk naar de metro terwijl Frank onderweg een bekertje bier scoort en ik een blikje cola. De grapjassen van de RET hebben de roltrappen uitgezet om ons in beweging te houden. Ik voel me 80 als ik de trap afstrompel. Er liep een man met een rollator mee, die zou ik nu wel even willen lenen. Eenmaal thuis lekker in bad na de volgende schade met afgrijzen in de spiegel te hebben aanschouwd. Ik geloof dat ik een nieuwe sport-BH nodig heb, want ondanks de dikke laag wax en op 2 plekken na waar ik wél afgetaped heb staan zo’n beetje alle randjes van de BH in mijn huid geschuurd. En geloof me, zo’n BH maakt op meer plekken contact met je huid dan je denkt. Had ik al gezegd dat een marathon lopen pijn deed?
Mijn huid gloeit, en niet alleen van het warme badwater. Ik voel ook nu pas dat ik mijn gezicht en armen verbrand heb in de zon. Tijdens het lopen heerlijk koel bij elke waterpost water over mijn gezicht en lijf gewreven voor afkoeling, en dan laten opdrogen in het zonnetje. What was I thinking? Ach ja, het is slechts een klein auwtje tussen alle grote auwtjes die ik voel.
’s Avonds na het eten maak ik me op voor opnieuw een slapeloze nacht. Niet alleen van de opwinding maar ook omdat ik gewoon niet weet hoe ik moet gaan liggen. Alles ligt even ongemakkelijk en ik voel de schuurplekken schrijnen. Toch heb ik niet zoiets van “ik doe dit nooit meer”… Niet dat ik gelijk een nieuw schema uit de kast trek, maar ik sluit het niet uit.
De volgende dag maken we balans op. In totaal 1010,6 km gelopen in 104 keer, 119 uur met een gemiddelde snelheid van 7:08 minuut per kilometer. Bewegen gaat nog steeds moeizaam en mijn schuurplekken zien er bij daglicht nog afschrikwekkender uit dan gisteren door de euforische bril van een geslaagde marathon. Oorlogswonden. Maar het gevoel in mijn rechterbeen begint ook langzaam weer terug te komen en de enorme hoeveelheid berichten en felicitaties werken verslavend en verdoven de pijn. Toch voel ik ook een stukje verlies. “Op weg naar de marathon” is formeel afgesloten. En natuurlijk blijf ik lopen en blijf ik schrijven, maar het zal toch anders zijn.
“Opnieuw op weg naar de marathon”, “Weer op weg naar de marathon”, “Op weg naar de marathon reloaded”? Klinkt toch anders. “The road to New York” lijkt me dan wel weer wat. Voorlopig eerst maar focussen op het uitbrengen van het boek met alle trainingsblogs. Daar heb ik nu weer tijd voor. Alhoewel, ik sta alweer ingeschreven voor de Brandgrensrun, de Ladiesrun, de halve van Hoorn en in het najaar de Dam tot Damloop en de halve van Amsterdam. A.s. zaterdag gaan we dus gewoon weer verder met trainen, 5km. Ik denk een rondje brug.
’s Middags mag ik naar de masseur. Ik vraag hem lief voor me te zijn en niet te hard te knijpen. Zelfs ik heb een pijngrens. Daarna met de scooter naar de Erasmusbrug om de bewuste foto te maken die ik me gisteren voorgenomen heb en alles nog eens rustig op me in te laten werken. Ik heb een emotioneel momentje. Thuis plof ik op de bank en pak een boek. Over hardlopen natuurlijk! Morgen begint het normale leven weer alhoewel de vraag is “wat is mijn normale leven”? In elk geval één waar hardlopen een onderdeel van is.
Kan ik het lopen van een marathon aanbevelen? Was het het allemaal waard, de vele uren training, het omgooien van je leven, de investering van geld en tijd, de vermoeidheid en de pijn tijdens en na het lopen? Ja, ja, ja, en nog eens ja! En er is maar één zin die “Op weg naar de marathon” met waardigheid af kan sluiten.
Just keep running!