Hoe snel kan een mens vergeten? Ik ben er altijd weer verbaasd over. Heb je 8 maanden lang heel intensief getraind. Niet alleen fysiek, door 3x in de week te lopen, maar ook geestelijk met alles volgen op internet, boeken lezen en nadenken over zaken als voedsel en wat neem je mee onder weg voor een duurloopje? Kortom, de volledige hardloopbeleving.
Nog geen maand later is dat gevoel grotendeels verdwenen. Ik bedoel, ik loop nog steeds 3x in de week maar ik heb geen gel meer aangeraakt, heb mijn vrienden van De Hardloopwinkel zwaar verwaarloosd, zit niet meer iedere dag op Facebook en de slang van de camelback vertoont de eerste sporen van algenaanslag.
Hoog tijd dus om daar weer wat aan te doen! Want tussen de vlagen van afvlakkende glorie ik-heb-een-marathon-gelopen door realiseer ik me dat toen die glorie op zijn hoogtepunt was, ik en passant een inschrijving voor een halve marathon heb gedaan, of twee. En de eerste daarvan is over exact 4 weken! Waarvan ik nog 2 weken met mijn luie gat op vakantie in Bonaire ben. Dus wil ik 7 juni niet volledig door de mand vallen, zal ik toch moeten zorgen dat ik mijn conditie enigszins vasthoud. En dat lukt niet met weekroutines van 5km, 7km en 10km.
Afgelopen donderdag geploegd op 10km gooien we vandaag de beuk er in voor iets van 15km. Het is zonnig, we hebben een combiroute van Rotte met Zevenhuizerplas. Frank blaast het stof van de camelback en ik vis twee gelletjes achter uit de kast vandaan. “Welke smaak wil je?” “Uuuuuuh, wat hadden we ook alweer?” Frank heeft er zin in. Mijn geest is verdeeld. Het mooie weer lonkt maar de aftermarathondip is voor mijn gevoel nog niet helemaal weg. Een ontbijtje in het zonnetje op het balkon is ook geen slecht alternatief bedenk ik me dan. En daar is mijn luiheidsgen, die weer een opening gevonden heeft de laatste weken, het helemaal mee eens. De weegschaal dan weer niet. Die schreeuwt “Lopen, vetklep!”
En eerlijk is eerlijk. Het is heerlijk buiten. Enorm lekker zonnetje met een licht verkoelend briesje. Er zijn er meer die dat ontdekt hebben. Daarnaast is het nationale trek-je-marathonshirt-bij-het-hardlopen-aan dag, want ik zie er meer dan tijdens de marathon zelf. Zelfs Frank loopt er in te paraderen. Ik niet. Ik ben een brave echtgenote die in het gesponsorde shirt van het bedrijf van haar man loopt. Want dat gepensioneerde fietsende echtpaar, die voorbij flitsende wielrenners of die tienermeisjes die met hun pony aan het wandelen zijn zouden zomaar een beveiligingsbedrijf nodig kunnen hebben en dan moet CBO Security natuurlijk wel top of mind zijn. Maar dat mag de pret niet drukken.
Het gaat soepeltjes. Niet zo soepel als op de top van mijn training, maar ik geniet, niet in de laatste plaats van de natuur om me heen. Ik zie een stern een vis vangen, er komen meerdere paarden voorbij en ik hap vrolijk naar vliegjes. De 15km zitten dan ook gewoon weer in de pocket als we ruim anderhalf uur later weer bij de auto zijn. Ik ben weer iets gerustgesteld. En gelukkig ben ik nog niet alles ontwend.
Het gelletje was nog nét zo ranzig zoet als dat ik me herinnerde, en ik vond hem nog lekker ook!