Met de run van afgelopen woensdag en de informatiebijeenkomst van Rijnmond Marathonreizen voor New York dit weekend ben ik helemaal in de stemming om een wedstrijdje te lopen. Die stemming moet ik echter ver zoeken als de wekker om 8:30 gaat, wat ik nog steeds verdomd vroeg vind voor de zondagochtend om een potje te gaan hardlopen. En er is ook nog regen voorspeld. Véél regen.
Ik liep al te twijfelen of ik de Marikenloop weer zou doen dit jaar, dus toen ik de uitnodiging kreeg van Anita Active om mee te lopen in hun business team hoefde ik niet lang na te denken. Mazzelkont ben ik toch! En met een beetje passen en meten was ook de drukke agenda geen probleem. Dus loop ik gelijk na het ontbijt weer te zenuwen over wat ik mee moet nemen. Gelukkig geen stress over wat ik aan moet, business team betekent business kleding, en de boobies worden gewoon weer lekker stevig ingesnoerd. Die kunnen geen kant meer op. In het geval van Anita Active ook business kleding. En ik heb hubbie Frank mee om me te chauffeuren, te supporten en al die andere dingen die een hubbie doet als zijn meisje een meisjesloop loopt.
Omdat we vroeg zijn, de ontvangst is om 11:45, en ik de 10 km loop die pas om 14:18 is, nee ik heb die rare tijd ook niet verzonnen, kunnen we lekker dichtbij parkeren. Het is vooralsnog een beetje miezerig dus de paraplu’s gaan mee. De temperatuur is daardoor wel aangenaam, ondanks dat het 19 graden is. Bij de stand word ik hartelijk ontvangen en krijg ik mijn goodiebag overhandigd. Ik ben dol op kadootjes dus mijn dag kan gelijk al niet meer stuk.
Het nadeel van vroeg zijn is dat je lang moet wachten, maar de tijd vliegt voorbij met foto’s maken, kletsen met de medeloopsters, waaronder een virtuele ‘nu-niet-meer-virtueel’ bekende van Facebook, even over de Expo wandelen, de vrienden van Ik Loop Hard gedag zeggen, en nog meer foto’s. Ondertussen droogt het op, gaat het weer regenen, komt de zon even door, met een evenredig hogere gevoelstemperatuur, regent het weer even en eindigen we met droog tegen de tijd dat we naar het startvak moeten. De dames van de 5 km zijn dan al weer terug, met indrukwekkende tijden op de klok.
We zitten in verschillende startvakken en hebben niet helemaal door wat de logica is. Hoe dan ook, de consequentie is dat we voor de start gescheiden worden. Ik blijf over met Marjon, van Anita zelf. Zij doet braaf met de warming up mee, terwijl ik uit een soort principe in plaats daarvan rek en strek. Ik word altijd zo moe van dat gespring, en ik moet nog 10 km, denk ik dan. We zijn, na de wedstrijdloopsters, de tweede startwave dus als de rest nog druk aan het springen is, lopen wij al richting Start en mogen gelijk aan de bak. Fijn.
De eerste twee kilometer lopen Marjon en ik nog samen, maar aangezien haar bilspier nóg vervelender doet dan die van mij stuurt ze me soort van vooruit. Zou het een Anita vrouwending zijn? Zo van, als de tieten niet meer kunnen schudden, dan schudden we met de billen tijdens het lopen. En die zijn dat natuurlijk helemaal niet gewend. Dan gaan ze zeuren. Ik bedoel, die energie moet toch ergens heen? Misschien moeten ze daar ook een speciaal broekje voor ontwikkelen. Zo een die je billen helemaal insnoert zodat die ook niet meer vrij kunnen wiebelen. ‘Koop nu de Anita Active Snoerbroek! De perfecte remedie tegen zeurbillen!’
Maar ik dwaal af. Het fijne van de Marikenloop is dat de eerste helft van het parcours vooral heuvel af is. Dan kan je een beetje vaart maken. Na kilometer twee krijg je een stuk onverharde ondergrond. Ondanks dat de vrijwilligers waarschuwen voor los- en uitstekende stenen gaat een dame vlak voor me op de grond liggen. Gelukkig heeft ze niets, net als een andere dame die een kilometer later ook vlak voor me struikelt en valt. Ondertussen krijgen we een plensbui op ons hoofd, wat stiekem wel lekker is tegen de warmte.
Met het 5 km punt in zicht werp ik een snelle blik op mijn horloge. Ik ben onder het half uur maar het is nét aan en ik heb weinig speling om binnen het uur te finishen. Én met de eerste helft heuvel af betekent het dat ik de tweede helft heuvel op moet. Tenslotte kan het niet altijd feest zijn. Met de blik op oneindig en het verstand op nul ga ik voorbij kilometer 6, mijn drie dooie kilometers in. Dat wil zeggen, de kilometers waar ik altijd hetzelfde liedje aan moet horen tussen zeur-Sas, ‘Ik ben moe, ik heb geen zin meer, mijn bil doet zeer, je hoeft niet binnen het uur…’ en bikkel-Sas, ‘Zeik niet, je kan het, gewoon doorlopen, hou je tempo vast, en hou de eer van Anita hoog…’. De heuvel op gaat redelijk geleidelijk, dus psychologisch is het ook niet al te moeilijk. En op kilometer 8 blijkt het uur zelfs nog haalbaar.
Zo worstel ik mezelf door naar de 9 km, waar we het bos uit en weer in de bewoonde wereld terecht komen. Hilarisch het moment als ik door een toeschouwer luidt toegeschreeuwd wordt: ‘Je kan het Anita! Je bent er bijna, geef niet op. Gewoon doorlopen Anita!’ Het was een man ja. Ik spiek weer op mijn klokje en zie dat ik het ga halen. Maar ik moet desondanks nog 500 meter, want het is pas voorbij als je afgeklokt hebt. Bij die altijd fijne finish staat Frank te wachten en ik hou een heel klein beetje in zodat hij in elk geval één goede foto kan maken. Hoop ik.
Terug bij de stand vinden we elkaar weer en wachten we op de anderen om nog een foto te maken, dit keer mét medaille. Mijn officiële eindtijd is 59:04. Het begint nu toch écht wel hard te regenen dus trek ik iets droogs aan en nemen we afscheid. Het was weer een fantastische dag. Frank rijdt naar huis, laat het bad vollopen en ik strik hem ook nog om eten te halen. Wat is het toch een schat.
Volgende week met de Ladiesrun geef ik hem maar vrij, dat heeft hij wel verdiend!