Er komt een moment dat ik al die loopjes een beetje zat ben. Dat ze me gaan vervelen. Dat ik denk, ‘been there, done that, got the medal’. Maar voorlopig nog niet. Want nu zit ik nog in Pokemon modus. ‘Gotta run them all!’ En dus staan we vandaag weer aan de start van de eerste editie van de Rotterdam Urban Trail. Wasn’t there yet, haven’t done it, wanna have the medal. En eigenlijk ook wel het T-shirt. Gelukkig kan ik die nabestellen.
Uiteraard op zondagochtend en uiteraard weer allejezus vroeg. De wekker piept genadeloos om 8:00. Met dikke slaapogen en lange tanden probeer ik een half uur later mijn ochtend hardloopprakje weg te werken, wat niet helemaal lukt. Ging dat chocoladegebakje gisteravond toch een stuk makkelijker, maar ja, ik ben nu eenmaal een avondmens. Frank springt al vrolijk in de rondte dus die moet dan maar even voor twee denken.
We rijden op de scooter naar het Museumpark en komen de verkeerde kant binnen, waardoor we een stukje over het parcours én over de finish naar de andere kant rijden. We worden daardoor wel makkelijk door bekenden opgemerkt, en als ik even later de startnummers oppik en Frank de scooter wegzet zie ik ook onze hardloopmaatjes voor vandaag, Anita en Angelique, lopen. De hele club staat nu bij elkaar voor wat foto’s en een kletspraatje als het een beetje gaat regenen. Ik baal en krijg het gelijk koud. Gelukkig duurt het niet lang en tegen de tijd dat we naar de start lopen is het al weer droog. We zitten in Wave 1 dus mogen als eersten. Nou ja, eersten. We staan helemaal achteraan en ook binnen een wave gaan ze met kleine groepjes tegelijk weg voor een goede doorstroom. Door de opzwepende muziek begin ik in elk geval langzaam wakker te worden, dus dat is goed nieuws.
We starten door metrostration Eendrachtsplein, waar we ook al eens met de Rotterdam Running Crew gelopen hebben. En de eerste trap van de velen die nog gaan komen. Maar goed dat ik dat dan nog niet weet, anders had ik misschien wel gesmokkeld met de roltrap. Daarna door het centrum, waar de winkels nog dicht zijn op dit vroege uur. Zes uur later zal het zwart zien van het winkelende publiek, maar nu is er bijna niemand. Dan uiteraard door de Koopgoot en het WTC, en ik denk onwillekeurig aan een scene uit een niet nader te noemen film. Iets met een marathon geloof ik. Op het podium van de Schouwburg zit een man met een piano. Als je bedenkt dat wij de eerste van vijf waves zijn heeft hij nog wel even te gaan. Het Bouwcentrum is weer zo’n stukje Rotterdam waar ik nooit geweest ben. Je komt nog eens ergens met dat hardlopen.
Het is warm, benauwd en ondanks dat we pas richting kilometer drie gaan hebben we al verdomd veel trappen gehad. We gaan dan ook niet snel, niet in de laatste plaats omdat we als een stel eerste de beste toeristen overal stilstaan om foto’s te maken. Kan ik vast oefenen voor New York, om te lopen met een camera in mijn hand. Ik gebruik hem zo vaak dat ik maar besluit om hem gewoon in mijn hand te houden. De luchtsingel vind ik persoonlijk een hoogtepuntje. Stelt niks voor, maar ook weer zo’n ding waar ik nog nooit geweest ben. Shame on me maar goed, ik kan hem nu afvinken.
Via de Delftse Poort gaan we naar de tuinen van het Stadhuis. Tijdens onze trouwdag hebben we er geen foto’s gemaakt omdat we dat te cliché vonden en naar de Erasmusbrug gegaan zijn, maar nu dus alsnog. Na nog een stukje Rotterdamse cultuur de gevreesde V&D garage. Zeven verdiepingen omhoog en weer omlaag. Het valt mee. We gaan zo op in kletsen, foto’s maken en de flow van het lopen dat ik me er niet eens van bewust ben. And guess what? Geen trap want we lopen op het asfalt.
Dan rennen we richting ons grondgebied, rondom het Oostplein. Om uiteraard weer plekjes te ontdekken waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. En nog een paar trappen te bedwingen. Diegene die de route uitgestippeld heeft is absoluut fan van traplopen. Wij wat minder, maar goed. Krijg je wel stevige billen van denk ik dan maar. Door naar de kubuswoningen. Het blijft een leuk stukje en we zijn hier zeker niet de enigen die foto’s staan te maken. Ze zijn leuk om te zien, maar ik zou er voor geen goud willen wonen.
Van daaruit naar het havenmuseum en door mijn oude wijk. Daar lopen we ook langs de Brandweer, waar ik naast gewoond heb. En net als 15 jaar geleden zitten er ook nu drie brandweermannen op wacht in het zonnetje de voorbij rennende meute te aanschouwen. Drie dames en drie brandweermannen. Daar kunnen we wel wat mee en natuurlijk willen we met Rotterdams trots op de foto. Frank doet er nog een schepje bovenop en daagt de mannen uit om ons in hun armen te dragen voor de foto. Ze gaan de uitdaging aan!
Met gepaste eerbied wandelen we verder door de Waalse Kerk en mogen we richting de finish. Eerst nog een rondje van het huis door de Kunsthal en dan over het bruggetje waar we twee uur eerder nog per ongeluk met de scooter reden, en honderd meter verder met zijn vieren over de finish. Medaille om de hals, lupaatje (lunch pakketje) in de hand en de rest van de dag nog voor ons. De mannen van TV Rijnmond zijn onderweg een paar keer door Frank aangesproken en draaien nu de rollen om. Hij wordt geïnterviewd voor het vijf uur nieuws. Het zal weer eens niet. De dames giechelen op de achtergrond.
Rotterdam Urban Trail. Been there, done that, got the medal. And the T-Shirt!