Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog zou schrijven. Want ik schaam me enorm, en daarnaast is het ook nog eens vreselijk. Aan de andere kant denk ik dat het er gewoon bij hoort als je blogt over iets. Namelijk dat je je gewoon bloot moet durven geven. En daarbij zou het zo maar eens kunnen zijn dat ik er achter kom dat ik misschien niet de enige ben. Dat er meer lotgenoten zijn die er misschien ook niet over durven te praten. En doordat ik het wel doe, zij ook eindelijk ruimte zien om er iets mee te doen. Dus na veel dubben, wikken en wegen, heb ik besloten om het toch maar te doen. Hoe erg ik het ook vind.
Nu zijn er bij het hardlopen wel meer erge dingen. Vervelende dingen, zoals blessures. Pijntjes die steeds erger worden en steeds langer duren. Tot het moment dat je ze écht niet meer kan negeren en je naar een dokter of fysiotherapeut gaat. En die dan die fatale woorden uitspreekt. ‘Je mag voorlopig even niet hardlopen.’ Of nóg erger. ‘Je mag voorlopig niet hardlopen én je moet deze hele lijst van oefeningen doen!’. Been there and it’s not a pretty place. Maar uiteindelijk heb je er zelf invloed op en gaat het weer over. En komt er een moment dat je wel weer mag hardlopen en heb je gelijk wat geleerd over je lichaam.
Andere vervelende dingen zijn bijvoorbeeld vallen. Een tand door je lip, een geschaafde knie of zelfs een verzwikte enkel. Tijdelijke ongemakken naast de schaamte dat iemand je misschien gezien heeft. En alhoewel de meeste mensen zullen schrikken, zullen er ook mensen zijn die je, al dan niet stiekem, uitlachen. Dan wil je het liefste door de grond zakken. Of heel hard wegrennen, als je dat nog kan. Ook kan je aangevallen worden door een hond. Al helemaal als je een beetje bang bent voor honden. Laat staan lastig gevallen worden door een enge vent. Reden om je route aan te passen, of op een ander tijdstip te gaan.
Naast vervelende zaken heb je ook hele vieze problemen. En daarbij is het ontsnappen van lucht uit bepaalde plaatsen op bepaalde momenten nog het minste. Maar wat te denken als er niet alleen lucht ontsnapt? Schijnt vooral voor mannen nogal een probleem te zijn. En dan geen Dixie in de buurt hebben, bijna bij de finish zijn en per sé je PR willen halen. En ik zal eerlijk toegeven dat ik ook onderweg wel eens gedacht heb ‘Oeps, volgens mij moet ik nu linea recta naar huis’. Bleek achteraf gelukkig niet zo te zijn, maar de gedachte alleen al. Sommige mensen worden misselijk tijdens het lopen en staan onderweg of aan de finish te nekken. Ik kijk altijd gelijk weg, want in mijn geval zien nekken doet nekken. Worstcase heb je een keten. Man doet het in zijn broek, iemand anders wordt er misselijk van en gaat overgeven en ik word ziek bij de aanblik van allebei.
Voor mensen die niet tegen bloed kunnen heb je hele andere smerige taferelen. Bloedblaren bijvoorbeeld. Al dan niet open gesprongen. En dan geen witte sokken meer hebben maar een rode sok uit je schoen trekken. Gelukkig kan ik daar goed tegen. Alhoewel ik ook niet vrolijk word van de aanblik van twee van die bloedende strepen op een mannen shirt omdat hij onwetend of vergeten is om zijn tepels af te plakken. En die dame die een statement wilde maken door zonder bescherming ongesteld een marathon te gaan lopen staat ook niet op mijn favorietenlijst. Onder deze categorie valt wat mij betreft ook de mishandelde teennagels. Niet per sé bloederig, maar wel vies omdat er lucht onder zit, ze half afgebroken zijn of in sommige gevallen gewoon helemaal losgetrokken kunnen worden.
Een heel ander vlak is die van de lichaamsgeur. Natuurlijk ruik ik ook niet naar roosjes als ik er 20 km bezweet op heb zitten, en zondig ik mij aan het feit dat ik echt ook wel eens een hardloopshirtje aantrek dat ik al een keer eerder aangehad heb en daarna niet gelijk gewassen. Maar ik doe tenminste nog een goede poging om in elk geval deodorant te gebruiken en altijd een snelle ruikinspectie te plegen op zowel shirtjes als broeken. Als het te erg is pak ik een ander shirtje. En bij wedstrijden trek ik sowieso altijd een schoon shirt aan. Sommige mensen zijn echter erg motiverend om heel hard van weg te rennen. Vooral als je er achter loopt, dan wil ik nog wel eens een sprintje trekken om er voorbij te gaan en ver uit de buurt te blijven. Helaas kan dat in de kleedruimte niet altijd.
Maar dit alles valt in het niet met waar ik nu mee te maken heb. Het ergste van het ergste dat je kan meemaken in het kader van hardlopen. Iets waar ik al heel lang voor vrees maar iedere keer weer heb weten te voorkomen. Tot op heden. Iets waarvan ik altijd heb gezegd dat het reden tot scheiding is. Want het is namelijk iets dat niet ik, maar Frank doet. En ja, misschien ben ik hypocriet omdat ik het zelf ook een keer gedaan heb. Maar ik heb een excuus want ik moest. Ik kon met goed fatsoen niet anders, daarom was het ook maar éénmalig. En in dit geval is het vrijwillig en gaat hij het dus vaker doen. Een fysieke marteling die zeer aan mijn ogen doet. Een mentale marteling omdat ik er naast moet lopen. Iedere keer weer. De engelsen hebben er een mooie term voor. Hideous. Met deze actie zal blijken hoeveel ik écht van hem hou. Ik krijg het bijna niet op schrift maar ik kan het niet langer ontkennen. Dus het moet maar gebeuren. Die pleister moet er maar in één keer af. Hier komtie.
Frank heeft een singlet gekocht!