Het gaat de goede kant op. Vandaag worden we pas om 5:30 wakker. Hoeven we maar anderhalf uur te wachten tot we naar de training mogen. De groep is inmiddels compleet en dat is goed te merken. Het is iets drukker dan gisteren. Ietsje maar. We rennen naar het moeras, waar we een paar interval rondjes rennen, genieten van de zonsopgang en daarna weer terugrennen. Het is net geen 5 km, maar omdat het de laatste is maak ik hem natuurlijk gewoon vol.
Na het ontbijt worden we verwacht bij het verzamelpunt om ons naar de boot te brengen voor onze Hudson cruise. Het is bewolkt, dus wij zijn blij dat we gisteren naar Liberty geweest zijn. De boot brengt ons langs Ellis en Liberty naar de Verrazano Bridge. Om opnieuw met diep ontzag te kijken naar hoe lang dat kreng is. Vervolgens varen we terug en via de East River langs de Brooklyn Bridge, en in de verte de Queensborough Bridge, waar we zondag Manhattan weer op gaan. We kijken naar voren, we kijken naar achteren en we kijken weer naar voren. En dan dringt de harde waarheid tot ons door. Wat is het toch eigenlijk een pleuriseind!
Om vervolgens een uur later volledig opgefokt op de Expo onze startnummers op te gaan halen. We krijgen naast ons nummer en een goodiebag, waar eigenlijk geen goodies inzitten, ook nog een hardloopshirt. En eigenlijk moet ik bekennen dat het best een mooi shirt is. Zo mooi dat ik, nadat ik door alle officiële kleding heen gebrowsed heb, alle standjes van de Expo heb gezien, en vooral ook een hartinfarct van de prijzen heb gekregen, besluit dat ik eigenlijk helemaal geen shirt nodig heb, omdat ik het officiële shirt al heb. We snoepen wat van de stukjes Power Bar die aangeboden worden, in de smaken ‘Peanutchocolatecrunch’, ‘Caramelpeanutchocolate’ en ‘Lemoncakecookiecrumble’. Dat kan alleen een amerikaan verzinnen. Op de valreep maken we nog een foto bij de marathonstand en hebben het dan wel weer gezien. Ik heb honger, mijn benen doen zeer en ik vrees dat ik een kloof in mijn hiel gelopen heb, wat later gewoon een onvervalste blaar blijkt te zijn.
Maar we zijn in New York, dus we lopen nog wat meer richting het busstation. Daar lunchen we bij de McDonalds, want als je in Amerika bent moet je bij de McDonalds hebben gegeten. Frank heeft de illusie dat het in Amerika anders smaakt. Frank is inmiddels een illusie armer. De Carlo’s Bakery bewaar ik voor morgen en we pakken de bus terug naar het hotel, waar we ongeveer anderhalf uur hebben voor we weer terug moeten.
Terug naar Manhattan, want we gaan naar de musical. A.k.a. zingende en dansende mannen in tutu’s, volgens Frank. Totaal niet zijn ding, maar door de omstandigheden gaat hij toch mee. Theater hier is als de film in Nederland. We mogen zelfs gewoon eten en drinken mee naar binnen nemen, en ik vergrijp me aan een zakje M&M’s. Om te delen, dat dan weer wel. Ik heb Jersey Boys al gezien in Nederland, maar hier is het toch anders. Intiemer, met uitbundiger publiek en uitstekende kwaliteit. Frank worstelt zich er dapper doorheen maar is blij als het afgelopen is. Gelukkig brengt Rijnmond ons met de bus terug zodat we niet meer hoeven te lopen.
Eenmaal terug dient zich een nieuw dilemma aan. Eten of slapen? Ik sta te tollen op mijn benen maar Frank wil nog wel wat eten. We sluiten een compromis, we gaan niet nog ergens zitten, maar proberen iets mee te nemen. Het wordt proberen, alles waar je kan afhalen is dicht en dus wordt met terugwerkende kracht het halve zakje M&M’s mijn avondeten. Zie je wel dat Weight Watchers best vol te houden is?