Vandaag kreeg ik het verlossende mailtje. En ik wist het wel. Of misschien heb ik het over me afgeroepen. Mijn omgeving riep het ook al. Bad djudju of self fullfilling prophecy, of een combinatie van beide. Of is het gewoon het (nood)lot? Hoe het ook zij, ik ben niet ingeloot voor de Marathon van Berlijn. Ja, het speet hen ook. Maar ik kon nog wel doneren of lopen voor het goede doel, maar dat vind ik niet echt een optie. Volgend jaar dus niet nummer twee voor de Marathon Majors. Niet in mijn eentje lopen. Niet Frank inhalen op het aantal gelopen marathons. Geen gloriemomentje onder de Brandenburger Tor. En vooral een leeg gat in mijn agenda voor het najaar 2017.
Ga je toch gewoon het jaar erna? Ja dat is een optie. Dat is zeker een optie, meer dan zelfs. Om alsnog die doelen te halen. Alhoewel ik vermoed dat Frank –meneerikganooitmeereenmarathonlopen- op basis van de terugkrabbelende opmerkingen van de afgelopen tijd dan wel gewoon met me mee wil lopen. Maar goed. Ik zou heel erg verdrietig moeten zijn. Maar dat ben ik niet. Nou ja, een klein beetje dan. Maar meer omdat ik me afgewezen voel dan het feit dat ik niet mee kan doen. Want ik heb allang een ander plan. Een plan dat veel beter uitkomt als ik heel eerlijk ben. In een gesprek over of we nu wel of niet klaar waren met marathons lopen heb ik namelijk even goed naar mezelf geluisterd. En ik vertelde mezelf dat ik stiekem eigenlijk nog helemaal niet klaar ben met marathons lopen. Sterker nog, ik ben eigenlijk pas net begonnen. Want mijn verzamelgen heeft nog een heel lijstje om af te werken. Na aan New York geproefd te hebben, de stille hoop op Berlijn en de inmiddels opgewekte kriebels van Valencia, mijn tweede hometown en waar ik 6 van de beste jaren van mijn leven heb doorgebracht, wil ik eigenlijk nog een paar andere steden op mijn naam zetten. Londen, Parijs, Rome, Athene, Barcelona en de inmiddels voorzichtige fluisteringen over Tokyo hebben ook hun zaadje gepland in mijn brein. Eigenlijk het eerdere plan, maar dan in plaats van halve marathons gewoon hele marathons doen, want voor minder doe ik het inmiddels niet meer. Hardlopend de wereld veroveren. Dus dat gat in het najaar van 2017 is al heel gauw gevuld, mevrouw -ikloopgeenmarathonsmeerinhetnajaar-. Want zoals gezegd kan ik niet Rotterdam gelopen hebben en dan Valencia voorbij laten gaan. Plus het feit dat er al een groep gezellige mensen is die hem volgend jaar ook willen lopen. Dat heb ik Frank dus ook medegedeeld. Ik wacht nog op reactie, maar ook hier weet ik diep in mijn hart het antwoord al op.
Ik keek vroeger naar een tekenfilmserie, Pinky and the Brain, over twee genetisch gemanipuleerde laboratoriummuizen die overdag in een kooi zaten en ’s avonds vrij rond liepen. The Brain was zeer geniaal en serieus, en Pinky was wat onnozel, maar wel altijd vrolijk. Ik kan enige gelijkenis tussen mijzelf en Frank dan ook niet helemaal ontkennen. Niet dat Frank onnozel is of ik zeer geniaal (wel geniaal natuurlijk, maar vooruit misschien niet ‘zeer’), maar Frank is nu eenmaal meer de vrolijke flierefluiter en ik… ach, ik ben gewoon wat serieuzer aangelegen. Hoe dan ook, The Brain had in elk geval in iedere aflevering een groots plan dat ze voor die nacht dan ook gingen proberen uit te voeren. Wat overigens steevast altijd mislukte, maar dat terzijde. Dat plan was ook altijd hetzelfde, dus als de nacht begon dan vroeg Pinky aan The Brain: ‘Gee, Brain, what do you want to do tonight?’ En The Brain gaf elke nacht hetzelfde antwoord:
“The same thing we do every night, Pinky, Try to take over the world!”