Ik rij door de straat en zie in mijn ooghoeken een blonde hardlopende dame voorbij komen. Ze heeft een zwarte broek en een zwart shirt aan. Iets trekt mijn aandacht in het shirt. En ik ben niet eens een man.
Ik loop mijn rondje met de collega’s van de zaak en een wat oudere dame komt ons tegemoet. Ook zij is met haar rondje bezig. Mijn ogen vallen er op en ik kan niet helpen dat ik staar.
Ik concentreer me op het geven van de juiste hulpen aan mijn paard voor de volgende oefening. Hij doet braaf wat ik vraag, dus hij mag even stappen met losse teugel. De andere amazone in mijn les gaat in galop, en ik zie ze gaan. Ik schud in gedachten mijn hoofd afkeurend.
Als je een tijdje meeloopt, en je verdiept hebt in iets gaat het ineens overal opvallen. Dus het moet me gewoon even van het hart. Of beter gezegd, van mijn borst. Borsten. Zwiepende borsten. Zwaaiende borsten. Dansende borsten. Wiebelende borsten. Op een manier die eigenlijk alleen thuishoren in een slechte pornofilm. Het doet zeer aan mijn ogen en ik zou het liefste willen stoppen om de dames in kwestie aan te spreken over hun (sport)BH. Of het ontbreken daarvan zo het lijkt. Als een Jehova getuige voel ik de behoefte om ze te bekeren en te wijzen op de gevaren. Om ze vervolgens te vertellen welke mogelijkheden er zijn, waar ze op moeten letten en als ik zou kunnen, een koffertje met diverse modellen ergens vandaan tevoorschijn toveren om ze te laten passen en het verschil te laten voelen.
Helaas heb ik niet zo’n koffertje, kan ik niet zo maar mijn auto aan de kant zetten en de vrouw in kwestie van de weg sleuren en is het sowieso raar om wildvreemde vrouwen aan te spreken over hun borsten. Ik zie de koppen al voor me. ‘Vrouw van middelbare leeftijd valt andere vrouwen lastig in het Kralingse Bos. Wees gewaarschuwd en hou uw borsten in de gaten!’ En dus moet ik het woord maar zo verspreiden.
Maar als niet geheel onbedeelde vrouw van middelbare leeftijd heb ik ook jaren in de middeleeuwen geleefd. Tot ik op paardrijles ging deed ik sowieso nooit aan sport, op een verloren aerobicsuurtje na. Ik was wel altijd zuinig op de jongens en heb altijd een hoop plezier van ze gehad. Genoeg aandacht wat zich weer uitbetaalde in gratis drankjes en gratis toegang tot de discotheek. Maar dat terzijde.
Ik kan me niet herinneren wanneer ik mijn eerste sportBH kocht, maar ik weet wel 100% zeker dat ik toen al zeker een tijdje op paardrijles zat. Gewoon bij de V&D, in de uitverkoop. Die krengen zijn duur genoeg, dus € 25 vond ik meer dan zat. Ik heb hem niet eens gepast, gewoon dezelfde maat gekocht die ik altijd al had. Hij was sexloos wit, zat voor geen meter maar ik had wel de illusie dat hij de boel op zijn plek hield. Niet dus. Het heeft tien jaar geduurd voordat ik daar achter was. Ik word bijna akelig als ik bedenk wat mijn jongens allemaal hebben moeten doorstaan in die tijd. Gelukkig weet ik inmiddels beter, en durf ik met een gerust hart 42 km hard te lopen en een 60 centimeter hoge oxer te springen.
Ik heb het er al vaker over gehad. Sterker nog, jullie weten allemaal dat ik fan ben van Anita Active en af en toe iets mag testen om het het er over te hebben. Maar deze krijgt Anita helemaal gratis want het doet me pijn aan mijn ziel als ik al die mishandeling moet aanschouwen. Dus bij deze een oproep. Als er één, maar dan ook maar één advies is dat je van me aan wil nemen, wil ik alle sportende vrouwen oproepen: ‘Koop in vredesnaam een goed passende sportBH!’ Wees lief voor je jongens. Je hebt er maar twee en daar moet je zuinig op zijn. Waarom? Ik zal jullie een geheim verklappen.
Mannen zijn er dol op!