The day after New York

Tja, en dan heb je gisteren de marathon van New York gelopen, dus wat blijft er dan nog over om te doen? Niet meer gehinderd door het verplicht rust nemen, goed slapen, weinig lopen en goed eten, doe ik pas om 2:00 het licht uit. Dat ik dat de afgelopen dagen ook niet braaf gedaan heb mag geen naam hebben, maar nu hoef ik me er in elk geval niet meer schuldig over te voelen. We zijn nog steeds vroeg wakker. Tegen de tijd dat we terug zijn in Nederland, ben ik er vast aan gewend. Mag ik gelijk weer terug ontwennen. Maar goed dat ik dan nog een paar dagen vrij heb.

Voor vandaag staat in elk geval Central Park op het schema. Op de fiets, want dan hoef ik mijn pijnlijke bovenbenen tenminste niet te gebruiken. Goed plan van Frank. Na het ontbijt pakken we weer de bus naar Manhattan. We hebben bedacht om gebruik te maken van Citibike, waarbij je op heel veel plaatsen gewoon een fiets kan pakken en die een half uur kan gebruiken. Die hebben ze in Valencia en Parijs ook bijvoorbeeld. Maar ja, in Amerika is alles groter. Dat blijkt als we het stukje van het busstation naar Central Park fietsen. 17 straten verder is het bijna een half uur fietsen. Waarbij we in eerste instantie überhaupt al een fiets moeten proberen te scoren, want de plek vlak voor het station is compleet leeg. Gelukkig is er nog een tweede om de hoek.

Het fietsen zelf is een beleving. Het verkeer is net zo druk als dat het klinkt, de stoplichten zijn ontelbaar en staan om de haverklap op rood, en we moeten heuvel op. De fietsen zijn nu niet echt stabiele en degelijke Gazelle’s en ik heb voor het fietsen toch écht mijn geteisterde bovenbenen nodig. Bovendien is het best wel koud, en was ik te enthousiast met alleen een T-shirt en een jas. Maar goed, de ervaring van fietsen in Manhattan is onbetaalbaar. Eenmaal bij Central Park dient de volgende uitdaging zich aan. Het fietsstation staat mudjevol, dus we kunnen onze fietsen niet kwijt. Gelukkig komen er nét twee Nederlanders aan die een fiets meenemen.

We gaan eerst naar het Marathon paviljoen, waar ik mijn medaille kan laten graveren en ze ‘Finisher’ kleding verkopen. Om er te komen lopen we de laatste meters via waar gisteren de finish was, en neem ik nog een foto met de Nederlandse vlag mét mijn medaille. Op de valreep want ze zijn de boel alweer aan het opruimen. Bij het paviljoen staat een rij om de winkel in te kunnen. Slechts iets meer dan een half uur wachten. Voor het graveren is de rij iets langer, slechts ruim anderhalf uur. Ik zei toch, New York is net Disneyland. En hoe graag ik mijn medaille ook wil laten graveren, dit heb ik er niet voor over.

We proberen met de fiets door Central Park te rijden. Het blijkt echter dat de route beperkt is, en binnen het half uur werkt ook niet echt lekker. En dus doen we wat we vandaag per sé niet wilden doen. We gaan lopen. Door Central Park, dat dan weer wel. Het park is prachtig en er straalt een rust uit binnen het altijd drukke Manhattan, ondanks dat er veel mensen rondlopen. Warner Bros is Oceans Eight aan het opnemen, maar er gebeurt niet zo veel. Er zijn schattige eekhoorntjes overal en via The Lake en Belvedere Castle lopen we naar de Strawberry Fields. Ook zo’n checkpoint. Van daaruit proberen we nog één keer het paviljoen, waar de wachtrij inmiddels gehalveerd is. Maar drie kwartier vind ik nog steeds te lang. We kunnen wel gelijk doorlopen naar de winkel, waar we even browsen en onze naam opzoeken bij de Wall of Fame. Mijn handen jeuken om alles te kopen wat ze hebben, maar in tegenstelling tot snoep, chocola en taart, lukt het me met kleding wel om me in te houden.

Vanuit Central Park gaan we naar onze laatste ’tick-in-the-box’. Het Flatiron Building. Het is een eindje weg en we redden het niet in één keer. We stoppen halverwege bij Madison Square Garden en eten een Hot Dog. Tenslotte moeten we ook lunchen. Om ons heen lopen er allemaal mensen met hun medaille om. Ik strompel een trapje op om een foto te maken en wordt gelijk aangesproken. ‘Marathon gelopen gisteren?’ Hoe raad je het zo! Dan pakken we weer een fiets en gaat er iets fout. We krijgen maar één fiets mee. Na vele pogingen, inloggen op de website en uiteindelijk bellen met de Helpdesk blijkt dat we eerder een fiets niet goed hebben vastgezet en deze dus niet als teruggebracht geregistreerd stond. Ze lossen het op en we kunnen weer op pad. Ik ben er tegen die tijd wel een beetje klaar mee, dus besluit ik ter plekke dat het Flatiron Building het laatste is wat we gaan bekijken.

Toegegeven, het gebouw is indrukwekkend. En weer zo’n ding dat als we het in een film zien, we kunnen zeggen ‘Been there!’ We maken nog wat foto’s en gaan weer op pad, terug richting busstation. We komen langs het postkantoor, vooruit, nog één foto dan, en dan toch naar onze bestemming. Maar niet nadat ik nog één cupcake haal bij Carlo’s. And guess what? Voor het dubbele van de prijs, krijg ik er een tweede gratis bij! An offer I can’t refuse.

We verzamelen onze posse voor het laatste avondmaal bij de grill. Na ruim een week in Amerika is het me gelukt om nog geen hamburgers te eten. Op McDonalds na dan, maar dat valt niet onder de categorie hamburger, dat is gewoon plastic. Maar vanavond staat er een cheeseburger op het menu, en om het goed te doen, neem ik een dubbele. Na het eten gaan we nog één keer naar de Cheeseburger in Paradise voor een afscheidsdrankje, en de aan mezelf beloofde cocktail waar ik gisteren niet aan toe gekomen ben. De man met de hamer sluit ook bij ons aan voor een borrel, en als hij zijn stoere verhalen luister bijzet en demonstreert hoe hij die argeloze marathonlopers onderuit gehaald heeft word ik per ongeluk geraakt en ga neer. Morgen is het avontuur écht ten einde. Dan nemen we afscheid van New York en gaan we uitkijken naar het volgende. Met in elk geval nog één keer Rotterdam. En over anderhalve week de Zevenheuvelenloop als opwarmertje. En na Rotterdam?

Leonard Cohen had al een vooruitziende blik toen hij zong: ‘First we take Manhattan, then we take Berlin!’