Inmiddels meer dan 10 jaar duikervaring. Waarvan 6 als Rescue Diver. Onderdeel daarvan is EFR, Emergency First Response, die je minstens een keer in de twee jaar moet herhalen. Levensreddend handelen, reanimatie, onderkoeling, maar ook wondverzorging, het maken van een mitella en zwachtelen van een verstuikte enkel. Appeltje, eitje dus tijdens de officiële EHBO opleiding die ik van de week gevolgd heb naar aanleiding van mijn aanmelding bij de BHV. Zou je denken?
Na het introductierondje van de 9 andere mensen in de groep zag het er naar uit dat ik de meeste parate kennis had. De instructrice begon met het onderdeel ‘bewusteloos niet ademend slachtoffer’ en legde het protocol uit. We mochten gelijk de praktijk oefenen. Controleren op gevaar, slachtoffer aanspreken, ‘Meneer, gaat het?’, controleren op ademhaling, stabiele zijligging en in het ergste geval hulpdiensten bellen en reanimeren. Ik zag een aantal medecursisten stuntelen, terwijl ik in mijn hoofd aanwijzingen gaf. Ik wist exact wat ik moest doen in zo’n geval. En toen was het mijn beurt.
Ik liep naar het slachtoffer, een van de medecursisten. Ik ging op mijn knieën zitten en… Freeze frame. Ik wist helemaal niets meer! Ik staarde met grote ogen verlamd naar het slachtoffer dat ‘dood’ lag te gaan terwijl ik koortsachtig liep te graven in de grotten van mijn brein over wat ik moest doen. De stappen die ik niet alleen een kwartier eerder gehoord en uitgelegd gekregen had, maar ook al drie keer voor mijn ogen had zien uitvoeren.
Inmiddels ben ik drie dagen verder, en heb ik Mr. Plastic Fantastic a.k.a. Ambu man veelvuldig gereanimeerd, tot bloedens toe want nagels en ringen zijn niet handig in zo’n geval, allerlei mensen van verschillende soorten en maten in stabiele zijligging gelegd, enkels en polsen verbonden, open wonden steriel afgedekt, angels van insecten verwijderd, epileptische aanvallen begeleid, beroertes herkend, mensen ingepakt tegen onderkoeling en ’s avonds thuis als extra oefening Frank via de Rautekgreep van de bank getild. Om uiteindelijk na een zenuwslopende examenmiddag met erg lang wachten op de uitslag (shit, ik heb het verkeerde gaasje gebruikt, oh en ik was vergeten handschoenen aan te doen, vergeten te koelen en die chemische brandwond wist ik écht niet meer wat ik moest doen), tóch geslaagd te zijn voor mijn diploma.
Voor de BHV. Voor de BHV? Ja, officieel wel, maar in dit geval zit er ook nog een extra voordeel aan vast. En dan denk ik terug aan Frank met zijn gebroken elleboog tijdens het hardlopen. Ik was er niet bij dus de ambulance was gebeld, maar als we samen in de duinen hadden gelopen had ik hem kunnen helpen. Bij de verzwikking van zijn enkel strompelden we samen naar het ziekenhuis. Ik weet nu hoe relatief makkelijk ik hem beter had kunnen ondersteunen. En toen ik zelf struikelde over die stoeptegel waar ik een flinke schaafwond aan over hield, had zoiets simpels als spoelen waarschijnlijk geholpen voor een snellere genezing en minder pijn. Als ik dat had geweten. Ik hoop in elk geval nooit mijn reanimatie vaardigheden nodig te hebben omdat er iemand bij een lange duurloop in elkaar zakt. Maar als het tóch gebeurt kan ik iets doen.
Ik ben niet de eerste die er iets over roept, maar de kracht zit in de herhaling. Wat ik ben wel weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Een volledige EHBO opleiding is wellicht niet nodig, maar de tijd nemen om je af en toe even te verdiepen in wat basisvaardigheden is geen overbodige luxe. Want ook bij hardlopen zit het ongeluk in een klein hoekje.
En om af te sluiten met een grappige anekdote. Weten jullie waarom Michael Jackson ‘Annie are you ok?’ zingt in het nummer Smooth Criminal? Juist, ook hij volgde EHBO en de kinderoefenpop heet Annie!