13 april 2014. De dag dat ik besloot om de marathon te lopen. De enige vraag was welke? Ik twijfelde tussen New York en Rotterdam. New York, omdat het de meest aansprekende is, en de ruime tijdslimiet sprak me ook wel aan. Tenslotte ben ik niet snel en ik had geen idee wat me te wachten stond, of het haalbaar was, en waar ik tegen aan zou lopen. Maar uitlopen was wel de belangrijkste doelstelling. Er zat wel een risico aan vast. Als ik geblesseerd zou raken of als er anderszins iets mis zou gaan, dan had ik een hoop geld betaald voor een mislukking.
Het werd uiteindelijk toch Rotterdam. Veel minder risico, alle mogelijkheden om het parcours te leren kennen, weten dat er bekenden langs de lijn zouden staan om me aan te moedigen en per saldo toch mijn eigen stad voor mijn eerste. En die limiet, ach ik zou gewoon goed moeten trainen. Alles ging goed, ik liep een prachtige eerste marathon. Maar mijn eerste gedachte toen ik over de finish kwam was: ‘Nou ga ik ook New York lopen!’
Dat plan werd bevestigd op 19 april 2015, op een terras van een dierenpark in Overloon. Ik sprak mijn besluit uit naar onze vrienden uit Limburg, en Gaston, onze hardloopmaat, riep gelijk: ‘Ik ga mee!’ Ik maakte nog een grapje dat Frank dan maar onze tassen moest dragen want die had gezegd geen marathons meer te willen lopen. Grote verontwaardiging natuurlijk, want als er in New York gelopen werd, liep hij ook mee. In december van datzelfde jaar schreven we ons in, en kon de voorpret beginnen.
Ik besloot als onderdeel van de training Rotterdam nog een keer te doen. Dan kon ik in de flow blijven en op niveau. Dat zou het trainen in de zomer ook makkelijker maken. Bijna ging het mis, ik raakte geblesseerd en sukkelde een maand of vier. Dat ik tussendoor ook nog eens hard van mijn paard viel hielp niet echt. Ik zocht professionele hulp en het leek goed te gaan, maar twee maanden voor de tweede grote dag kon ik opnieuw geen stap meer zetten. De oorzaak? Fysieke problemen met mijn stabiliteit en stijfheid, maar ik wist dat de rand van overspannenheid op mijn werk geestelijk een hele grote rol speelde. Vond ik het erg? Ja, uiteraard. Verging mijn wereld? Nee, Rotterdam was expendable. Ik had nog zeeën van tijd tot aan New York, en mezelf kennende zou ik er voor zorgen dat ik daar in elk geval aan de start zou staan.
Maar ook voor Rotterdam had ik de hoop nog niet opgegeven. Ik zette alles op alles, fysio, bewegingswetenschapper, trainingen inkorten en vooral veel extra oefeningen, iedere dag opnieuw, om te redden wat er te redden viel. Ik liep zo goed en zo kwaad als het ging drie weken later de CPC, ik liep ondanks een kortstondig griepje met koorts de Venloop, en uiteindelijk opnieuw de Rotterdam Marathon. Het was gelukt, ik bleef DNS (Did not start) en zelfs DNF (Did not finish) vrij. De enige concessie die ik tijdens het traject heb moeten doen is de halve van Amsterdam om moeten zetten naar 8 km.
Toch ben ik me wel bewust geworden van hoeveel geluk ik tot nu toe gehad heb. Een bewustwording die er voor gezorgd heeft dat ik gefocust ben op minder stress, gezonder leven, de springles op een rustiger paard te doen, en het afzeggen van de Harbour Run om niet tijdens het springen van een zeecontainer een enkel te verzwikken. Zaken waar ik invloed op kan uitoefenen.
Ondertussen gingen de voorbereidingen voor New York onvermoeibaar door. En ook het toeleven er naar toe. De trainingen met Rijnmond, de bijeenkomsten, de Facebookgroep en de contacten met medelopers. Nadenken over wat we aan gingen doen, het laten drukken van een speciaal shirt, bepalen wat er in New York allemaal te doen was, het invullen van een ESTA verklaring en het kopen van een City Pass. De zenuwen en de opwinding namen gestaag toe, het aftellen kon beginnen. De laatste trainingen, het pakken van de koffer en dan de laatste bijeenkomst waar we de tickets, kleding en laatste uitleg kregen.
En toch hangt dat zwaard van Damocles boven ons hoofd. Wat als mijn paard toch een verkeerde bok maakt? Wat als ik die uitstekende stoeptegel niet zie? Wat als ik door mijn rug ga? En wat te denken van die heersende griep? Doemscenario’s die volledig reëel waren, maar vooralsnog geen waarheid werden. Tot vorige week zaterdag als het noodlot toeslaat. Niet voor mij, niet voor Frank, maar voor onze vriend Gaston. Een virus doet zijn vernietigende werk en creëert een ontsteking in zijn middenoor, met zware misselijkheid en duizeligheid tot gevolg. Na een week spanning kan er helaas maar één beslissing genomen worden. Annuleren.
Een nachtmerrie die geen enkele loper wil meemaken, maar die iedere loper kan treffen. Een nachtmerrie waar je niks aan kan doen, en die alle dromen uiteen kunnen doen spatten. Een nachtmerrie die helaas veel te veel van ons ook daadwerkelijk overkomt, getuige de vele startbewijzen die op het laatste moment aangeboden worden op internet ter overname. Een nachtmerrie die ongelofelijk veel pijn doet, meer dan de ziekte of blessure die hem veroorzaakt heeft. Een nachtmerrie waar we niks anders mee kunnen dan er mee leren leven. Een nachtmerrie die we moeten overwinnen, op een ander moment, op een andere plek, en misschien wel in een ander leven.
Voor Gaston en al die andere lopers die dit mee moeten maken, ik draag jullie in mijn hart, ik leef met jullie mee, ik denk aan jullie tijdens het lopen en ik wens jullie heel veel sterkte. Deze is voor jullie!