En dat is drie! Voor de derde keer deze week maak ik me op om een wedstrijdje te hollen, de Ladiesrun Rotterdam. En weer in een Business Team, ditmaal van ADP, mijn eigen bedrijf. Sterker nog, ik doe een groot deel van de organisatie dus dat betekent vroeg op om er al voor de start van de 5 km te zijn. Zelf loop ik de 10 km, dus ik moet nog even wachten.
Ladiesrun betekent roze. Toen we met de shirtjes bezig waren was de vraag of we een eigen shirt met ADP bedrukking zouden bestellen, of het knalroze officiële mouwloze shirtje van de Ladiesrun. Met 20 dames was de stemming 19 voor het officiële shirt, en 1 stem tegen. Van ondergetekende. Ik bedoel, niemand zit toch 10 km op mijn wapperende kipfilets te wachten? Maar tegen zoveel overmacht is er geen beginnen aan en zal ik er aan moeten geloven. En als je iets doet, moet je het goed doen, dus gaat de epilady over de onderbenen, er een scheermes in de oksels en worden de nageltjes in zoeter-dan-zoet zachtroze gelakt. En laat ik nou toevallig gisteren nieuwe schoenen gekocht hebben in de mooie kleuren geel met roze. Meer roze dan dit wordt het niet!
Eenmaal in Ahoy is het nog rustig en komen de dames van de 5 km langzaam binnendruppelen. Mijn taak begint als de eerste ADP-ers aankomen, de rust is voorbij. Een non-stop heen en weer lopen, foto’s maken, lockers afgeven, groepsfoto laten maken, mee naar de start, terug naar de finish en de volgende groep weer opvangen. Ik heb twee meiden van de Facebookgroep gevraagd om mee te lopen, Maaike en Anita, en het is dolle boel als ze aankomen. Ondertussen zie ik ook wat mannelijke leden rondlopen, die komen supporten, en zelfs Marjon van Anita Active komt me tussen neus en lippen door even succes wensen. Als ook wij onze groepsfoto gemaakt hebben kunnen we zelf richting start. De warming-up hebben we inmiddels gemist, maar het is warm genoeg en als we naar buiten stappen is het eindelijk begonnen met regenen. Zachtjes en het zorgt voor een klein beetje verkoeling.
We lachen, gieren en brullen en zijn druk in de weer met foto’s maken als het startschot al klinkt. ‘Ik ga niet racen’, neem ik mezelf voor. Natuurlijk Sas, dat gelooft zo langzamerhand niemand meer. Ikzelf trouwens ook niet, maar het blijft gewoon psychologisch wisselgeld. Ik loop lekker weg, voor mijn gevoel weer veel te hard, maar niet zo hard dat ik verwacht later in te storten. Ik zie een collega langs het parcours en merk Marco van RMD 2017 te laat op. Of eigenlijk hij mij als ik hem roep. Hij doet nog een mislukte poging met zijn camera.
Het regent nu wat harder maar ik merk er weinig van. Ik focus me op de 3 km, daar is water en ik heb dorst. Even een rustmomentje pakken en dan weer door naar het 5 km punt. Ik besluit om deze snelheid proberen vast te houden om in elk geval een leuke tijd op de 5 te klokken, wat er daarna gebeurt is dan minder relevant. Bij de matten zie ik al aan mijn klokje dat ik niet sneller ben dan vorig jaar, maar toch nog wel snel. Nu die andere 5 ‘gewoon’ nog even uitlopen. De warmte valt me stiekem mee dankzij de regen, maar ik voel mijn bil en vooral mijn liezen. Kadootje van gisteren toen ik toch weer bijna van mijn paard viel tijdens het springen. Ik bleef zitten, maar moest wel mijn liezen stretchen om dat voor elkaar te krijgen. Misschien toch maar stoppen met paardrijden. Of met hardlopen. Even denken, uh, nee!
De 6 km dient zich al snel aan, weer een waterpost, en in tegenstelling tot wat ik normaal doe, en dat is inkakken voor de 7, 8 en 9 om daarna nog even te knallen, hou ik nu mijn snelheid vast ook op deze kilometers. Met als gevolg dat ik op 9,5 km alsnog instort. Marco staat er weer en nu ben ik op tijd, dus een hele kleine opleving voor de foto alvorens me door de laatste halve kilometer heen te slepen. Het resultaat van mijn tactiek is echter wel dat ik ruim onder het uur blijf. 57:42, geen PR maar zeker veel sneller dan gehoopt en verwacht.
Bij de finish doe ik alsof ik het onmogelijke gepresteerd heb, alles voor de eeuwige wanhopige poging tot een leuke finishfoto. Ik tref een paar van de dames en we wachten de rest ook op alvorens door en terug te lopen naar de business area. Ik neem de medaille in ontvangst. Alhoewel, medaille? Een kettinkje…, met een muntje…, en een stukje metaal met de afbeelding van een hardlopende dame. ‘Een muntje voor een winkelwagentje’, schiet er oneerbiedig door mijn hoofd, gevolgd door, ‘als ik die tussen de rest hang valt hij helemaal in het niet.’ Ik voel me een ondankbare hond maar ja, als het om medailles gaat, size does matter! Ergens vind ik hem ook wel leuk omdat hij zo afwijkt van wat je normaal krijgt. Ergens, en van er naar te staren wordt hij toch écht niet groter, dus stop ik hem maar in mijn kontzakje. Ik zou hem zo maar kwijt kunnen raken.
Terug in de business area zie ik nog een paar van de dames, maken we nog wat foto’s en gaan we zo langzamerhand afscheid nemen zodat iedereen weer richting huis kan. Naar een warme douche en droge kleding. En ik naar mijn social media verplichtingen, de bank en ik geloof dat we nog een zak chips hebben liggen. Ik kom Aloha Carmen nog tegen, maak nog een laatste foto en zoek de scooter op. Gelukkig deze week geen wedstrijdjes meer, alleen mijn rustige trainingsschema.
Boring…
O Saskia wat ben je toch bezig.
Vandaag in Venlo: Venlo-stormt.
Nooit van gehoord? Misschien iets voor jouw als je van rennen en hindernissen houd. 11 of 22 km.
Eens per jaar vandaag voor de derde keer.
Wie weet zie ik je volgens jaar weer;-)
Groetjes Inez.
Hmmmm, ik heb inmiddels besloten dat ik niet zo van de obstacle runs ben. Doe dit jaar nog wel de Harbourrun omdat we het met het bedrijf doen, maar voor de rest…
Dat wil niet zeggen dat ik niet nog eens naar het zuiden afreis voor een leuke loop. Ik zal eens kijken in de agenda en met onze limburgse vrienden afstemmen. En de Venloop wordt vast weer ingepland.