Venloop: De leukste finishstraat van Nederland?

Limburg en hardlopen. Dat is verplicht vlaai eten. En dus heb ik gisteravond koolhydraten gestapeld in de vorm van een stuk met bakkersroom, kersen, merengue en crunch. Goede brandstof om op te lopen zou ik zeggen.

En brandstof heb ik nodig, want zoals gewoonlijk maak ik het weer spannend. Vrijdag nog met griepverschijnselen mocht ik vanwege de verhoging niet gemasseerd worden, heb ik niks gegeten en deed mijn lijf aan alle kanten zeer. Zaterdag was het gelukkig gezakt, maar het venijn zit hem in de staart en zorgde darmkrampen ervoor dat ik vandaag twee kilo minder mee hoef te sjouwen. Als je daar bij optelt dat ik van Jasper de bewegingswetenschapper niet al te hard mocht lopen, en ik drie uur over de Venloop mag doen gaat dat dus helemaal goedkomen. We zijn tenslotte niet voor niets helemaal naar Limboland afgereisd.

Onze vrienden hebben een broer die in de buurt van Venlo woont, daar mogen we bivakkeren en hij brengt ons naar de start als het zover is. Luxe. Maar eerst nog een stukje vlaai in plaats van een banaan. Natuurlijk. Mijn maag is er wat minder blij mee, maar die moet maar niet zeuren. En zo beginnen we aan de loop met de leukste finishstraat van Nederland volgens de Runnersworld. We gaan het meemaken. Zoals gewoonlijk hebben we startvak roze. Ze doen het gewoon express. Ooit wen ik er wel aan. Gelukkig is het droog. De sfeer zit er in elk geval goed in, met opzwepende muziek, jonge dansende dames, een opgewonden presentator en heuse vuurtongen. De eerste kilometer gaat dwars door het centrum, beetje á la 20 van Alphen, waar we vast een voorproefje krijgen van de finish straks. Er staan nu al rijen dik mensen. Dat belooft wat. De harde muziek overstemt zelfs Metallica in mijn oren, en dat krijgt niet iedereen voor elkaar. Ik zet hem dan ook maar even uit.

Pas als we het geluidsgeweld weer verlaten zet ik hem weer aan. Nog niet wetende dat ik nog vele malen door een nieuwe geluidsbubbel zal gaan. De eerste vijf kilometer gaan redelijk soepel. Ik ben lekker op dreef alhoewel ik het best warm heb. Ik neem dan ook even rustig de tijd om wat te drinken en kauw een dubbele mini-eierkoek weg. Mijn maag protesteert weer. Daar zal ik nog wel even een paar dagen voor nodig hebben voordat die weer normaal functioneert. Dan op naar de volgende vijf. Vlak voor de tien word ik aangesproken door een alleraardigste dame die wil weten welke marathon ik ga lopen. Tenslotte staat er op mijn rug dat ik nog steeds Op weg naar de marathon ben. We kletsen wat, ze vertelt dat ze naast de Venloop ook de halve van Valencia gelopen heeft (staat zeker nog op mijn lijst gezien het feit dat ik daar jaren gewoond en gestudeerd heb), en dat ze het bij de halve houdt. Te weinig tijd en als diabeet extra zwaar. Ook met de halve heb ik dan al diep respect voor haar. We komen samen op de tien en nemen wat te drinken. Ik neem even de tijd voor mijn bekertje water en neem afscheid als zij doorloopt.

Dan krijg ik het zwaar. Op twaalf kilometer loop ik door een geheimzinnige straal die mijn benen stante pede in rubber veranderen. Een nieuwe ervaring, hardlopen met wiebelbenen. Dat is het moment waarop ik me realiseer dat het griepje er toch harder in gehakt heeft dan ik dacht. Op kilometer 14 geef ik het dan ook op om mijn tempo vast te houden en stel bij naar ‘uitlopen’. De brug op kom ik Walter de Ling tegen, een bekende van Facebook. Bij de CPC deed ik hem alleen groeten in het voorbij gaan, nu stop ik even, maak een praatje en eet nog een stukje eierkoek. Mijn tijd is toch al naar de klote en tenslotte mocht ik niet sneller lopen dan de CPC van Jasper. Dat gaat nu wel lukken. Uiteindelijk toch maar weer verder, want die medaille wil ik wel hebben. Dus zal ik nog 7 kilometer verder moeten.

Onderweg zoek ik wat afleiding door middel van handjeklap met kinderen, het tappen op de borden met ‘Powerup’, graaien naar een zakje chips dat door een paar kinderen aan een touw en een stok in de lucht gehangen wordt, luisteren naar de Duitse muziek langs de route aangezien zo’n beetje 30% van de deelnemers Duits is, en mezelf quasinonchalant voor de motorcamera manoeuvreren in de hoop dat het thuisfront dat naar de live-uitzending zit te kijken me toevallig ziet. Maar het blijft vechten tegen de kilometers.

Ik krijg een Dam tot Damloop déjà vu, waar ik stiekem geblesseerd bijna naar de finish moest kruipen. Nu ik er over nadenk, dat was ook een ‘Loop’. Misschien ben ik wel gejynxed. Pas bij 18 km ga ik weer aftellen. Ik heb dan inmiddels ook nog een gelletje naar binnen gewerkt. Ik heb een hoop goed te maken met mijn maag. Of misschien mijn maag wel met mij. Bij de brug terug de Maas over wordt het pas echt feest. Nog één kilometer en de muziek gaat uit, want nu moet ik het gaan beleven. Als ik het centrum in loop is het erg rustig langs het parcours, en even denk ik dat ik te laat ben en iedereen al naar huis is. Maar als ik de laatste bocht om draai bij 250 meter word ik overweldigd door de muziek, het gejuich van de mensenmassa en de positieve energie. Ik besluit de rollen om te draaien, pak mijn telefoon en film dit geweldige publiek in mijn laatste meters naar de finish, terwijl er een brede glimlach op mijn gezicht verschijnt. Het gejuich wordt alleen maar harder en zelfs de commentator zwaait naar mijn telefoon.

Na afloop kom ik de dame met wie ik een stukje opgelopen heb nog tegen en we praten nog wat na. Ook word ik herkend van mijn Facebookpagina door mijn shirt en ontmoet weer een leuke medehardloopster. Dan Frank en Gaston opzoeken, die beiden een geweldig PR gelopen hebben en eindelijk de magische grens van de halve onder de twee uur doorbroken hebben, en wachten tot we weer opgepikt worden. Weer luxe omdat we kunnen douchen. Tijdens de lange weg naar huis heb ik alle tijd om rustig terug te denken en antwoord te bedenken op de vraag: ‘Is Venlo de leukste finishstraat van Nederland?’ En alhoewel de Coolsingel natuurlijk een speciaal plekje in mijn hart heeft kan ik maar één ding concluderen. ‘Neteurlik!’