Vandaag hebben we vrij. Geen training dus niet lopen. Nou ja, niet hardlopen dan. We hebben afgesproken met Angelique en Ben om naar het 9/11 memorial te gaan, 8:00 ontbijt en om 9:00 weg. Marcel en Mark sluiten ook aan en met zijn zessen gaan we op weg. Eerst met de bus en daarna met de metro. Mijn kaartje doet het echter niet en ik kan er niet door als de rest al aan de andere kant staat. Frank geeft aan dat ik gewoon via de uitgang naar binnen moet komen, maar ik wil het netjes doen. Ergo een kwartier in de rij staan om vervolgens mijn kaartje af te geven aan de beambte die de deur voor me opent. Soms moet je blijkbaar gewoon brutaal zijn.
Het memorial is erg indrukwekkend en ik krijg toch wel een brok in mijn keel. Ook als we het museum in gaan komt de omvang van deze ramp over me heen, ondanks dat het alweer 15 jaar geleden is. Het zijn van die dingen waarvan je nog exact weet waar je was toen je het hoorde, en het is duidelijk dat het nog erg leeft. In de loop van de route raken we de rest kwijt en beginnen de benen weer zeer te doen, de vermoeidheid op te spelen en ook een rammelende maag dient zich aan. We besluiten op onszelf verder te gaan als we na wat zoekpogingen niemand meer kunnen vinden.
Het plan is naar het Flatiron gebouw te gaan en daar wat te eten. We stappen in de juiste metro, maar toch ook weer niet als ik eenmaal onderweg uitvogel dat we niet gaan stoppen op de halte waar we er uit willen. Plannen worden dan ook ter plekke gewijzigd en we gaan door naar Grand Central. Daar pikken we gelijk het Chrysler gebouw en Park Avenue mee, welbekend van de amerikaanse Monopoly versie. Daarna lopen we richting Rockefeller Centre, nog steeds op zoek naar voedsel. We stappen een soort ‘hierkanjealleseten’ tentje binnen, waar ik een ernstige aanval van keuzestress krijg. Het autistische gedeelte van mijn brein kan het niet aan en loopt vast op pizza. We lopen weer naar buiten.
Vier blokken inwendig schelden verderop valt ons oog dan toch op iets dat een restaurant lijkt, voor italiaans door moet gaan en pizza serveert. Mijn voeten hadden er al niet meer op gerekend en zijn dan ook erg blij dat we toch gaan zitten. Het restaurantje verrast en is zelfs een soort van sjiek te noemen. Voor amerikaanse begrippen dan. We nemen het er van en ik laat me verleiden om de pizza af te schrijven en neem daarvoor in de plaats pasta met King Crab. Dat is nog eens stapelen! De service is overijverig, en haalt het afvalbakje weg als ik nog twee stukken krabbepoot heb liggen, en mijn servet wordt opgeruimd terwijl ik nog niet uitgeveegd ben. Maar afgezien daarvan is het een hele verademing tussen alle burgers en steaks door.
Met hernieuwde energie, zo maak ik mijn voeten wijs, gaan we naar het Rockefeller Center voor de Top of the Rock. Als we voor de zoveelste keer deze dagen in de rij staan schiet me een deuntje te binnen, beter bekend als het Carnaval Festival. En dan valt het kwartje. Manhattan is gewoon één groot pretpark! Disneyland, Efteling, Manhattan. Klopt als een bus. Entree ook te koop met Airmiles. Het uitzicht boven is schitterend, en Central Park ligt met zijn volle pracht aan mijn getergde voeten. Om ons te helpen herinneren aan het feit dat we hier zijn om de marathon te lopen. Daar moeten vanaf nu echt iets aan gaan doen.
Toch gaan we nog even langs Trump Tower, waar bij de ingang druk gedemonstreerd wordt zowel vóór als tegen Trump. Van daar uit lopen we ‘all the way back’ terug naar Times Square, via de M&M’s flagship store en Carlo’s Bakery. Om daar weer in de rij te staan voor twee cupcakes en een stuk cheesecake. Drie kwartier wachten later moeten het wel verdomd lekkere cupcakes zijn. Eindelijk terug in het hotel eet ik één van de cupcakes. Het was het het wachten waard.
Als onze voeten weer drie stappen kunnen zetten lopen we naar een <even denken wat zullen we eens doen vanavond, de keuze is pizza, steak of burger… doe vandaag dan maar steak> steakhouse, waar we een stuk T-Rex bestellen. En wederom wenkbrauwen omhoog brengen door het brood af te slaan en om een glas bij het bier te vragen. Ach ja, de wereld veranderen doe je beetje bij beetje. Opnieuw terug in het hotel slacht ik ook de cheesecake als toetje, die het wachten iets minder waard was. Daarna slapen met als goede voornemen om morgen écht niet zo veel te lopen en rust te pakken. Behalve dan de wandeling door Central Park en het finishgebied. En misschien toch even langs het Flatiron gebouw?