Na twee weken blootgesteld te zijn geweest aan een enorm bacillengeweld heeft Frank het eindelijk voor elkaar. Hij heeft me aangestoken. Gisterenochtend stond ik op alsof ik de avond ervoor scheermesjes had gegeten en vandaag ben ik getransformeerd in een perfecte slijm-productiefabriek. Gelukkig hebben we deze week onze rustweek in het schema en staat er ‘slechts’ 10,5 km op de planning voor vandaag. Ik zeg, een rustig rondje bos om daarna lekker onder een dekentje op de bank te cocoonen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Frank is aan de beterende hand en heeft bedacht om een rondje door de Biesbosch te gaan rennen of zo. Na een oproep op Facebook krijgen we allerlei tips, maar de meeste keuzes gaan toch wel tussen Zoetermeer en Maassluis. Allebei halve marathons waar je óók 10 km kunnen lopen. Uiteindelijk wordt het Maassluis, dichterbij en gezellig Angelique even zien die wél de halve loopt. En zo togen we al hoestend en proestend in hardloopkleding na een volkorenpannenkoek richting Maassluis voor de na-inschrijving.
Het is niet druk en we kunnen voor de deur parkeren. We wachten in de sporthal en al gauw komen de bekenden binnenstromen en langslopen. Gezellig en precies de reden waarom we hier zijn in plaats van een rondje bos. Alles gaat tegelijkertijd van start dus als het tijd is lopen we samen naar het startgebied. Daar leer ik dat we geen medaille krijgen. Shit! Ik heb er eigenlijk niet zo op gelet. Hadden we toch naar Zoetermeer moeten gaan. Maar goed, uiteindelijk ging het om de gezelligheid. En lopen moeten we toch.
Als het startsein gegeven is gebeurt het onvermijdelijke. Je kan er de klok op gelijk zetten, het is een zekere weddenschap en Frank kan het al uittekenen. Mijn ‘rustige trainingsrondje’ verandert stante pede in een race. Rennen dus. En veel te snel van start. Als excuus gebruik ik dan maar de rappe gitaarbeats van Metallica in mijn oor.
Na twee kilometer besluit ik om tot 5 km door te rennen en te kijken wat voor tijd ik daar op kan klokken. Ga ik de tweede helft wel rustig aan doen. Yeah, right. Gelukkig heb ik geen last van gesnotter tijdens het lopen, mijn aandacht is afgeleid van mijn keel en op één slijmprop na die ik halverwege uitspuug zit ook dat me niet in de weg. Het is koud maar prachtig weer, dus er is ook nog een beetje genieten. De 5 km dient zich snel aan, en ik klok 27:15. Netjes. Nu mag ik rustig aandoen van mezelf. Metallica denkt daar anders over, en na een stukje wandelen voor een bekertje water bij de drankpost ga ik daarna dan ook gewoon in een lekker tempo door.
De route brengt ons langs de A20 en bij 7 km splitst de halve zich van de 10. Wij mogen naar links, een paadje langs een bevroren slootje. Op 8 km roept een vrijwilligster dat het er soepel uitziet en vraagt of het ook zo voelt. Op zich conditioneel wel, de verkoudheid maakt het alleen lastig want de koude lucht slaat op mijn geteisterde keel. Desalniettemin loop ik gewoon door, tenslotte hoef ik nog maar 2 km. Ik weet dan al dat ik in elk geval onder het uur ga eindigen, ietsje sneller dan de 1:15 die ik in mijn hoofd had. Ietsje.
Ik hou het tempo redelijk vol, en als ik de hoek om kom is daar al de finish. Ik kijk op mijn klokje, 55:37 en ik moet nog ongeveer 100 meter. Aanzetten dus en ik klok op mijn horloge 55:56. Dat is exact mijn huidige PR op de 10 km, de vraag is alleen wat de officiële tijd is. Heb ik mijn klokje op tijd aangezet of was ik een seconde te laat? En heb ik hem op tijd uitgezet? Op dat moment ben ik blij met de € 2 investering voor de huurchip aan mijn schoen. Die gaat vanavond uitsluitsel geven. Maar wat de officiële tijd ook zal zijn, het is niet slecht voor een snotterig trainingsrondje. Dat schept mogelijkheden voor als ik wél fit ben. Of verplichtingen, het is maar hoe je het bekijkt.
Terug in de sporthal valt mijn blik op een man, of liever gezegd, op wat de man in zijn hand heeft. Een heerlijk broodje rookworst. Ik besluit ter plekke dat dat mijn medaille wordt vandaag. Er is echter één kleine uitdaging, we hebben geen contant geld en je kan nergens pinnen. Na de man achter de bar heel lief aangekeken te hebben regelt hij dat ik in het café het vereiste bedrag kan pinnen en krijg ik alsnog mijn broodje worst mee. Het feit dat dit 14 Weight Watchers punten kost kan me niks schelen, al helemaal niet als dat ook precies het aantal punten is wat ik met het lopen verdiend heb. Zie je wel? Het heeft zo moeten zijn. We blijven nog heel even hangen om Angelique ook te zien finishen en zoeken dan alsnog dat dekentje en die bank op om weer lekker verder te snotteren.
Lekker uitzieken en op naar Apeldoorn!