Waarom? Waarschijnlijk de meest gestelde vraag op deze aardbol. Ik kan minstens drie liedjes opnoemen die ‘Why’ in de titel hebben zitten, en als ik snel Google heb ik er zo 10 te pakken. Waarom? is dan ook de vraag als ik aan het hardlopen ben. Een vraag die dieper en dringender wordt naarmate ik langere afstanden loop. Een vraag die zich aandient nog voor dat ik een stap gezet heb als het buiten koud is en pijpenstelen regent. Een vraag die door mijn hoofd speelt als ik me ook weer voor de marathon van Berlijn inschrijf, in afwachting van de loting. Een vraag waar ik geen antwoord op heb. Of toch wel?
Ik blijf roepen dat ik een hekel heb aan hardlopen. Belachelijk natuurlijk, want inmiddels loop ik zoveel hard dat ik niet meer geloofwaardig ben als ik dat zeg. In een goede bui zeg ik op zijn minst dat ik er een haat-liefde verhouding mee heb. En dat komt dan wel weer redelijk in de buurt. Dat ik lui ben kan ik zelfs met een beetje gepaste trots wel zeggen. Met name omdat dat ruim gecompenseerd wordt door mijn vastberadenheid als ik iets in mijn kop heb zitten. En in mijn kop zit nu eenmaal hardlopen. Vast geworteld als een soort onkruid. Als je kijkt is het een klein kutplantje, maar als je het er uit trekt en de wortel probeert te verwijderen ligt je hele terras aan gort.
Er zijn een heleboel redenen om hard te lopen. De eerste is omdat het gezond is. Oh nee, sorry, de eerste is natuurlijk omdat het LEUK is. Hardlopen is namelijk helemaal niet gezond gezien alle schuurplekken, blessures, krampen, spierpijn en overmatige repen chocola omdat je zo braaf hard gelopen hebt. Leuk dus. Heerlijk als een jonge hond in de spetterende regen, de ijzige windvlagen in je gezicht, met krampen in je kuit die brug op rennen tijdens je trainingen. Wie wil dat nou niet? Geweldig toch? En dan voor een wedstrijd voor dag en dauw op je vrije zondagmorgen je bed uitspringen, een heerlijk ontbijtje van kleverige warme pap naar binnen gieten, vervolgens 2 uur onderweg naar het noorden van het land rijden, daar gezellig twee uur in de kou wachten, zes keer in de rij staan voor de wc, in de rij staan voor het afgeven van je kleding, de zoveelste eeuwige banaan naar binnen proppen, een uur lang je longen uit je lijf rennen, een lelijke medaille oppikken, in de rij staan voor het ophalen van je kleding, een uur in de file om weer weg te rijden, twee uur onderweg naar huis, douchen, een was draaien en dan uitgeput op de bank het laatste restje van je zondagavond doorbrengen om de volgende ochtend weer fris en fruitig naar je werk te gaan? De perfecte zondag!
Gelukkig is het soms ook gewoon mooi weer en is de wedstrijd in je hometown. Bovendien krijg je er enorm veel nieuwe vrienden door. De saamhorigheid van de hardlopers community, het delen van tips & tricks, maar ook lief en leed, de gezellige ontmoetingen op een wedstrijd en de uren die je samen op Social Media door kan brengen maken het meer dan de moeite waard.
Tweede reden is dan, vooruit, omdat het gezond is. Hardlopers leven doorgaans langer. Even los van de eerder genoemde ongemakjes, is het goed voor je conditie, gaat je bloed beter stromen, worden je botten en je spieren sterker, en als je die repen chocola kan matigen, vallen de meeste mensen er ook nog van af. Mijn stofwisseling is er ook sneller van geworden. En geestelijk is het een geweldige boost. Het leegmaken van je hoofd vermindert stress en verbetert je creativiteit. Ik schrijf de meeste van mijn blogjes dan ook tijdens een middellange duurloop. Helaas ben ik de helft alweer vergeten tegen de tijd dat ik klaar ben, maar dat terzijde.
De derde reden is, niet geheel onbelangrijk, voor het keiharde metaal. Voor mij een belangrijke motivator, getuige de erehaag van lintjes met een plak die over de volle breedte van onze logeerkamer hangt. Allemaal bevestigingen van wat ik bereikt heb, hoe ‘geweldig’ ik ben, de grenzen die ik heb verlegd, ervaringen die ik heb opgedaan en vinkjes die ik heb kunnen zetten op mijn hardloopbucketlist.
Dan zijn er nog die lopen voor het goede doel. Meestal omdat ze iemand in de nabije omgeving hebben die direct onderwerp is van het doel waar ze voor lopen. Geld inzamelen voor een onderzoek naar een bepaalde ziekte. Maar ook zomaar, omdat ze een doel nodig hebben of graag iets willen doen voor de maatschappij. Zoals de zeer benoemingswaardige ‘Running Blind’ maatjes. Of de ouders en coaches die met de kids meerennen. Wat mij betreft ook een goed doel. Net als pacers. Het lijkt me fantastisch om als je zelf een beetje uitgerend bent voor de zoveelste medaille, je in dienst te kunnen stellen van het halen van doelen van andere lopers. Ik kan het helaas niet, of ze moeten een pacergroep maken voor mollige ouwe vrouwen. Hmmm, misschien een gat in de markt?
Als laatste die zo in me opkomt is gewoon simpelweg verslaving. Onderdeel van je wekelijkse patroon. Onrustig worden als je niet kan hardlopen. Waarschijnlijk zijn er nog tal van andere redenen te bedenken waarom iemand hardloopt, ik hoor ze graag. Dus waarom loop ik hard? Waarom, waarom, waarom? Het jengelende kind in zijn ‘waarom’ fase blijft doorvragen. En daar is eigenlijk maar één gepast antwoord op.
Waarom? Daarom!