Stilte voor de storm

Morgen barst het geweld weer los. De start van het marathonweekend. Dit keer maar een halve dag vrij genomen in plaats van een hele, maar toch vrij. Omdat ik rustig op mijn gemak mijn startnummer wil ophalen en een beetje over de expo wil struinen als het nog niet zo druk is. Alhoewel rustig? Ik ben allesbehalve rustig. De opwinding en de zenuwen beginnen alweer bezit van me te nemen en ik word gek van het niet lopen en rusten. Minder goed voorbereid, even goed gemotiveerd, angstiger vanwege de fysieke problemen, rustiger vanwege de ervaring.

Met de dopamine nog in mijn lijf na de finish vorig jaar besloot ik al direct om in 2016 New York te gaan lopen. Nog anderhalf jaar wachten was me te lang. Daarnaast groeide de Facebook groep van de Rotterdam Marathon Deelnemers gestaag en veranderde 2015 al heel snel in 2016. Daar moest ik dan toch ook aan meedoen? Deel van uitmaken? En trouwens, drie keer is scheeprecht dus met Rotterdam er bij was dat een mooie aanvulling. Het besluit was genomen.

Vol goede moed begon ik aan een nieuw schema. Een zwaarder schema omdat ik wilde proberen onder de 4:45 te komen. En dus moest ik langer, verder, sneller en zwaarder trainen. Ook het schema op de sportschool kon ik voortzetten. Tussendoelen werden gezet. Na mijn overwinning op de 10 km om na al die jaren eindelijk onder het uur te kunnen lopen, werd een halve marathon in het najaar gepland. Amsterdam, of all places. Kon ik mooi een schema voor de halve volgen en daarna het volledige schema voor de marathon oppakken. Want opnieuw 8 maanden marathonschema werd me een beetje te gortig, 5 maanden vond ik goed genoeg als ik op halve marathonniveau zat. Tussendoor nog wat wedstrijdjes gepland, de Dam tot Dam, de Halve van Egmond, de Harbourrun voor de fun en uiteraard de Bruggenloop, die ik het vaakst gelopen heb van allemaal, en de CPC en de Venloop omdat die zo mooi in het schema pasten. Ik had er weer zin in!

Het universum had andere plannen met me. Het verstoorde evenwicht in mijn leven zorgde er voor dat ik in het najaar letterlijk van mijn paard viel. Bont en blauw liep ik de Dam tot Dam, waardoor ik de net ontstane last van mijn rechterkuit nog even verder kon negeren. Tenslotte had ik dat met mijn hamstring en rug al vanaf juni gedaan. Strompelend kwam ik over de finish. De Halve van Amsterdam kon ik echter vergeten. Ik zocht een gespecialiseerde sportfysiotherapeut en maakte kennis met dry needling. Daardoor kon ik me door maximaal 8 km in Amsterdam slepen en smokkelde me naar de finish van de Harbourrun. Ik had een opleving en liep een paar weken later mijn snelste Bruggenloop ooit, nét onder de 1:30. Ik leerde veel nieuwe hardloopvrienden kennen via Facebook. In de tussentijd was ook eindelijk mijn boek klaar, en alle emotie er omheen droeg bij aan een nog steeds alom aanwezige motivatie. Wat was ik trots.

De problemen leken voorbij, maar eigenlijk begonnen ze pas. Met stress op het werk, slapeloze nachten, oververmoeidheid en een daardoor toch aftaaiend gebrek aan motivatie liep ik nog wel de Halve van Egmond, maar de lange duurlopen daarna deden me de das om. Ik kon geen stap meer zetten en kwam voor moeilijke gedwongen beslissingen te staan. Het schema volledig loslaten, wellicht zelfs Rotterdam vergeten? En wat te doen met de CPC en de Venloop? Huilend stond ik bij de fysio, want opgeven zit niet in mijn aard. Maar het ging gewoon écht niet! Het plan was duidelijk, de oorzaak moest gevonden worden. Zowel fysiek als mentaal. Ik ging door een diep dal en besloot op mijn werk dat ik dit nooit meer wilde en trok aan de bel. Hard. Ik krabbelde op en vond weer wat rust in mijn hoofd. Tegelijkertijd startte fysiek een strak regime van dagelijkse oefeningen en de zoektocht naar de oorzaak. Die werd gevonden, eindelijk gerechtigheid! Ik riep al jaren dat ik dacht dat mijn ene been langer was dan het andere. Dat ik het verkeerde been voor ogen had mag de pret niet drukken.

Met de oorzaak gevonden konden we snel aan een oplossing werken, maar was het snel genoeg? Met smekende ogen stelde ik de vraag, de CPC zou twee weken later zijn. Ik kreeg een voorzichtige ja, met veel mitsen en maren. Het maakte niet uit, ik had mijn Plan B. En ik liep, niet alleen de CPC, maar stiekem toch ook nog die 32 km en de week erna de Venloop. Nog 3 weken tot aan D-Day, met pijntjes hier en pijntjes daar die me toch een beetje zorgen baarden. ‘Nog even volhouden’, hield ik mezelf voor. En met die gedachte sta ik nu aan de vooravond van 10 april. Ga ik het halen? Ik weet het niet, we zullen het zien. Aan gebrek aan vastberadenheid zal het niet liggen. En zeker niet aan gebrek aan support. Ik heb velen zien afhaken de afgelopen maanden, vanwege blessures of andere redenen. Ik heb veel vertwijfeling gezien, die ik herkende van vorig jaar. ‘Heb ik wel genoeg getraind? Ben ik er wel klaar voor? Heb ik wel goed gegeten? Wat trek ik aan? Heb ik wel goede schoenen? Kan ik dit wel aan? Hoeveel invloed heeft het weer? Moet ik met mijn beginnende/eindigende/kleine/vermoedelijke blessure wel gaan lopen? Wat heeft de griep of verkoudheid met me gedaan?’ Al die zaken zijn irrelevant voor mij. Ik ga gewoon starten, hoe dan ook. Na de lange moeizame weg die ik de afgelopen maanden heb gehad is het geen vraagstuk meer. Ik moet gewoon nog steeds even volhouden, en de enige vraag die voor mij geldt is ‘hoe lang?’

Morgen barst het geweld weer los. De logeerkamer is klaar om de gasten te ontvangen, in de stad is het een drukte van jewelste, zaterdag mag ik vast een beetje oefenen op de minimarathon en zondag vind ik weer duizenden mensen op mijn lange pad. Morgen. Ik doe mijn ogen dicht en luister aandachtig. Ik hoor niets. En ik geniet. Ik geniet van de stilte voor de storm.