Het is een week geleden. Het geweld van de marathon is inmiddels weggezakt, de schuurplekken zijn genezen en mijn lichaam is tot rust gekomen. Lichamelijk herinnert alleen een halve blauwe nagel op de tweede teen van mijn rechtervoet me nog aan de vele kilometers achter elkaar van afgelopen zondag.
Een week waarin de vele verhalen me nog lang in de mood gehouden hebben. Maar ook een week waarin ik soms met mijn ziel onder mijn arm gelopen heb. Ineens met zeeën van tijd mijn aandacht weer eens aan andere zaken besteed werden. Want wat gaan we nou met de logeerkamer doen? Die printer moet toch écht geïnstalleerd worden. En hadden we de parking voor ons weekendje weg nou al geboekt? Bij de masseur geen benen, maar gewoon weer ouderwets lekker mijn rug losmaken. En zondag voor de verandering misschien weer eens gaan duiken in plaats van een lange duurloop.
Toch begint mijn hardloop alter ego alweer wakker te worden. ‘Sas, vergeet je me niet?’ hoorde ik vrijdag al zachtjes in mijn oor fluisteren. ‘Over 3,5 week moeten we toch gewoon weer 10 km hollen hoor!’ Oh ja, dat is inderdaad al snel. Gisteren stond ze als een jengelend kind al aan mijn arm te trekken. ‘Zullen we anders vandaag vast 5 km lopen? Hoef je dat morgen niet meer te doen en heb je de hele dag voor jezelf’.
Maar ik ben niet gezwicht en heb me aan mijn plan gehouden. De eerste week niks. En dus staan we vandaag op tijd op en trek ik mijn hardloopkleding aan, die ik eerst bij elkaar moet zoeken. Ik gok er op dat mijn horloge opgeladen is en eet mijn eerste banaan sinds een week. Gelukkig schijnt het zonnetje. We rijden lekker naar de Kralingse Plas voor dit eerste rondje. Eenmaal uit de auto is het kouder dan ik dacht en heb ik spijt van mijn ‘alleenmaarshirtjemetkortemouwen’. Zie je wel, een week zonder lopen en je bent gelijk uit de flow. De eerste kilometer voelt dan ook heel onwennig. Mijn heup is stroef, mijn bil is nog steeds chagrijnig en vindt het nog veel te kort na de marathon. Jammer dan. We komen een ex-collega tegen en praten wat, ook over New York. Daarna weer door en naarmate de kilometers optellen gaat het allemaal wat soepeler. Rust roest zeggen ze wel eens. Dat moeten die honderden lopers die we tegenkomen ook gedacht hebben. Met wat afwijkingen op de route worden het er uiteindelijk een dikke 5. Het eerste rondje zit er weer op.
De Rotterdam Marathon fase is afgesloten. Zelfs mijn fysio start 1 mei in een andere baan, alsof het zo heeft moeten zijn. En daarmee gaan we een nieuwe fase in. De fase van de New York Marathon. Met nieuwe uitdagingen op de weg er naar toe. En inmiddels al gepland de Ladiesrun, de Marikenloop, Ekiden Rotterdam en de Bridge to Bridge. Maar ook trainen in de zomer en iets met zwemmen in de Rotterdamse haven.
Vandaag wederom een startschot. De start van een nieuw schema. En zo staat het ook op Instagram. The road to New York, 1 van 88. 5 km. Reboot!