Saddle pants. Klinkt een stuk beter dan paardrijonderbroek. Ziet er hetzelfde uit. Niet. Maar goed, ik mag deze ook testen van Anita Active en als je een week gaat paardrijden in Frankrijk kan dat best handig zijn. Want een paardrijonderbroek kan er dan wel niet uitzien, een doorgeschuurde bilnaad ziet er nog veel erger uit. En doet nog zeer ook.
Tot mijn eerste paardrijvakantie wist ik niet wat de term “zadelpijn” inhield. Ik dacht eerst aan beurse billen of zo en snapte niet waarom vaseline daarbij kon helpen, zo mijn voormalig manager en paardrijvriend plastisch kon uitleggen. Na 3 uur in een canadees mountyzadel gereden te hebben, die van nature de onhebbelijke eigenschap hebben om hard te zijn, was het gevecht met mijn billen klaar. Mijn billen verloren door een technische K.O. Gelukkig hadden ze ook kunststof zadeltjes, maar toen was het kwaad al geschied en is het die vakantie niet meer goedgekomen. Ook de jaren daarna namen mijn billen de terugkerende rijvakantie niet in dank af. Ook al bleef ik vastgeplakt aan de kunststof zadels, en heb ik nooit meer de slachtpartij van het eerste uur te weten evenaren, kwam ik toch niet altijd ongeschonden uit de strijd. Katoen, zweet, schuren en dat allemaal langdurig, zijn geen goede combinatie. Om over de randen in mijn liezen en de naden aan de zijkant maar te zwijgen.
Maar nu heb ik dan de saddle pants. Ergonomisch gevormd volgens het model paardrijbroek zodat de naden buiten je contactplekken zitten, van een zachte elastische stof en met halflange pijpjes zodat schuren in de liezen uitgesloten is. Als ik hem aantrek en voor de spiegel sta krijg ik een cultuurschok. Twee zaken komen namelijk in mij op die ik totáál niet met elkaar kan rijmen. Ik zie er uit als in de vorige eeuw, toen lang ondergoed nog heel gewoon was, maar voel me heel modern “commando”. En voor wie de term commando niet begrijpt, dat roepen we als we gaan duiken, ons duikpak aantrekken en dan onze zwembroek vergeten zijn. Maar goed we hebben Anita beloofd om te testen, dus dan doen we dat. Gelukkig wen ik snel aan het ik-heb-niks-aan-gevoel. En Lotje Schoots gebruikt hem ook heb ik me laten vertellen, dus wat wil een mens nog meer?
De eerste rit van de week is gelijk de vuurproef, want we maken een tocht van wel 3,5 uur! Met alle pracht en praal om me heen vergeet ik dat ik hem aanheb. Een goed teken, lijkt mij. Totdat ik iets via mijn bilnaad omhoog voel kruipen. Een luchtbel, en die komt niet uit mij, ik zweer het! Blijkbaar trekt er tijdens het lichtrijden na meer dan een uur toch ergens iets vacuüm, wat dan lucht naar binnen zuigt wat er ook weer uit moet. Bijzonder maar niet echt storend. Na 3,5 uur rijden voel ik toch iets aan mijn poezelige billetjes en vrees ik het ergste. Eenmaal terug in de kamer knijp ik mijn ogen dicht, ga voor de spiegel staan, draai me om en doe héél voorzichtig één oog open. Op twee rode plekken na echter he-le-maal niets te zien. Saddle pants. Check!
Enige nadeel? 1 saddle pants, 5 dagen paardrijden. You do the math…