Vredesloop 10 km. Eigenlijk moeten we 25 km doen dit weekend, dus de Vredesloop is een beetje vreemde eend in de bijt. We lossen het anders op. Morgen is de tweede training van Rijnmond. 7 km rondjes rond de Zevenhuizerplas, dus we doen er morgen twee. Hebben we per saldo ook 25 km. Nou ja, 24 dan, maar een kniesoor die daar op let.
’s Ochtends eerst nog een uurtje paardrijden. Ik heb Frank weten te overtuigen om met de Randstad Rail naar Den Haag te komen, zodat ik niet heen en weer hoef te racen. Scheelt mij ruim een uur en racen doe ik ’s middags wel. Ik mag op een nieuw paard, wat niet alleen hard werken is, maar in de laatste galop voel ik het in mijn rug schieten en tot overmaat van ramp krijg ik ook nog kramp in mijn kuit! Doe ik dus ook nooit meer, paardrijden als ik ’s middags een wedstrijd heb. Maar goed, het kwaad is al geschied en ik zal het er mee moeten doen. Op zoek naar Frank voor een lichte lunch.
Na een gebakken eitje lopen we richting start. We blijken op het parcours te lopen en een stel motoragenten met vlak daarachter de 5 km lopers komen recht op ons af. Snel maar naar links. Eenmaal bij het startgebied komen we allerlei vrienden tegen. Wat dat betreft is onze kennissenkring fors uitgebreid sinds we zijn gaan hardlopen. Ook staat een collega medailles uit te delen. Die kom ik straks dus ook nog wel even tegen. Vlak voor de start gooi ik er nog een banaan in, stel mijn klokje in en negeer mijn verkrampte kuit. En dan mogen we weer los!
Al na een kilometer voel ik het. Het is potverdorie alweer zo warm. Er is water beloofd op 3,5 km, waar ik erg naar uitkijk want ik heb nu al een droge mond. Daarentegen heb ik geen last van mijn rug, en nog veel beter, ook niet van mijn kuit. Het tempo is wat aan de hoge kant, maar vooruit. Een vrolijke oudere man langs de lijn moedigt me aan met de woorden: ‘Zet hem op Saskia, dat kan veel beter!’ Grapjas. Ik word ook aangesproken door iemand die me kent van mijn blogs en ook naar New York gaat. Ik hoop hem daar nog eens te zien als ik niet de longen uit mijn lijf aan het rennen ben want er komt weinig zinnigs uit. Het water blijkt pas op 4 km te staan. Tegen die tijd hangt mijn tong op mijn schoenen en is hij zo ruw dat ik er een stuk hout mee glad kan schuren.
Na de drankpost kan ik weer even verder en hoor mijn naam van een collegaatje die aan de andere kant van een kruising loopt. En dat maakt gelijk mijn lijst compleet van alle mensen die ik tegen had kunnen komen, en ook daadwerkelijk heb gezien. Kilometer vijf passeer ik net iets onder de 30 minuten. Wil ik onder het uur finishen, zal ik dit tempo vast moeten houden. Ik heb er een hard hoofd in, en raak in een enorme tweestrijd. Mijn rationele helft zegt dat ik niemand iets hoef te bewijzen. Het is heel erg warm, ik heb ook al een uur paardgereden, en morgen moeten we ook nog 15 km lopen. Mijn emotionele helft zegt alleen maar: ‘Stop this madness… Please?’ Maar mijn ego laat zich niet wegstoppen en schreeuwt: ‘Lopen kreng!’
Bij kilometer zes struikelt datzelfde ego over de warmte en de vermoeidheid, en lijkt het alsof de stekker uit mijn benen getrokken wordt. Het enige dat me door laat lopen is het feit dat we heuvelafwaarts gaan en ik over een kilometer weer water krijg. Het duurt een eeuwigheid. De meute zoekt massaal de schaduw op, en snijdt menig bochtje af. Ik sjok er hersenloos achteraan. Een damesduo loopt voor me. Hun plan is om vanaf 8,5 km nog een beetje te versnellen naar de finish. Ik focus me er op om tot dat moment aan ze te blijven plakken om nog een beetje tempo te maken.
Dat lukt tot 9 km. Mijn klokje laat dan wonder boven wonder zien dat onder het uur er theoretisch nog in zit. Ik heb nog 6,5 minuut. En dan krabbelt mijn ego weer op en zet aan voor die laatste kilometer. Als het me nu niet lukt, dan kap ik met hardlopen. De finish is in zicht, het einde van deze marteling, maar ook weer de ontdekking dat je grenzen altijd verder liggen dan je denkt. En dat doet hardlopen voor en met me! 59:14 is het resultaat.
Ik haal mijn medaille zoals voorgenomen bij mijn collegaatje op, spreek nogmaals met alle bekenden die we onderweg naar onze tas tegenkomen en we lopen luid meezingend en met kippenvel op onze armen als ‘You’ll never walk alone’ door de speakers klinkt terug naar de auto. Tenslotte hebben we gisteren gewoon weer ingeschreven voor 2017. Hoe bedoel je verslaafd?
Thuis ligt het startbewijs voor de volgende wedstrijd alweer op de mat. Even snel douchen en een trailvest halen zodat ik straks mijn eigen water heb voor de lange duurlopen. Op de terugweg nog even een kleine detour voor zaken die in het leven écht belangrijk zijn. En ja, ook veel belangrijker dan hardlopen.
Want Tony Chocolonely heeft drie nieuwe smaken!
P.S. Voor de dames onder ons heb ik een leuke winactie voor een sportieve middag met Anita Active. Te vinden op mijn Facebookpagina ‘Op weg naar de marathon’ of course!