Het overkomt iedere loper wel eens een keer. Lood in de benen. En dat is lastig lopen.
De Ladies lieten het voor de training vandaag afweten. Misschien vanwege de vakantie, misschien vanwege thuiswerkdagen, misschien vanwege het feit dat het vrijdag is. Dat ik inmiddels het etiket van “drill sergeant Saskia” opgeplakt heb gekregen na de training van afgelopen dinsdag heeft er in elk geval helemaal niets, maar dan ook niets mee te maken. Hoop ik.
Resultaat is in elk geval dat ik Frank blij kan maken dat we ook vanavond gezellig samen kunnen lopen. Het is mooi weer en het mag wel iets verder dan 5km dus van huis uit een rondje Kralingse Plas lijkt me wel een goede optie. Shirtje lange mouwen wel vereist want er staat een koud windje.
De rug protesteert weer. Waarschijnlijk gisteren te lang gezeten, te lang gestaan en ik moet ook geen bier drinken als ik daar niet tegen kan. Drank maakt meer kapot dan je lief is. Ik merk het gelijk aan mijn benen. Lood. Geen land mee te bezeilen. Ik heb het dan ook zwaar. Maar ja, eigen schuld dikke bult, wie zijn billen brand moet op de blaren zitten en what goes around comes around.
Diep in mijn hart heb ik namelijk het idee dat het mijn eigen schuld is. Want nu ik schemaloos ben train ik helemaal zo intensief niet meer, heb ik de sportschool alleen van binnen gezien voor mijn fysio afspraken, ben ik vaak te lui om te rekken en heb ik qua voedsel ook de teugels wat laten vieren. Getuige de patatjes met mayo, het feit dat de doos bonbons weliswaar alleen in het weekend op tafel komt maar het dan niet meer bij één blijft, er toch weer her en der een zak chips gesneuveld is en de twee mini KitKats die ik vandaag heb afgestaan ook alleen maar een schuldafkoop waren voor de drie die ik gisteren wél opgegeten heb. En iedere keer denk ik “Maandag! Maandag ga ik het weer oppakken!” Yeah right!
En dus zitten die bonbons, chips en te weinig kilometers nu in mijn benen. Na 3 km ben ik al moe en het rondje is pas net begonnen. Gelukkig heb ik afleiding van Frank die lekker tegen me aan kletst. Terwijl ik er lekker op los puf en blaas. Overigens ook niet in de laatste plaats vanwege de vele vliegjes die in de lucht hangen. Het is een enorme kunst om vliegvrij te blijven. Dat lukt dan ook niet helemaal, want ergens als ik een diepe ademteug neem zuig ik er één naar binnen. De hardloopversie van het oud-Hollandse traditionele koekhappen. Vlieghappen in dit geval dus. En dan is Koningsdag net geweest. Die extra eiwitten geven dan wel weer even een boost om er toch wat lantarenpaal-intervallen uit te persen, maar ik ben blij als we weer thuis zijn.
3 weken na de marathon wordt het dan ook weer hoog tijd om het heft weer in eigen hand te nemen. De magie weer te laten werken en het lood in goud om te toveren. Zodat ik weer vederlicht en vol energie 15km uit mijn hardloopbroek schud. Maar nu eerst nog even weekend vieren.
Maandag! Maandag ga ik het weer oppakken!