9 onverschrokken ruiters gaan 2 uur naar buiten met hun iets minder onverschrokken paarden. Onder leiding van stoere Karin trotseren zij de lentestorm om “lekker even uit te waaien”. En waaien doet het. Nog geen 3 minuten op pad of Nugget maakt één van zijn vele sprongetjes omdat hij zogenaamd schrikt van een brekend takje. Nu kan ik me wel voorstellen dat het geluid van wat wij een brekend takje noemen, bij Nugget overkomt als een donderslag bij heldere hemel. En dan ook nog één waar je direct onder staat. Dus eigenlijk verbaasd dat ze niet allemaal wegspringen.
Maar goed, dat schrikt ons niet af en we begeven ons verder op pad. Om 2 km later het volgende obstakel tegen te komen. Een gigantisch gevaarlijk blauw monster verspert het pad, waarop Dijcke heel terecht weigert om ook nog maar één pas te zetten. Nugget volgt de leider, dus die zet ook geen pas meer, behalve naar achteren. En dus moet mijn eeuwig trouwe vriend Lapaz er aan te pas komen om de dag te redden. Zonder enige vrees loopt hij stoutmoedig op het monster, in de vorm van een verloren blauwe boodschappentas, af en er vervolgens omheen, waarbij de rest enigszins schichtig volgt.
Na dit euvel te hebben overwonnen rijden we naar de vlakte waar we een stoutmoedig galopje maken. Zo stoutmoedig dat Valentino er drie bokkensprongen aan waagt. Daarna stappen we over de Waalsdorper vlakte, waar gisteren de klepel nog van de klok viel. Ik kan niet zien of hij er inmiddels weer hangt, het zand waait me in de ogen. Het rondje terug is nog erger, nu we geen beschutting meer hebben van de bomen en de wind vrij spel heeft om golven van zand over de vlakte te verplaatsen. 5 hardlopers met een death wish rennen over het ruiterpad en komen van achteren vlak langs de paarden oplopen. Vinden we fijn….not! Na de natuurlijke gezichtspeeling te hebben overleefd zijn we op de helft en is er dus nog ruim tijd om er ook nog een rondje Watertoren uit te persen.
En om de tweede helft natuurlijk niet saaier te maken dan de eerste, laat Valentino weer van zich horen, doen Nugget en Vrony vrolijk mee en laat Bjuka zien dat hij al volledig ingeburgerd is bij Wittebrug en de bijbehorende manieren tijdens de buitenritten, ergo er via het fietspad vandoor gaan. Nadat hij ziet dat hij de enige is en hij dat helemaal niet leuk vindt staat hij dan ook gelijk stil en gaat dan maar weer braaf in lijn lopen.
Na nog de nodige takken te hebben ontweken bereiken we “lekker uitgewaaid” weer het thuisfront om na de paarden te hebben naverzorgd te beginnen aan onze volgende niet geheel onbelangrijke taak.
Het zorgvuldig verwijderen van zand uit ogen, oren en BH!