Het leed dat blessure heet

Daar zit je dan! Op de vooravond van het hoogtepunt van je marathontraining. Met een onwillig been en een stroeve heup. Ik voel me nu meer dan ooit een oud wijf. ‘Gaat het lekker met je training?’ ‘Nou nee, ik ben geblesseerd.’ ‘Wat vervelend, wat heb je?’ ‘Last van mijn heup’. Ouwe wijvenkwaaltjes. Maar voorlopig ben ik er maar mooi klaar mee.

Met mijn andere zwakke plek ging het eigenlijk best goed. Het pijntje in de rug en daardoor stramme hamstrings had ik met 60 ‘Goodmornings’ per dag volledig onder controle. Met als bijkomend voordeel stevige hamstrings. Maar het hele leven draait om evenwicht, dus als je de achterkant traint en de voorkant niet… 3x raden. En dus heb ik de zwakke plek van achter in mijn onderrug weggejaagd om hem in mijn heup terug te krijgen. Met als gevolg pijn in mijn bovenbeen.

Een week lang geen stap kunnen zetten. Vrijdag bij mijn redster in nood geweest. Die heeft wat getrokken en geprikt, but there is only so much she can do. Er zit niks anders op. Oefeningen, oefeningen en oefeningen. Ook de door mij zoooooooo gehate buikspieroefeningen, ik zal er écht aan moeten geloven. En dan het beste er van hopen. ’s Avonds er nog even een stevige massage overheen, zo een waarvan de volgende dag de duimen als blauwe plekken in je been geprint staan. En dan mag ik vandaag, twee dagen later, weer wat proberen. Max 12 km.

Frank de Verzorgbeer, staat op. ‘Zal ik die nare rand in je schoenen afplakken met tape?’ ‘Eet een banaan voordat je weggaat, en minstens 3 kwartier wachten.’ ‘Moet ik me je meegaan op de scooter?’ ‘Het is koud buiten, je moet twee laagjes aan hoor, anders koel je teveel af! Hier, trek anders mijn thermoshirtje met korte mouwen aan.’ En terwijl ik voor de duizendste keer vertel dat ik het dan veel te warm krijg en door de kamer loop achtervolgt hij me met het shirt in zijn handen. ‘Probeer het nou gewoon een keer?’ Ik kijk naar de brede glimlach op zijn gezicht en ga overstag. Terwijl ik naast de banaan ook nog een stukje ontbijtkoek wegkauw browse ik door Facebook. De meesten doen een lange duurloop vandaag, sommigen zijn zoals ik geblesseerd en geven zelfs de marathon al op. Ik ben nog steeds in de ontkenning. Mijn oog valt op een berichtje en ik roep spontaan: ‘Ja, die wil eigenlijk toch ook nog wel eens lopen!’ ‘Wat?’ vraagt Frank. Ik zeg niks maar Frank dringt aan en wil het weten. ‘De marathon van Valencia’. Daar heb ik namelijk 6 jaar gewoond en mijn universitaire studie gedaan. ‘Kijk nou eerst maar of je vandaag 5 km kan lopen’, zegt Frank. Hij is onverbiddelijk, maar ja, ik ben nu eenmaal onverbeterlijk. Zucht.

Ik doe voor het eerst in mijn leven wat warming up oefeningen voordat ik de muziek in mijn oren doen en de deur uitloop. De eerste kilometer is hel. Stijf en pijnlijk, en boort mijn hoop dat ik misschien toch 10 km of minstens 7 km kan lopen vandaag gelijk de grond in. Maybe 5. Er staat ook nog een koude wind en ik moet Frank gelijk geven. Ik ben blij met het thermoshirtje. (Ja schat, je leest het goed. Je had gelijk en daar kom ik publiekelijk voor uit!) 3 meter voor het kruispunt waar ik moet besluiten om voor een 5 km of 7 km rondje te gaan voel ik de boel een beetje wegtrekken. Onverbeterlijk was het toch? Ik loop door en ga voor 7. Weliswaar met wisselende pijn, een langzaam tempo en af en toe een klein stukje wandelen kom ik toch een heel eind, en aan het eind gaat het zelfs beter. Er is hoop.

Thuis staat de tafel gedekt voor het ontbijt en ligt er een magnesiumpilletje klaar naast mijn bord. En dan komt het allerbelangrijkste aspect van mijn blessureleed en de oplossing daarvan naar boven.

Voor het eerst in maanden voel ik me mentaal weer goed. Broken but not defeated!