Frank en ik zijn nu tig jaar samen. En we hebben eigenlijk nooit ruzie. We vragen ons soms wel eens af of we wel normaal zijn. Want in iedere relatie is het toch heel gewoon om af en toe eens flink te knetteren. We proberen het wel, maar het lukt gewoon niet. Kibbelen doen we daarentegen des te meer. Vooral tijdens het hardlopen.
Weer eens ouderwets samen gaan lopen begon vanochtend al goed toen mijn lief bruut mijn slaap verstoorde. ‘Schatje, kom je uit bed? Ik heb een beetje honger en dan kunnen we daarna gaan lopen.’ ‘Ga weg, ik wil uitslapen, het was laat gisteravond. En jij zei zelf dat we de hele dag de tijd hadden.’ Een half uur later ben ik uit bed want eenmaal wakker heeft verder blijven liggen geen zin meer, gelijk maar mijn loopkleding aangetrokken, een broodje pindakaas gegeten en klaar om te gaan. ‘Ga je mee?’ terwijl ik Frank in zijn zij por ‘We moeten nog een stukje!’ Frank zit op de grond nieuwsberichten te lezen in zijn joggingbroek. ‘Ja! Ja! Nou heb je ineens haast, ik ben nog helemaal niet klaar en daarnet lag je nog in bed!’
En dat is het begin van een heerlijk 16km rondje, waarin het kibbelen gewoon twee uur lang doorgaat. ‘Pas op, er komt een auto aan. Loop eens rechts.’ ‘Ja schat, maar dat gaat niet want daar is de berm. Ik zie die auto heus wel en loop gewoon even op de stoep.’ ‘Ik weet niet hoe warm het is, maar het is geen 20 graden.’ ‘Écht wel, het is hartstikke warm hoor!’ ‘Waarom ga je langzamer lopen? Loop eens door. Ik probeer achter je te lopen vanwege de fietsers.’ ‘Ja, maar ik probeer juist achter joú te lopen vanwege de fietsers, dat is makkelijker.’ ‘Nee dat is helemaal niet makkelijker, jij moet gewoon door blijven lopen.’
Kibbelen is niet het enige dat we doen. Wedijveren gaat er ook in als zoete koek. ‘Als jij de marathon van New York gaat lopen, ga ik natuurlijk mee, want het kan niet zo zijn dat jij hem loopt en ik niet.’ Of ‘Als jij Rotterdam volgend jaar loopt, in de aanloop naar New York, loop ik hem ook nog een keer, want anders hebben we evenveel marathons gelopen en ik wil wel vóór blijven.’ En ik zal heel eerlijk bekennen dat een gedeelte van mijn motivatie om de marathon te lopen was omdat Frank hem ook gelopen had.
We hebben er een theorie over. Vanwege het kibbelen lopen bij ons de frustraties niet op. Daarom hebben we nooit ruzie. En we vinden het stiekem ook gewoon leuk. Als andere mensen ons horen snappen ze er helemaal niks van en vragen zich serieus af waarom we nog bij elkaar zijn. Maar we houden écht heel erg veel van elkaar. Ook tijdens het lopen.
Apenliefde noemen we dat!