“Ik loop hard” is niet alleen een enorm leuke Facebookgroep om ervaringen te delen, maar je kan er ook nog wel eens wat winnen. En zo heb ik een tijd geleden een inschrijving voor de halve marathon in Hoorn gewonnen. Ik mocht toen zelf de afstand kiezen en aangezien het in de tijd was dat ik op topconditie was in mijn voorbereiding naar de Rotterdam Marathon dacht ik bij mezelf, zo’n halve is toch appeltje eitje.
7 weken na die bewuste marathon, met twee weken vakantie tussendoor, een maximaal getrainde afstand van 15km sindsdien, een chronisch slaapgebrek en 18 graden op de thermometer denk ik daar anders over. Maar goed, je moet een gegeven paard niet in de bek kijken en het zou zeer onbeleefd en ondankbaar zijn om niet te gaan. En dus gaat op zondagochtend om 7:15 de wekker, we zijn gėk, tuffen we van Rotterdam naar Hoorn, we zijn gėk, om een halve marathon te lopen. Had ik al gezegd dat we gék zijn?
Boterham met pindakaas achter de kiezen, sinaasappelsap vers geperst in een plastic flesje voor onderweg en een banaan in de tas voor bij de start. In Hoorn rijden we zonder problemen naar de aangegeven P+R waar we gratis kunnen parkeren. We zien bijna niemand en beginnen ons serieus af te vragen of we wel goed zitten. Gelukkig, toch een paar hardlopers. Follow the crowd! Nou ja, crowd…
Bij het sportinstituut waar we ons startnummer en gratis shirt kunnen halen is het een drukte van jewelste. Vergeleken bij het centrum van de Saharawoestijn hartje zomer. De presentator heeft de sfeer er al lekker in zitten. Hij wel. In zijn eentje. Misschien moeten we gewoon nog even opwarmen. Gelukkig blijven de eerder voorspelde 31 graden uit en blijft het bij een acceptabele 18 graden.
Naarmate het startmoment nadert begin ik toch te ontwaken en daarmee komt ook het enthousiasme boven borrelen. Het zonnetje schijnt en ik maak wat foto’s want dat heb ik beloofd toen ik de inschrijving won. Ik op het podium, ik bij de start, samen en ik doe ook nog een poging om het kanon dat straks het startschot geeft te kieken. Er zijn geen startvakken dus we mogen gaan staan waar we willen. Een beetje vooraan dan maar. De presentator waarschuwt meerdere keren dat we onze vingers in onze oren moeten doen voor het kanonschot. Het zal wel. Dan klinkt het schot.
BAM! Ik word eerst 5 meter naar achteren geblazen van de schokgolf voordat ik kan gaan lopen. Maar goed, we zijn op weg, eerst twee rondjes door het centrum en dan richting het Ijsselmeer. Ik ga natuurlijk stiekem toch weer iets te hard en het is stiekem toch ook wel warm. Bij kilometer 6 kak ik dan ook een beetje in en Frank begint te piepen. Tenminste in mijn ogen, want zelf is hij alleen maar bezorgd of het wel goed gaat. Op weg naar de start liep ik te klagen over een steek in mijn grote teen en alle andere omstandigheden in acht genomen zou het zomaar niet goed met me kunnen gaan. Maar het is gewoon old fashion hardloopklagen en diep in mijn hart besef ik me dat heel goed. Het had ook erger gekund, je zal maar een hele moeten lopen.
Toch heb ik ook nog wel een beetje oog voor de route. In het centrum langs een paar mooie gebouwen, op de dijk langs het Ijsselmeer. Ik mis alleen mijn briesje. Bij 10km komen de marathonlopers ons alweer tegemoet, die moeten het stuk meerdere keren lopen maar toch, en ook de eerste halve marathonners doemen op. Het keerpunt moet toch zo langzamerhand in de buurt zijn. Het duurt nog even tot 11,5km. Het voelt raar, geen tijdsmatten en om een pionnetje heen draaien om weer terug te lopen. Maar goed, weer iets op het ervaringenlijstje.
De weg terug komt dan toch dat briesje en hebben we wind tegen, en zoals gewoonlijk ga ik dan harder lopen. Psychologisch omdat ik weer terug mag, maar ook fysiek omdat de wind me verkoeling brengt en daar loop ik nu eenmaal beter op. Helaas zijn we één essentieel ding vergeten mee te nemen terwijl er toch zo voor gewaarschuwd wordt. Zonder zonnebrand voel ik mijn wangetjes alweer rood kleuren. Gelukkig heb ik nog een onderlaagje van Bonaire.
Met nog 5km te gaan laat Frank me los en gaat nog even testen of hij op dit punt nog in staat is om het gas er op te geven en vast te houden. Ik ga niet mee, maar kachel op mijn eigen tempo wel stug door. En haal nog een verloren stukgelopen man of twee in ook. Dan komt het centrum en de laatste kilometer weer in zicht. De supporters zijn superenthousiast en ik word aan alle kanten aangemoedigd om door te lopen, hem op te zetten en nog even het tempo vast te houden. Het lijkt de Coolsingel wel! Later blijkt dat Frank dat geregeld heeft in het voorbij gaan. We zijn allebei lief, hij vanwege het regelen, ik vanwege het feit dat ik op 44-jarige leeftijd toch nog wel eens naïef kan zijn.
De hoek om naar de laatste meters richting finish word ik bij naam genoemd door de presentator. Nee, deze keer niet geregeld door Frank maar op basis van mijn startnummer. Als de finish dan toch in zicht komt neem ik me voor om nu eens écht leuk op de foto te staan. Ik gooi mijn haar los en ga breed lachend en juichend de finish over. Als dat geen leuke finishfoto geeft weet ik het ook niet meer. En inderdaad, ik weet het niet meer, want later blijkt dat er helemaal geen finishfoto is!!! Heb ik weer. Sas door de bocht!
Toch ben ik enorm blij met mijn tijd, want ondanks het warme weer, de relatief weinige training en mijn insteek van uitlopen, loop ik binnen de 2:15. Dat ik op de 604 deelnemers dan bijna laatste ben kan me eigenlijk niet zo veel schelen. Na de finish komen we er achter dat we nog iets vergeten zijn, cash geld. Dus voor een drankje op het terras eerst naar de auto. Eenmaal daar teruglopen om de tas te halen waar de sleutel in zit. Dat hardlopen hé, is goed voor je hersencellen… Als we dan toch eindelijk omgekleed zijn hebben we geen zin meer en rijden we lekker naar huis.
Al met al toch een leuke ervaring, mede mogelijk gemaakt door Ik loop hard. Bedankt jongens, volgende keer doe ik gewoon weer mee met een winactie hoor!
Volgende week, godzijdank maar 10km, de Ladiesrun. Zin om te knallen!