Singelloop Breda – Het meisje met de vlechtjes

Het wedstrijdseizoen is duidelijk van start gegaan. Zo ook de herfst, want er is regen voorspeld vandaag. Regen in Breda. Eigenlijk hadden we in Utrecht moeten staan. Toen ik inschreef voor de Singelloop had ik die namelijk in mijn hoofd zitten. Ik vond het al zo raar. ‘Breda, Breda, er rinkelt geen belletje, maar ach, het zal wel aan mij liggen.’ Bleken ze in Breda ook een Singelloop te hebben, en nog op dezelfde dag ook! Maar goed, Breda paste achteraf gezien met een halve marathon uiteindelijk beter in het schema, en in Utrecht regent het tenslotte net zo hard, dus per saldo komen we wel goed uit.

Gaston loop ook met ons mee, dus de dame en heer zijn de dag ervoor al onze kant op gekomen. Met ’s avonds pasta voor het eten. Althans, voor de heren, want ik ben drie dagen geleden met een Weight Watchers programma begonnen. Punten tellen dus. Maar daarover op een ander moment meer.

Het ontbijt bestaat uit volkoren pannenkoeken met banaan en blauwe bessen. Experimentje wat me eigenlijk wel prima bevalt. Daarna een half uurtje rijden richting Breda en een parkeerplek zoeken. We hebben weer eens mazzel en staan dicht bij de start. Gelukkig maar, want buienradar laat een hoop ellende zien waardoor we besluiten gezellig in de auto te wachten. De ellende blijft uit. Tenminste, tot aan de daadwerkelijke start, als het alsnog begint te regenen. Kloteapp. We komen Frank van de RMD groep tegen. Hoe vaak heb ik al niet gezegd hoe handig die groene groepsshirts zijn?

Het plan voor vandaag is samen oplopen. De heren gaan mij een beetje hazen. Zij willen niet te snel, en ik wil lekker langzaam, maar dat mag dus niet. Nou vooruit dan maar. 9 km p/u moet te doen zijn. Ik heb er alleen een hekel aan om van tevoren een tempo te bepalen. Ik ben meer een ‘ik zie wel’ type. Hoef ik mezelf niet teleur te stellen als het niet lukt, en ik weet van mezelf dat ik toch wel probeer om een beetje tempo te maken. Alleen doe ik dat liever stiekem.

De eerste kilometers gaan we natuurlijk veel sneller dan de beoogde 9 km p/u. Ach, de eerste 5 km vind ik dat niet zo erg, en ik zal er ook niet zo’n last van hebben later. Het is een leuke loop. Er staat overal muziek langs het parcours en het is een gezellige bende. De toeschouwers zijn reuze enthousiast en ik hoor meerdere malen mijn naam. We komen nog een RMD-er tegen op jacht naar een PR. Zo rond de 7 km beginnen de benen echter een beetje te sputteren. De eerste drankpost was al op 3 km en heb ik overgeslagen, de tweede mis ik omdat ik gefocust ben op de sponzen die uitgedeeld worden. 10 meter daarna staat het water, maar ik loop er straal voorbij omdat ik op dat moment een spons over mijn gezicht trek. Foutje in de regie. Gelukkig staat er een reddende engel in het publiek met een bekertje water, door Frank geregeld.

Toch lukt het niet helemaal om de snelheid er weer in te krijgen, en voor Gaston gaat het te langzaam. Frank blijft bij me, totdat hij in de gaten krijgt dat er meer speelt dan lege benen. Lege benen, maar een vol hoofd. Vol met stress die er uit moet. Ik stuur hem weg. Gelukkig kent hij me langer dan vandaag en vindt het niet erg, en gaat snel achter Gaston aan nu het nog kan. Ik ga met mijn spoken op weg naar de 10 km. En dan komen de Kenianen er aan!

Omdat het twee rondjes zijn worden we ingehaald door de wedstrijdlopers. For once loop ik voor de Kenianen uit. Dat zij al bijna klaar zijn, en ik nog een rondje moet mag de pret niet drukken. Het publiek juicht voor mij net zo hard als voor die mannen, en dat geeft me weer wat vleugels richting kilometer 11, 12 en 13. Ik permitteer het mezelf zelfs een beetje te experimenteren met mijn looptechniek. Het begint weer te regenen, waardoor het publiek een beetje uitdunt. Desondanks blijven de mensen die er wél staan enthousiast klappen en aanmoedigen, en het record van aantal keren dat mijn naam geroepen wordt, wordt verpletterend verbroken. Dankzij mijn vlechtjes word ik zelfs een paar keer aangesproken met Heidi. Grappige lui, die Bredanaren.

Bij 15 km schreeuwt Frank me vanaf de andere kant van de singel toe, iets van ‘gas er op’, bij 16 km gooi ik er toch maar een gelletje in en accepteer nog een beker water van een klein meisje en bij 19 km begin ik eindelijk met aftellen. Even snel rekenen en 2:15 is haalbaar. Nog een keer door die gezellige straat, iets minder druk dan de eerste keer vanwege de stevige regen die nu valt, maar nu mag ik rechts blijven lopen richting finish in plaats van links afslaan voor het tweede rondje. In de gauwigheid zie ik Jenny ook nog staan. Bij de finish krijg ik van de commentator nog een extra naam, Pipi Langkous. Wel ja, die kan ook bij de verzameling.

Frank staat me gewoontegetrouw op te wachten, en op dat moment komen mijn spoken er uit. Ik snik ze weg terwijl we langzaam naar de uitgang lopen. Omdat we enorm om moeten lopen zijn de tranen snel opgedroogd. Dat is dan ook het enige dat droog is, want het komt nu met bakken uit de hemel. Zo goed en zo kwaad als het kan proberen we snel Jenny & Gaston te vinden en daarna terug naar de auto voor droge kleren.

’s Avonds na het eten trakteer ik mezelf op een los stukje chocola wat ik nog heb liggen. Screw the Weight Watchers! Als ik een halve marathon gelopen heb mag ik best een stukje chocola vind ik zelf. Tenslotte heb ik toch ook weer 43 Active Points verdiend.

Volgende week de halve van Eindhoven. Ik heb nog twee repen liggen.