Snarky puppy. Het klinkt als de nieuwste zomercocktail, maar het is een gat in mijn culturele opvoeding. Schijnt. Een gat dat ik vanavond opvul. En dus sta ik nagenoeg vooraan in de Rotterdamse Schouwburg. Ook nooit eerder geweest.
Het publiek bestaat voor het merendeel uit jongelui rond de dertig, een kruising tussen nerd en alternatieveling. Type hippie, artiest en cultureel. Je weet wel, vegetariër, lang haar, baardje en nooit gehoord van deodorant of parfum. En ik dus.
De band is zeer bekend in de verenigde staten en spelen fusion, jazz en bigband. Bijzonder van vanavond is dat ze dat doen met het Metropool orkest. Er staat dus 64 man op het podium. Dat zorgt voor vele oooooh’s en aaaaaah’s en je voelt de spanning in de lucht nog voordat ze ook maar één noot gespeeld hebben.
Als ze opkomen breekt de hel los en begint het spektakel. Naast mij staat een jongen die zich niet kan bedwingen en raakt volledig in vervoering. En dan dacht je dat alleen vrouwen een meervoudig orgasme konden krijgen! Hij schreeuwt zijn “oh yeah”‘s, “oh no”’s en “yihaaaa”’s door de lucht. Ik kan het hem niet kwalijk nemen. Ik ervaar dezelfde sensaties als ik de zware basgitaren van Metallica op een groot podium door mijn lichaam voel dreunen. Ieder zijn ding.
Ik hoor de klanken van de muziek en probeer de diverse instrumenten te onderscheiden. Op het podium wordt er voorzichtig geswingd en ik zie een zwarte krullebol driftig heen en weer bewegen achter wat ik wellicht onterecht als een Hammond orgel identificeer. Zo een had mijn vader er vroeger ook, niet dat hij er op kon spelen. De zwarte krullebol kan dat gelukkig wel. Plotseling gaat er een golf van gejoel door het publiek. Shit, ik heb iets gemist! Ik heb geen flauw idee wat, ook niet als 5 minuten later de volgende golf voorbij trekt. Pas na een keer of tien ontdek ik een patroon. De golf komt op elke keer als iemand uit de band een solo speelt. Met een beetje fantasie kan ik die ook nog herkennen. Denk ik.
Nu kan ik over het algemeen bijna elke vorm van muziek wel waarderen. Zo ook deze voor mij ondefinieerbare stroming die in combinatie met de klassieke klanken wel wat heeft. Daarnaast vermaak ik me opperbest door in volle verwondering de ontroerde mensen om mij heen gade te slaan. Toch voel ik mij alsof ik in een aflevering van “De groeten uit de rimboe” ben beland, waar ik niet een week bij de indianen uit het Amazone gebied logeer maar toch wel een hele avond in deze subculturele muziekstroming met bijbehorende groepering. En dan toegelaten worden in het heilige der heiligen, met als ultieme eer een hap van de voorvaderen van de stam, gereïncarneerd in een kom fijngestampte slijmwormen. Vooral blijven lachen om ze niet te beledigen en proberen zo onopvallend mogelijk de boel vooral ook niet door te slikken. Wetende dat ze andersom net zo goed een rolberoerte zouden krijgen als ik ze mee zou nemen naar mijn domein.
Aan het eind van de avond valt het kwartje. Ik heb een heel belangrijk ingrediënt voor het succes van deze avond gemist! Ik had namelijk vooraf een blowtje moeten roken. Helaas is het nu te laat.
Volgende keer maar gewoon weer naar Metallica. Geen blowtje vereist. Alleen een hoop bier!