Een weekje Spanje. Heerlijk, lekker in het zonnetje, gezellig bij mijn familie op bezoek, bijna iedere dag uit eten. Het lijkt wel vakantie. Oh nee, het ís vakantie. Wel een beetje een werkvakantie, want ik zit midden in een ontdekkingsreis. Een reis om mijn leven om te gooien, nieuw en ander werk te zoeken en mezelf weer eens goed onder de loep te nemen. En daar horen ook serieuze gesprekken met mijn moeder en mijn zus bij.
Maar tussen de gesprekken door, haal ik aan alle kanten herinneringen op van vroeger toen ik klein was. De discotheek die er niet meer is, de wegen waar ik overheen fietste, bromde en later reed. De straten waar ik geslenterd heb. En de winkels en barretjes waar ik regelmatig kwam. Natuurlijk is er in twintig jaar veel veranderd, maar dat geeft niet. Ik accepteer dat niets meer is zoals vroeger, in mijn herinneringen mag het altijd voortleven. Ook geniet ik van de zon en vul ik het spaanse gedeelte van mijn hart door mijn vrienden te bezoeken en me onder te dompelen in de spaanse cultuur. En via mijn zus krijg ik zelfs gelegenheid om mijn krachttraining in de sportschool te doen.
Omdat ik midden in mijn marathontraining zit heb ik natuurlijk ook mijn hardloopspullen meegenomen. In Nederland is het koud, winderig en nat, maar hier schijnt een stralende zon, met een koel briesje. Het perfecte hardloopweer. Een nieuw aangelegde weg leent zich uitstekend om mijn kilometers te maken. Geen verkeer, op een verloren fietser of wandelaar na. De sinaasappels en mandarijnen hangen talrijk aan de bomen, dus als ik dorst heb hoef ik alleen maar een arm uit te steken om er één te plukken en op te eten. En het uitzicht is prachtig. Ik merk niet eens dat ik loop, zelfs zonder muziek.
De prachtige bloesem van de amandelbomen ruik ik al op een kilometer afstand en ik verbaas me over hoe dichtbij het dorp eigenlijk ligt. Ik dacht altijd dat het minstens 8,5 km was, maar het zijn er maar 4,5 km. Geen paniek, voor mijn lange ronde genoeg uitwijkmogelijkheden. Over het strand bijvoorbeeld, of de andere kant op, niet langs, maar dwars dóór de sinaasappelbomen. En terwijl ik zo mijn rondjes maak en zonnige foto’s post om het met de buitenwereld te delen, vraag ik me af waarom ik ooit naar Nederland terug verhuisd ben. Het leven is goed hier, en het hardlopen al net zo goed.
Terwijl ik hier met mijn bakkes in de zon loop, is vanavond de Rotterdam Running Crew Luxor Marathon Run. De run van het jaar waar je écht bij moet zijn. Een groot deel van onze hardloopfamilie loopt mee. Ik heb zelfs het shirt, want natuurlijk moet je als Rotterdamse dat spuuglelijke shirt hebben. Voordat de run bekend gemaakt werd was er al sprake van om met een stel een leuke groepsfoto te maken. Dat gaat nu op iets professionelere wijze gebeuren, en niet alleen foto’s maar ook film. Iedereen die meeloopt krijgt ook nog een preview van de Try-out. Ik heb ook kaartjes eind maart, dus ik ga het zeker zien.
Zoals gezegd, het leven is goed hier en het hardlopen al net zo goed. Zo niet beter. Maar toch, als ik na het avondeten op Social Media al die foto’s en filmpjes voorbij zie komen. Als ik de berichtjes van mijn hardloopvrienden lees. Als ik me realiseer dat ik hier zit en zij daar zijn. Dan heb ik stiekem toch wel een beetje heimwee.