Wat als…

Wat als…

Ik kom thuis na een lange dag werken. Het is bijna kerst en alles en iedereen is al in kerstsfeer. Ik weet nog niet wat ik ga doen dit jaar. Waarschijnlijk blijf ik gewoon lekker thuis. Maak ik mijn eigen kerstmaaltje. Terwijl ik nadenk over wat dat zal zijn kleed ik me om in iets gemakkelijks. Mijn oog valt op de weegschaal. Zal ik? Het is alweer een tijdje geleden en eigenlijk moet je dat ’s avonds niet doen. Ik kan het echter niet weerstaan. Het is nog erger dan ik dacht. 106 kilo, ik heb een nieuw record gebroken. Ik ben gelijk chagrijnig en heb ook geen zin meer in kerst of wat dan ook.

Het is nu bijna twee jaar dat Frank bij me weg is. Hij heeft het nooit zo uitgesproken, maar diep in mijn hart weet ik waarom. Niet eens zozeer mijn overgewicht, daar kon hij nog wel overheen stappen, maar het feit dat mijn conditie zo slecht was waardoor ik steeds minder ondernam en nergens meer zin in had heeft onze relatie de das om gedaan. Dat en de ruzies er over. En ik kan hem niet eens ongelijk geven. Maar ik kan lekker eten nu eenmaal niet weerstaan, en door de jaren heen groei je dan toch dicht. En ik heb geen idee hoe het tij te keren. Ik stop mijn afhaalmaaltijd in de magnetron en terwijl ik wacht tot hij klaar is staar ik naar buiten. Het is een beetje druilerig weer. Toch zijn er een paar mensen op straat aan het hardlopen. Idioten. Net als die paar collega’s vanavond. Die stonden in vol ornaat zich op te warmen toen ik wegreed. Hardlopen. Brrr, ik moet er niet aan denken. Saai en vermoeiend. Paardrijden is mijn sport. Ik heb nog een tijdje Aerobics geprobeerd, maar na te veel gemiste lessen doordat ik laat thuis was of geen zin had heb ik het maar opgegeven. En duiken doe ik al niet meer sinds Frank weg is. Nou ja, eigenlijk al veel eerder, maar goed…

De magnetron piept dat mijn eten klaar is, en terwijl ik me op de bank nestel springt Rex er gezellig bij. Wat dat betreft is het net Garfield, een grote dikke rode kater die altijd feilloos in de gaten heeft als er iets te eten valt. Twee zielen, één gedachte. Mijn andere kat, zwarte Tyron, is nergens te bekennen, maar zal wel ergens in de logeerkamer te vinden zijn, weggestopt in een hoekje. Ik ga toch even kijken, en vindt hem op het logeerbed. Terwijl ik het licht weer uitdoe bedenk ik me dat ik tijdens de kerstdagen misschien eindelijk eens iets aan die kale muur kan doen. Ik wil er al heel lang iets ophangen, maar ik weet niet wat. De bekers van het paardrijden heb ik destijds weggehaald omdat de katten ze iedere keer op de grond gooiden. Na het eten check ik de gids, maar er is weer niks op TV. Tenminste, niet tot een uur of tien. Ik zet hem dan ook uit, doe de radio aan en besluit om mijn foto’s eindelijk eens een keer op te ruimen. Het meeste staat netjes in een map, maar er zitten ook mappen tussen waar van alles door elkaar staat. Vooral foto’s gemaakt in Rotterdam en van evenementen. Het uitzicht van mijn oude appartement op het Havenmuseum, het Zomercarnaval, de Kralingse Plas en foto’s van de Rotterdam Marathon die altijd voor mijn deur langs kwam. Die laatste gooi ik maar weg. Wat moet ik met foto’s van een hele grote groep rennende mensen die ik toch niet ken?

Ik zie dat het bijna tien uur is en leg mijn iPad weg. Genoeg voor vandaag, tijd voor mijn favoriete reisprogramma. Ik pak een zak M&M’s, een glas cola en kruip onder een dekentje met Rex op mijn schoot. Het programma van vandaag gaat over New York. En terwijl de beelden van Manhattan over het TV scherm rollen droom ik weg. New York. Ooit wil ik daar ook naar toe. Ooit eens.

… ik nooit was gaan hardlopen.