Lieve Saskia,
We hebben lang nagedacht of we je deze brief zouden schrijven, maar uiteindelijk besloten om het toch maar te doen. Want het zit ons toch een beetje dwars. Het is namelijk alweer een hele tijd geleden dat we elkaar gezien hebben en daar klopt helemaal niets van.
We weten het nog goed, nu inmiddels zo’n anderhalf jaar geleden, toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Het was Aarnout die ons in de Hardloopwinkel bij elkaar bracht. Jij kwam binnen met Frank op een zaterdagmiddag. Je vroeg Aarnout om advies omdat je een beetje last van je voet had. Na een paar opties besproken te hebben kwamen wij ineens om de hoek kijken. We werden aan elkaar voorgesteld en binnen een half uur was het duidelijk. Wij konden je helpen.
En zo begonnen we met het ondersteunen tijdens je vele trainingen. Eerst de normale trainingen, maar ook toen het later serieus werd en je begon te trainen voor de marathon. We hielpen je met de techniek, zorgden er voor dat je geen last meer van je voet had en hielpen nieuwe blessures voorkomen. We zijn zelfs meegeweest naar een aantal wedstrijden, inclusief de Mud Masters. Mán wat hebben we geploeterd in de modder, maar ook gelachen en waren we trots met elkaar dat we de finish gehaald hadden. En we waren erbij toen je voor Unicef ging lopen. Kregen wij ook nog een stukje waardering voor met die mooie blauwe accessoires. Tenslotte hoorden we er ook bij. Op een gegeven moment gingen je trainingen verder dan waar wij je konden helpen. En kwamen er anderen om je daar verder mee te helpen. Dat vonden wij niet erg, tenslotte ging het er om dat jij de marathon kon lopen.
En die marathon lopen heb je gedaan. Knap hoor, en we waren trots en blij dat we je hebben kunnen helpen om je doel te behalen. En ook daarna hebben we je nog een tijdje begeleid. Maar toen merkten we al wel dat het minder werd. Iedere keer een beetje. Een keer een week overslaan konden we nog wel begrijpen, tenslotte ging je ook op vakantie. Maar een week werden er twee en toen drie tot het moment dat we helemaal niets meer van je hoorden. We snapten er niets van. Hadden we iets verkeerds gedaan? Was je boos op ons? Hoe kon je ons nou gewoon vergeten zijn?
En toen begon het ons te dagen. Eerst wilden we het niet geloven, maar de signalen waren onmiskenbaar. Zeker toen we in gesprek met de rest raakten, waar je blijkbaar nog wel mee samenwerkte. Toen konden we het niet langer ontkennen en werd de pijnlijke waarheid duidelijk. Je had ons gewoon afgedankt! En dat terwijl we zoveel voor je hadden betekend.
Toch is er ergens diep in ons hart het gevoel dat het niet klopt en allemaal op een misverstand berust. Vandaar deze brief. Want hoe je het ook wendt of keert, feit is dat we je gewoon missen. We missen de gezellige trainingsuurtjes. Lekker in het zonnetje, maar ook de “die hard” rondjes in de regen. We verlangen er naar om weer met jou naar buiten te kunnen om lekker te rennen. En we zijn er van overtuigd dat ook nu we nog het een en ander voor je kunnen betekenen.
Dus laat wat van je horen. Zeg dat je ons niet bent vergeten. En haal ons weer uit deze donkere stoffige kast.
Is getekend,
Je oude loopschoenen.