Langzaam kruipen de dagen voort. Als een raket schieten ze voorbij. Ik denk ultrakalm na over de paklijst. Ik sta te stuiteren als een skippybal als ik door mijn kledingkast ga. Alles is geregeld. De tijd is te kort om alles nog te doen wat nog gedaan moet worden. Ik kan niet wachten tot het moment daar is. Ik zie er als een berg tegen op. Wat duurt het nog lang. Twee keer met je ogen knipperen en het is voorbij. Ik ben er klaar voor. Het wordt helemaal niks. Allemaal tegenstrijdige gevoelens. Ik lijk wel een vrouw. Maar één ding kan ik in die weerwar van emoties niet ontkennen. We gaan naar New York. En we gaan de marathon lopen.
Om een heleboel redenen heeft het even geduurd, maar de zenuwen hebben me sinds een week dan toch eindelijk te pakken gekregen. En net als al die andere marathons kan ik nog maar aan één ding denken. Ondanks dat het de derde keer is dat ik een marathon ga lopen, voelt het als de eerste keer. Want dit keer niet op eigen terrein, in mijn eigen bed, en vanuit mijn eigen huis op de dag zelf met de metro naar de Coolsingel om daar zowel te starten als te finishen. Niet gewoon doorwerken tot vrijdag en pas ’s middags vrij om je startnummer op te halen en een pannenkoek te eten. Niks geen dag er voor relaxt sfeertje proeven. Geen bord pasta van Da Guiseppe en ’s avonds op de bank De Marathon kijken. En na afloop geen bubbelbad met een bak afhaalsushi terug op de bank. Dit keer gaan we naar New York.
New York! F@$king New York! The big apple. The city that never sleeps. Om daar mee te doen aan wat men zegt het grootste hardloopevenement ter wereld. De marathon der marathons. Maar niet alleen dat. De stad van de gele taxi’s, Times Square, 9/11, Wall Street, Central park, tig bruggen waar de Van Brienenoord een lachertje bij is, en boven alles, de stad van het Vrijheidsbeeld. Ik ben nog nooit in New York geweest. Sterker nog, ik ben nog nooit in Amerika geweest. Ik ben dus nog Amerika maagd. En ik ga vandaag ontmaagd worden. En je weet, als je iets doet, dan moet je het goed doen. Daarom lopen we maar gelijk de marathon. Wij roepen al jaren als we op de bank naar de TV kijken en een plek zien waar we geweest zijn samen heel hard in koor: ‘Been there!’ Sinds een maand of vier roepen wij als New York voorbij komt: ’Gaan we lopen!’ Om hopelijk straks in plaats van ‘Gaan’ te kunnen zeggen ‘Hebben’. Tijdens een 16 minuten filmpje over de marathon waar ik gisteren naar keek heb ik drie keer gehuild. Pure emotie. Dat wordt wat straks als ik daar echt loop. Oh ja, niet vergeten, zakdoeken meenemen.
New York. Over een klein uur vertrekt de bus naar het vliegveld. Voor één van de grotere avonturen van mijn leven. Hoog tijd dus om de koffers te pakken, de deur achter ons te sluiten, en langzaam richting de metro te lopen. In mijn achterhoofd komt er langzaam een deuntje opzetten. En terwijl de liftdeuren zich sluiten en de lift zich naar beneden begeeft wordt het deuntje luider en luider. Tegen de tijd dat we de metro bereiken zing ik in mijn hoofd met volle borst mee:
‘Start spreading the news
I am leaving today
I want to be a part of it
New York, New York
These vagabond shoes
They are longing to stray
Right through the very heart of it
New York, New York
I want to wake up in a city
That doesn’t sleep
And find I’m king of the hill
Top of the heap
These little town blues
Are melting away
I’m gonna make a brand new start of it
In old New York
If I can make it there
I’ll make it anywhere
It’s up to you
New York, New York
New York, New York
I want to wake up
In that city that doesn’t sleep
And find I’m king of the hill, top of the list
King of the heap
These little town blues
They have all melted away
I am about to make a brand new start of it
Right there in old New York
And If I can make it there
You know, I’m gonna make it just about anywhere
Come on come true
New York, New York, New York’