Daar gaan we weer. Voor de vierde keer alweer ga ik het officiële rondje brug lopen. Volgend jaar jubileum. Het is de wedstrijd die ik het vaakst gelopen heb tot nu toe. Dit keer met een iets andere route en twee bruggen extra. Op nieuwe schoenen.
Nieuwe schoenen waar ik tot gisteren niet op wilde lopen. Met een onwillig randje in de zool liep ik blaren, en dat leek me geen goed plan op 15 km. Maar toch, als een nukkig kind wil ik eigenwijs per sé dat ene paar schoenen aan, waarvan moeders al weet dat ik binnen no time loop te piepen omdat ze pijn doen of niet lekker zitten. En dus gisteren nog maar even naar De Hardloopwinkel om met smekende blik naar de adviseur te kijken of hij een oplossing weet. En natuurlijk hebben ze die, dus met een paar andere, bredere, zooltjes liep ik zo blij als datzelfde kind de winkel weer uit. Maar the proof of the pudding is in the eating. En dat gaan we vandaag dan maar doen, dat durf ik wel aan.
We gaan al vroeg op pad want we hebben afgesproken met de vrienden van de Facebookgroep Rotterdam Marathon 2016 Deelnemers. Bij de oliebollenkraam, want daar krijg ik traditiegetrouw na afloop altijd de eerste oliebol van het jaar. Als we bij De Kuip aankomen is er echter één klein probleempje. De oliebollenkraam staat er helemaal niet! In plaats daarvan staat er alleen een wafelkraam. Gelukkig kijkt men niet zo nauw en ontmoeten we elkaar daar alsnog. Het is enorm leuk om iedereen in het echt te ontmoeten, en de sfeer zit er gelijk goed in. We hebben er zin in.
Het is al te gauw tijd om naar het startvak te gaan. Ik wilde nog even langs bij de vrienden van ‘Reis je fit’, maar ze staan aan de andere kant van het hek en dat red ik niet meer. Misschien daarna. In het startvak voel ik even langs mijn lichaam. Mijn hamstring is wat gevoelig, ik voel drukpunten onder beide voeten en ik heb twee slapende tenen. Voor de rest gaan we het wel zien. Ik kom nog een vriendin tegen, waarvan ik weet dat ze zo’n beetje dezelfde loopjes doet als ik, maar die ik altijd misloop. Deze keer niet. We wensen elkaar succes en lopen elk onze weg richting start.
Het startschot klinkt en de meute zet zichzelf in beweging. Frank gaat ook zijn eigen tijd lopen, dus een kus en weg is hij. Ik begin rustig aan mijn rondje. Alhoewel rustig, het blijft altijd lastig om vanaf het begin niet te snel te gaan lopen. Gelukkig heb je direct het Varkenoordse viaduct, die dwingt je vanzelf om niet als een idioot er vandoor te gaan. Dan de afwijking op het parcours, niet via de Laan op Zuid, maar semiparallel via de Rosestraat. Hoe vaak heb ik hier niet al gelopen? Als we zelf een trainingsrondje via Zuid doen? De oversteek richting Erasmusbrug volgt, terwijl ik af en toe mijn tenen wiebel om het bloed door te laten stromen. Ook dit stukje kan ik dromen, alhoewel ik hem meestal andersom loop. Ik kijk of ik een collega zie die hier in de buurt woont en die vermoedelijk staat te kijken, maar helaas. Ik laat me lekker vallen en win een paar meter aan snelheid tot het punt waarop ik het weer zelf moet doen. De Maasboulevard, 1,5 km tot huis, daarna 1 km tot aan de Shell en dan nog 1 km tot boven aan het heuveltje. Als ik een euro kreeg voor iedere voetstap op dit stuk sinds ik ben gaan lopen, kon ik stoppen met werken. Ik zwaai naar mijn huis en bedenk me hoe makkelijk het zou zijn om gewoon uit te stappen en op de bank te gaan hangen. In plaats daarvan loop ik door en schiet er door mijn hoofd: ‘Na New York kap ik er mee’! Yeah right!
Dan ben ik over de helft en is het nog maar een klein stukje naar de 10 km, die dit jaar lager op de brug ligt. Dat betekent minder lopen ná de brug, maar ergens vind ik het toch ook wel jammer. Het had wel wat, zo precies boven op de brug het 10 km punt. Ik passeer nét een paar seconden onder het uur. Zoals gewoonlijk zie ik mensen stuk gaan op de Van Brienenoord. Ik niet. Daar ken ik mijn vriend veel te goed voor en schakel over naar standje Terminator. Ik weet ook precies waar het hoogste punt is en daar focus ik me op. Ik weet namelijk ook wat er daarna komt. Een heerlijke kilometer vliegen en secondes inhalen.
Ik passeer een oudere man met een grote bos grijze krullen, die mij natuurlijk genadeloos weer inhaalt als we weer beneden zijn. Hij spreekt me er op aan, maar ik lach want het is een bewuste keuze. Naar beneden vliegen om nu weer even op adem te kunnen komen. Minder dan 4 km nog tot aan de finish. Mijn voeten doen nu toch wel zeer. Geen blaren, maar de drukpunten doen hun werk. Kwestie van inlopen denk ik dan maar.
Op 12 km begin ik mijn kuit een beetje te voelen en op 13 km ben ik leeg. Ik voel honger in mijn maag en mijn benen beginnen zwaar te worden. Het voelt als een auto die zonder benzine raakt, nog even en dan ga ik steeds langzamer lopen en sta ik stil. Maar dan neemt de ervaring het over. Ik switch opnieuw naar Terminator modus en worstel mezelf door de laatste twee kilometer. Opgelucht zie ik de finish verschijnen en durf niet op mijn klokje te kijken of er nog een 1:30 in zit. Pas als ik de finish daadwerkelijk over ben werp ik een stiekeme blik. Ik geloof dat ik blij ben.
Frank staat me op te wachten en samen lopen we naar de medailles. Het is een beetje gaan regenen en ik koel gelijk af. We lopen terug naar de wafelkraam en komen nog wat bekenden tegen. Ook ga ik toch nog snel even langs de vrienden van ‘Reis je fit’ en laat een toffe foto maken. Dan snel naar huis om heel erg trots te zien dat ik inderdaad een PR gelopen heb, 1:29:09.
Maar niet voordat we een detour hebben gemaakt om ergens op de Coolsingel alsnog die ene eerste oliebol van het jaar te eten!