Halve Marathon Oostland – Change of plans

De titel van vandaag had dus eigenlijk moeten zijn: ‘De Afsluitdijkrun’. Maar ja, de weg des levens loopt nu eenmaal niet altijd waar je hem verwacht. Kijken we al weken uit met zowel een beetje vrees, ontzag maar ook opwinding uit naar de 32,8 km van de Afsluitdijk. Hebben we gisteren een volksverhuizing op gang gebracht door bij mijn zwager in Hoorn te logeren. Koolhydraten gestapeld met speciaal gebakken pannenkoeken en sushi. Gingen we nét vroeg naar bed en keek ik nog één laatste keer op mijn telefoon. Zie ik een berichtje oppoppen van iemand uit de hardloopcommunity. ‘Afsluitdijkevenement afgelast wegens weersomstandigheden.’ ‘Slechte grap!’ dacht ik gelijk. Toch maar even de mail checken als ik met grote hoofdletters de naakte waarheid onder ogen zie. Shit, geen grap. Frank ligt al in bed en luistert met groot ongeloof als ik het bericht voorlees. En besluit direct om dan meteen maar naar huis te rijden en lekker in ons eigen bed uit te huilen.

Volledig van slag worden we rond een uur of 10:00 wakker. Buiten schijnt de zon en lijkt er niets te zien van de donder en bliksem die vannacht roet in het eten gooide. Maar als je goed kijkt zie je toch wel wat donkere wolken, en waait het best behoorlijk. En ik meende ook de nodige regenbuien gehoord te hebben voordat ik mijn bed uit rolde. Ook de weerapp laat zien dat de organisatie een hele verstandige beslissing heeft genomen. We kunnen alleen maar duimen dat een nieuwe datum gunstig uitpakt in de agenda.

In de tussentijd zitten we een beetje met onze ziel onder onze arm. Er staat hoe dan ook 21 km op het schema, dus wat nu? Mijn motivatie om te lopen ligt echt ver onder het nulpunt. Ik weet dat de Tilburg Ten Miles vandaag ook gelopen worden. Gisteren nog geprobeerd in te schrijven maar we waren een half uur te laat. Ook tweedehands wordt lastig. Een poging tot twee startbewijzen van iemand in Rotterdam gaat niet door. Hij zou ook de Afsluitdijk lopen, maar gaat nu zelf maar naar Tilburg. Gelijk heeft hij.

Dan krijgen we een reactie op Facebook van een vriend. De Halve Marathon Oostland wordt vandaag gelopen. We kunnen nog inschrijven en ook qua timing moet lukken. Start is om 13:15. Ik heb alleen één vraag. Waar wordt deze in godsnaam gelopen? Het blijkt in Pijnacker te zijn, half uurtje rijden. Dat is goed te doen. En het mooiste van alles, er zit een medaille bij! We kijken elkaar aan en de beslissing is direct genomen.

In allerijl schuiven we de pannenkoeken die we als ontbijt hadden liggen naar binnen. De tassen zijn al gepakt en ik weet ook al wat ik aan ga doen. We springen in de auto en inderdaad, een half uur later zitten we met een startnummer opgespeld op een bankje bij de start. De kleinschaligheid van de loop is te merken aan het feit dat onze auto pal voor het secretariaat van de loop geparkeerd staat. Maar de gezelligheid is er niet minder om en we komen zelfs een paar bekenden tegen uit de RMD groep. Ik zie ook shirtjes van Annemiek Loopt. Annemiek zelf staat langs het parcours in de eerste kilometer. Het is mooi weer, met alleen wat wind.

Ik had volgens planning nu in het bubbelbad moeten liggen. In plaats daarvan loop ik in de zon, een wedstrijd waar ik een paar uur eerder nog nooit van gehoord had, op een plek waar ik nog nooit geweest ben, en met geen flauw idee waar ik heen ga. Ik heb een snelle blik op het parcours geworpen en zag dat we door Berkel & Rodenrijs en door Berschenhoek komen, maar verder dan dat gaat het niet. Het draagt in elk geval bij aan het gevoel van onwerkelijkheid.

Desondanks loop ik lekker weg. Muziekje in, zonnetje, een klein beetje warm, en een lekker bakkie water bij de eerste drankpost. En het feit dat ik redelijk achterin loop kan me geen reet schelen. Die ouwe pezige mannen van de atletiekclub die een rustige 15 km per uur lopen haal ik toch niet in. Bij de 10 km loop ik zelf rond de 10 km per uur. We krijgen een meer dan welkom banaantje en gaan weer door. Het is een pittig loopje, want er zitten veel heuveltjes in. Fietsbruggen, viaducten op en af, of juist onderdoor en weer op. Bij tijd en wijlen hebben we de wind in de rug, en dan weer tegen. Maar verbazingwekkend veel animo langs de straten ter aanmoediging.

Bij 14 km verlaten we de bebouwde kom. Ik zie een watertje en aan de overkant lopen al die ouwe pezige mannen. Dat valt me nog mee dan, bruggetje over en ik hobbel er zo achteraan. Totdat ik de hoek om kom, en zie dat ik eerst nog een kilometer langs het water moet lopen voordat ik naar de overkant mag. En als verrassing is die kilometer ook met een stevige wind pal tegen. Ik kijk naar de lange slinger lopers aan de overkant of ik Frank zie. En jawel, daar loopt hij! Toch handig dat groene RMD shirt. Ik zwaai uitbundig en hij ziet me. Een vrijwilliger biedt aan dat ik afsnijd en over de brug naar hem toe mag. Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt! We lopen gewoon de volledige 21,1 km.

Voordeel van wind tegen is dat ik diezelfde wind eenmaal aan de overkant mee heb. Ik vlieg dan ook naar kilometer 16 en mag van mezelf vanaf dat punt gaan aftellen. Gelukkig maar, mijn benen voelen toch wat zwaar aan en dat ligt niet aan het stuk semi-onverharde weg waar we nu lopen. De laatste loodjes zijn altijd het zwaarst, maar toch hou ik mijn tempo redelijk aan. Na eerst een kleine misrekening blijkt dat 2:15 er toch nog inzit. En dat lukt met 2:14:16. Ik ben enorm blij om de finish te zien en moet er niet aan denken als ik nu nóg 12 km had moeten lopen. Kwestie van mindset, vanochtend zou ik ze wel gewoon gelopen hebben.

Geen Afsluitdijkrun. Daarvoor in de plaats een onverwachte halve marathon. En dus mogen we vinken. Geplande training gelopen? Check! Gezelligheid en vrienden van Facebook gezien? Check! Foto’s gemaakt, lekker gelopen, mooi weer gehad? Check! Avontuur beleefd? Check! En niet te vergeten, medaille opgehaald? Check, check, dubbelcheck!

‘Life is like a box of chocolates, you never know what you’re gonna get’.

Gelukkig ben ik dol op alle vormen van chocola!