Het is zondagochtend 7:30. De wekker gaat. Buiten is het bewolkt en er staat windkracht 6. Er wordt regen verwacht. Mijn bed is lekker warm en ondanks dat ik gisteren op tijd naar bed gegaan ben, is het nog lang geen tijd om op te staan. Mijn maag is nog niet ontvankelijk voor pannenkoeken met banaan, laat staan dat mijn lijf klaar is voor fysieke inspanning. Op de radio klinkt Muse. ‘Some kind of madness’, hoor ik ze zingen. En dat is het. Madness…
30. Het is maar een getal. En toch. Een getal dat voor een hoop emoties kan zorgen. Ik herinner me nog mijn 30ste verjaardag. Ik wilde er iets speciaals van maken. 30 worden is toch iets bijzonders. Je bent dan nog jong genoeg om midden in het leven te staan, maar inmiddels oud genoeg om wat wijsheden te hebben, zelfstandig te zijn en volop van het leven te genieten.
Een andere 30-er heeft te maken met mijn duikervaringen. Ik vond diep duiken maar niks, en mijn grens lag zo rond de 26-28 meter. Van het getal 30 raakte ik altijd behoorlijk in de stress. Slaat nergens op natuurlijk, maar ja, wat doe je er aan? Duiken met haaien bleek de oplossing. Op het moment dat je een prachtige hamerhaai ziet zwemmen en je maakt een paar foto’s van dichtbij heb je helemaal niet in de gaten dat je al op 36 meter zit. En eenmaal die grens over…
Dat het getal 30 me zo’n 10 jaar later weer het zweet op mijn voorhoofd zou zetten had ik niet verwacht. In dit geval ging het niet om 30 meter, maar 30 km. Dat is toch wel een magisch getal als je aan het hardlopen bent, en met name aan het trainen voor een marathon. Want op 30 km staat die man met die hamer. Met knikkende knieën begon ik aan de duurloop, om deze uiteindelijk lachend en springend op 33 km af te sluiten. En me opnieuw te realiseren dat 30 maar een getal is.
Inmiddels heb ik deze afstand 3 keer getraind en 3 keer tijdens de marathon zelf overbrugd. Altijd maar één keer voor elke marathon. Met wisselend succes, want resultaten uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst. Waar de eerste training het vanzelf leek te gaan, was de tweede keer spannend of ik het met mijn blessures wel zou halen. De derde keer zat ik in een zeer stressvolle periode en heb ik letterlijk op 21 km staan janken. Om daarna die andere 9 km uiteindelijk wel uit te lopen, maar niet van harte. Die keer niet vanzelf dus. En het gezelschap is zeer wisselend geweest. Samen met Frank, alleen, samen met Frank maar in een groep.
Ook nu kijk ik dus met enig ontzag en immer diep respect naar de 30+ km duurloop. Opnieuw in een nieuwe setting. Lopen met de leden van de Rotterdam Marathon Deelnemers groep. Volledig georganiseerd, met een route, tempogroepen, begeleiding, drankposten en zelfs een medaille aan het eind. Een 30 km race, maar dan zonder racen en eindtijden. De route voert ons dwars door Rotterdam, zelfs langs ons huis, en langs de bruggen en een aantal Rotterdamse highlights. We hebben hem gisteren even op de scooter gereden.
De sfeer zit er goed in. Iedereen lacht en heeft er zin in. Je zou niet zeggen dat we zo meteen minimaal 30 km gaan afzien. Op de afgesproken tijd gaan we op de foto en gaan de verschillende groepen één voor één van start. Frank loopt één groep sneller dan ik, maar genoeg gezellige bekenden en onbekenden die in mijn groep lopen.
Het is één groot feest! We praten, we lachen en we lopen. Alhoewel ik me van dat laatste nauwelijks bewust ben. Ik heb mijn GoPro bij me en schiet tussen het praten en lopen door kleine filmpjes, daar kan ik morgen iets moois van maken. We hebben pacers die het tempo bepalen, bezemwagens die er voor zorgen dat niemand achter blijft en fietsers om ons te begeleiden. We lopen door Zuid langs de Ahoy, door het Zuiderpark en bij de Kuip staat de eerste drankpost. Water, AA, winegums en ontbijtkoek in overvloed. Ik ga een hoop gels en bars overhouden vandaag. Hier kruisen de verschillende tempogroepen zich ook, als passerende schepen in de nacht.
Ik ben blij dat we de route verkend hebben, en op één puntje na lopen we hem nagenoeg feilloos, met vereende krachten van diverse mensen die bekend zijn met diverse onderdelen van de route. Al gauw zijn we bij de Van Brienenoordbrug, waar we voor het eerst écht geconfronteerd worden met de toch wel harde wind die er staat. Maar iedereen ploegt dapper door. Via de Esch gaan we over de Maasboulevard, mijn achtertuin, doen we een heen en weertje over de Willemsbrug richting de Veerhaven, waar we even schrikken van een valpartij, en Het Park, bij de Euromast. Opnieuw een drankpost en na een hoop zoetigheid lukt het me om een zout dropje bij Frank te scoren terwijl zijn groep ons weer passeert. Wij het park in, zij het park alweer uit.
Opnieuw via de Veerhaven terug naar de Erasmusbrug en opnieuw een valpartij, deze keer met iets meer schade. Gelukkig niet zo erg dat er niet meer gelopen kan worden. De Erasmusbrug over gaan we naar Hotel New York, de Rijnhavenbrug (a.k.a. de hoerenloper, who said dat rotterdammers niet subtiel zijn?) en de SS Rotterdam waar we de laatste drankpost en een groepsfoto hebben. Maar niet nadat we eerst nog een flink stuk tegenwind trotseren. Daarna de laatste kilometer eer we weer bij de RAAF zijn. 34,2 km, ergo nog even een heen en weertje tot 35,35 km. Om daarna een mooie medaille te ontvangen en heerlijk na te genieten.
De laatste lange duurloop zit er weer op. Vanaf nu mogen we gaan afbouwen, of taperen zoals ze dat met een mooi woord noemen. We gaan aftellen naar de marathon. En ondanks alle emoties, en alle commoties rond die 30 km, of ik me nu goed voel of niet, of het nu fluitend gaat of dat ik moet afzien, hou ik me vast aan één gedachte en is maar weer eens bewezen.
30 is maar een getal. En 42 ook!
P.D. Speciale dank aan Marco Vink die deze training mogelijk heeft gemaakt, (en Iwan en Roland achter de schermen), alsook de pacers, bezemwagens, fietsers en alle andere vrijwilligers die zich vandaag ingezet hebben. En natuurlijk niet te vergeten de sponsoren Rob Lagendijk voor de winegums, Wendy en Dennis van medaillegraveren.com, Evert Buitendijk Fotografie, Cindy, Barbara en Rianne voor de foto’s, RAAF voor de locatie, Runners World voor het water en de AA, Lavanda voor de massages en CBO Security voor de koffie en de thee. Mocht ik iemand vergeten zijn, vergeef me, ik heb vandaag 35 km hardgelopen en ben een beetje moe…
Zie hieronder voor een sfeerfilmpje!