In de kiem gesmoord

Soms heb je een briljant idee. In je hoofd heb je het helemaal uitgewerkt. Je weet wat je gaat doen, hoe het zal zijn, welke gesprekken je hebt en met wie. Je fantaseert over de uitkomst. Je bent zelfs al zover dat je je er op verheugt, er helemaal naar uitkijkt en bij voorbaat geniet. Ik heb zo’n idee. Ik heb namelijk bedacht dat ik de Roparun wil lopen!

Om de Roparun te kunnen lopen moet je je wel aansluiten bij een team. Op de zaak hebben ze het vroeger een paar keer gedaan, gesponsord en al. Ik heb het er met collega’s over. Maar alhoewel zij het ook wel zien zitten, is het vermoeden dat het een lastige zaak gaat worden. Er komt enorm veel organisatie bij kijken en we zijn best druk met z’n allen. Daarbij zouden we nu al moeten beginnen maar niemand zijn hoofd staat er naar. Behalve die van mij natuurlijk.

Over op plan B. Vorig jaar heeft Frank een team gesponsord dus ik zoek contact. Ik stuur een motivatiemail om voorzichtig te polsen wat de mogelijkheden zijn en of ik me als vrijwilliger kan aanmelden. Ik krijg vrij snel een hele enthousiaste mail terug. Er zijn meer aanmeldingen, maar ik word zeker in acht genomen en zal snel bericht krijgen. Dat klinkt hoopgevend! Het wachten begint.

Frank komt op een dag thuis. ‘Schat, ik heb slecht nieuws voor je.’ Ik krijg een naar gevoel in mijn maag, slecht nieuws is nooit fijn. ‘Wat is er dan?’ vraag ik behoedzaam. ‘Nou’, zegt Frank, ‘ik sprak jouw contact voor de Roparun en die vond het zo leuk dat je zo enthousiast was.’ Dat klinkt op zich goed. ‘Maar…’ Oh, oh, ‘maar’ is NIET goed. ‘… realiseer je je dat je een gemiddelde snelheid van 11 – 11,5 km per uur moet lopen.’

Wát?! Uh nee, dat realiseer ik me niet. Hoezo dan? Wat blijkt, er zijn minimale eisen aan het kunnen lopen van de Roparun. Iets met dat je binnen een bepaalde tijd die reis van Parijs naar Rotterdam moet kunnen voltooien. En hoe vastberaden ik ook kan zijn, 11 km per uur ga ik écht niet redden. Want ook al hoef je elke keer maar 1 of 2 km te lopen, het is wel elk uur, zal je 48 uur weinig tot niet slapen en is het een week of 4 ná de marathon van Rotterdam. Slecht plan.

Diezelfde avond stuur ik een berichtje naar mijn contact om aan te geven dat ik me moet terugtrekken. Ik krijg een berichtje terug dat ze ook nog chauffeurs en fietsers nodig hebben. De hoop gloeit direct weer op, wellicht kan ik toch nog meedoen! Ik weet dat ze met busjes rijden, dus chaufferen durf ik niet aan maar fietsen kan ik wel. Ik reageer gelijk en vraag of ze dan een fiets kunnen regelen. Ik krijg weer reactie waaruit blijkt dat het een beetje rare vraag is. Fietsers regelen namelijk hun eigen fiets omdat ze daar ook op trainen.

Dat ene woordje doet het hem. Trainen. Ineens besef ik me de échte en volle waarheid van de situatie. Ik, die nog een grotere hekel heeft aan fietsen dan aan hardlopen. Ik, die nog geen 5 minuten op de hometrainer op de sportschool volhou omdat ik dan pijn in mijn stuitje krijg van het zadel. Ik, die na de lagere school gezworen heeft nooit meer op een fiets te stappen. En ik, die weliswaar die gezworen eed niet helemaal ongebroken heeft gelaten, maar alleen een goedkope citybike van de Megabike in de garage heeft staan. Met lege banden, een gebroken spatbord, een vastgelopen versnelling en een heel klein slagje in het voorwiel. En dan wil ik ongetraind, zonder goede fiets, in twee dagen tijd ruim 200 km gaan fietsen. Een nóg slechter plan.

Ik laat weten dat ik ietwat onbezonnen gereageerd heb en dat ik me maar helemaal terugtrek. Tenzij ze nog een manusje van alles nodig hebben, maar daar lijkt al volop in voorzien.

En zo spat de Roparundroom uit elkaar. Een prachtig idee, maar in de praktijk weerbarstiger. In de kiem gesmoord nog voordat het de kans heeft gekregen om het eerste licht te zien. Ik trek me terug in mijn hol met mijn staart tussen mijn benen. Neem de tijd om mijn wonden te likken. En treur om het verloren avontuur. Maar niet lang. Want inmiddels hebben we weer ingeschreven voor Rotterdam, staan Egmond, de Venloop en de Zevenheuvelenloop op de agenda en gaan we over een maand beginnen met aftellen. Aftellen voor een véél groter avontuur aan de andere kant van de grote plas.

Sweet dreams!