Je weet pas wat je mist

Ik vond gym op de lagere school altijd heel leuk. Hekken klimmen, over het paard springen, aan de ringen hangen en mijn favoriet, trefbal spelen. Er was eigenlijk maar één ding waar ik niet van hield, en dat was rondjes rennen. Later op de middelbare school kon ik me vermaken met basketbal, volleybal en zelfs was ik het enige meisje dat vroeg of ze met de jongens mee mocht voetballen. Maar helaas, twee keer jaar moesten we de gehate Coopertest doen.

Mijn volwassen leven bestond uit aerobic, beetje zwemmen, soms fietsen en op een gegeven moment pakte ik jeugdliefde paardrijden op. Rennen deed ik alleen als ik die trein écht moest halen. Nooit interesse gehad in atletiek. Nauwelijks de Olympische Spelen gevolgd. Gympen heb ik dan ook nooit gehad, ik liep permanent op hakken. Tenslotte ben ik niet zo groot. De sportbroek in mijn la stamde uit het aerobic verleden maar lag inmiddels stof te happen en ging verhuizing na verhuizing eerder mee omdat hij nog zo nieuw was en zonde om weg te gooien dan vanwege het intensieve gebruik.

Maar zeg nooit nooit in je leven. Het kan verkeren, want daar was ineens op 39-jarige leeftijd toch het hardlopen. Voorzichtig gestart, maar inmiddels onderdeel van mijn dagelijkse bestaan en niet meer weg te denken. Ik zet er dingen voor opzij, doe er speciale dingen voor die ik anders nooit zou doen, laat er dingen voor, geef er bakken met geld aan uit en heb zelfs mijn eerste officiële hardloopvakantie geboekt. Het is een ‘ding’ geworden. Mijn ding.

En dan is daar ineens ook die dag dat je het niet meer kan.

Ik lees wel eens verhalen van mensen die door een lichamelijk probleem nooit meer kunnen hardlopen. En hoe erg ze dat vinden. Ik kon me er voorheen niets bij voorstellen. Nu zit ik zelf in die situatie alhoewel ik er nog steeds van uit ga dat het een tijdelijke situatie is. Maar ik begin het te begrijpen. Het is inmiddels twee weken geleden. ‘Maar’ twee weken. Ongeveer de tijd van een gemiddelde vakantie. En ik word gillend gek.

Gek van de opstapelende energie die ik niet kwijt kan. Gek van de berichten op Facebook van mensen die lekker hun 30 km loop gedaan hebben. Gek van de rennende mensen die ik vanuit de auto voorbij zie komen. Gek van de langere dagen en het zonnetje buiten. En gek van iedere dag op mijn schema die genadeloos wegtikt.

En ik denk weer aan die mensen die nooit meer kunnen hardlopen. Hoe verschrikkelijk dat is. Hoe ik me nog geen fractie kan inleven in wat zij moeten voelen. En hoezeer ik nu toch met ze meeleef. Ik hoop binnenkort weer rond te kunnen dartelen als een jong veulen in de wei. En ik ga genieten van iedere pas.

Want een mens weet pas wat ie mist als het er niet is. Dan weet je écht pas wat je mist!