Oeps, en dan sta je ineens aan de start van de Marikenloop in Nijmegen. Hoe bedoel je verslaafd?
Na de marathon heb ik een lijstje gemaakt van loopjes die ik de komende maanden graag wil lopen. Omdat ik een doel moet hebben. Omdat ik een verzamelaar ben en een nieuwe hobby heb, loopjes verzamelen. En omdat ik dol ben op lijstjes maken. Als goedaardige half autistische nerd hou ik namelijk van orde en regelmaat en de structuur van lijstjes maken en die afvinken geven me het gevoel van controle. Maar goed. Op dat lijstje staan inmiddels de Dam tot Damloop, de Halve van Egmond, de Zevenheuvelenloop en vooruit, een Halve in Amsterdam. Alle loopjes in Rotterdam zijn een automatisme dus die hoeven er niet op. Er zijn ook een paar loopjes die wel in mijn ooghoek voorbij gekomen zijn, maar niet zijn blijven plakken. De Marikenloop was daar ook één van. Mede omdat ik de Brandgrensrun al had staan, we dinsdag op vakantie gaan en nou ja, Nijmegen is niet naast de deur. Op het lijstje voor “misschien volgend jaar” dus. Tenminste, totdat ik afgelopen woensdag met iemand over hardlopen aan het praten was, en die ging zondag naar Nijmegen.
Kriebel, kriebel, kriebel. “Schat, heb jij al plannen voor zondag? Nee? Wat vind je er van als ik zondag een Ladiesrun ga lopen in Nijmegen?” En dan heb je de liefste man van de wereld als hij niet alleen zegt dat hij dan met je meegaat, je tas wil dragen en wil filmen, maar ook gelijk gaat kijken of hij een startnummer voor je kan regelen omdat jij in de auto zit op weg naar paardrijles. Want de inschrijving is al lang gesloten. Ergo de zwarte markt op om een startnummer over te nemen. Helaas voor een aantal dames maar gelukkig voor mij, kunnen ze niet meelopen en willen ze het nummer wel overdragen. Er is zelfs een speciale website voor als Facebook niet lukt. En de organisatie maakt het makkelijk om gratis over te laten schrijven.
En dan begint het wachten. Ellenlang wachten voor mijn gevoel, want nu heb ik mijn zinnen er op gezet en morgen is het Hemelvaart en dan zijn mensen vrij. De spanning stijgt, ga ik zondag lopen of niet? Gelukkig krijg ik de volgende dag reactie van Kim en heb ik een deal. Maar ook dat gaat niet zomaar, want het is kort dag en ik moét het originele startbewijs hebben. Opsturen is te riskant. Alternatief is ophalen wat niet eerder dan op de dag zelf kan. Met een klein stukje omrijden via Arnhem moet ook dat lukken. En dan komt de derde hindernis. Want hoewel het overschrijven een fluitje van een cent is, blijkt er geen standaard medaille bij te zitten. En geen medaille voor het nageslacht, of gewoon voor mijzelf om te aaien, is ondenkbaar. Mailtje naar de organisatie dan maar en ook dat is achteraf te regelen. Goed, ik ga dus lopen zondag al voelt het inmiddels als hordelopen. So much voor controle hebben.
Zondag is een prachtige dag, ik heb er zin in. Nog even spannend als we richting Arnhem rijden voor de eerste stop, want er kan altijd iets misgaan. Het is dan ook een pak van mijn hart als ik het, inmiddels felbegeerde, startbewijs in handen heb. We hebben ruim de tijd en komen met gemak bij het terrein. Lekker neuzen op de Expo waar ook mijn nieuwe beste vriendin staat. Sportbeha Anita! Maar dat is een verhaal apart. Nog even gedag zeggen bij de Facebookvrienden van Ik Loop Hard, een banaan in de mik duwen en op weg naar het startvak. Frank probeert me te motiveren om onder het uur te lopen en belooft me een ijsje als het lukt. Ik zie wel, zoals gewoonlijk.
Ik mag in startvak blauw. Dat is het vak direct achter de wedstrijdloopsters, want Kim loopt blijkbaar een stuk sneller dan ik. En ondanks dat ik met een eigen geknutselde sticker van Kim Saskia gemaakt heb, staat die blauwe stip er nog steeds op. Ik twijfel of ik niet gewoon in een langzamer vak moet gaan staan maar de balans slaat uiteindelijk uit naar “Fuck it!”. Weet ik ook eens hoe dat voelt. Na de warming up mogen de wedstrijdloopsters naar de start direct gevolgd door de toploopsters, volgens de presentator. Shit, dat zijn wij! Dank zij Kim ben ik ineens een “toploopster” en loop mee met de meute, maar in mijn achterhoofd hoor ik een stemmetje in mijn hoofd de muziek overschreeuwen: “Oplichtster! Fraudeur! Wat doe jij als schildpad tussen de hazen? Ga naar een vak dat beter bij je dikke trage reet past!” Ik neem het maar als motivatie om iets sneller te lopen. Bij de start klinkt bijna direct het startschot en zoeven de wedstrijdloopsters weg….en wij er achteraan want we mogen gelijk mee.
Ik ga snel, té snel. Het pad loopt enigszins af en ik rem mezelf een beetje af door achter drie dames te gaan lopen. Anders loop ik na 3km al met mijn tong op mijn schoenen want het is best warm. Een deel gaat door het bos over onverharde weg maar ik heb er weinig last van. Na 2,4km de eerste drankpost die ik alleen gebruik om te spoelen en mijn gezicht te koelen. “Zodat ik er lekker fris bij loop!” aldus een man die me langs de kant aanmoedigt. Bij naam en toenaam dankzij mijn creabea sticker. Is die toch nog ergens goed voor. Richting de 5km weet ik dat ik daar in elk geval een PR op ga lopen. In ieder geval íets voor Frank. Maar what goes down must come up, dus ergens zullen we toch ook een stukje moeten klimmen. Dat komt rond de 7km en ik kak een klein beetje in. Ik hoor een hoop gehijg om me heen, nog zwaarder dan dat ik zelf aan het hijgen ben. “Ik ga dit niet volhouden”, denk ik bij mezelf als ik Frank me in gedachten streng hoor toespreken. “Het zit tussen je oren! Je kan dit makkelijk, je hebt potverdorie een marathon gelopen dus geef alles op de 10!” Bij de 8km zie ik dat ik nog 15 minuten heb om onder het uur te lopen, dat moet haalbaar zijn. Zouden die intervaltrainingen dan toch hun werk doen? Als dan toch eindelijk de finish in zicht komt loopt de klok naar de 57 minuten toe. Met een klein laatste sprintje lukt het om er onder te blijven. Ik geloof dat ik een ijsje gewonnen heb!
De uiteindelijke nettotijd is 56:31. Misschien dan toch een klein beetje, een héél klein beetje een toploopstertje?