De eerste keer

Ik sta op het Hofplein en doe mijn ogen dicht. Ik voel de opwinding door mijn lijf stromen. Adrenaline, zenuwen, maar ook veel emoties. Om mij heen hoor ik het geschal van de muziek door de luidsprekers. Daar tussendoor het geroezemoes van duizenden lopers, vermoedelijk allemaal net zo zenuwachtig als ik. Ik luister naar flarden van conversaties. ‘Ik heb vier gelletjes bij me, wat denk je, is dat genoeg?’ ‘Gelukkig had ik eergisteren bij het korte rondje helemaal geen pijn meer in mijn scheenbeen.’ ‘Shit, ik moet alweer plassen, maar er staat zo’n lange rij.’ ‘Hoeveelste marathon is dit voor jou?’ ‘You will love Rotterdam, Rotterdam is crazy!’

Ik trek het oude vest wat dichter om me heen. Er is warm weer voorspeld, maar nu zo in de schaduw om half tien ’s ochtends is het nog best fris. Dat vest laat ik straks achter. Straks, als het startschot is geweest en we ons in beweging mogen zetten. Maar dat duurt nog even, ik zit in de laatste wave. Ik gok om een uur of 10:45. Lee heeft dan al lang en breed gezongen en het kanonschot is dan ook al geweest.

Mijn gedachten dwalen af. Heb ik alles wel bij me? Mijn headphones op mijn oren, het reservepaar in mijn flipbelt, want vier uur houden ze niet vol. Twee uur, hoogstens, dus met twee paar kom ik een heel eind. Zonnebril? Check! Verder aan de voorkant mijn telefoon en mijn chocolate powerbar bij de hand. Aan de achterkant drie gelletjes en een zakje met winegums en zoute drop. Nadat ik me er van verzekerd heb dat ik niks vergeten ben loop ik in gedachten het parcours langs.

Eerst de Coolsingel af en de Schiedamsedijk. Vroeger heb ik daar gewoond en wilde ik nog wel eens vanaf het balkon naar de wedstrijdlopers kijken. Een blauwe maandag heb ik daar zelfs foto’s van gemaakt, niet gedacht dat ik ooit zelf op dit parcours zou lopen. Daarna volgt de Erasmusbrug voor de eerste keer. Waarschijnlijk ga ik daar veel te hard overheen, volledig in beslag genomen door de euforie van de menigte. Op weg naar de 5 km en door naar de 10 km. Mijn plan is om de eerste 10 km gewoon lekker op een rap tempo te lopen. Ik kan tegenwoordig relatief ontspannen 10 km p/u lopen en het is dan nog fris genoeg. Vanaf daar wil ik rustiger aan gaan doen en 9,5 km p/u lopen.

Het Havenspoorpad leidt naar Slinge en de 15 km. Daar verwacht ik wat collega’s langs de kant te zien staan. Via Ahoy naar het halve marathon punt. Daarna weet ik niet hoe het zal lopen, een en ander geheel afhankelijk van hoe ik me voel en hoe de temperatuur dan is. Nog een keer de Erasmusbrug richting Coolsingel om af te slaan naar rechts naar het bos. Dat oh zo gevreesde en verschrikkelijke bos. Mijn bos, want hoeveel rondjes heb ik daar al niet gelopen? En dan langs die man met die hamer. Wanneer zal hij komen? Op 30 km, of pas op 35 km? Waarschijnlijk ergens daar tussen in, maar dat hij komt is een ding dat is zeker. Op 30 km staan in elk geval onze supporters met wat extra eten en drinken als het nodig is.

Dan de Kralingse Zoom en terug richting Crooswijk, langs de videoschermen. Ik ben benieuwd of iemand iets ingestuurd heeft en of ik dat dan ook zal zien. Het feestje van de Boezemstraat en dan de kubuswoningen, die aangeven dat je er bijna bent. Nog even volhouden. En dan… dan de bocht de Coolsingel op voor de mooiste en langste 500 meter van de wereld. Ik word al emotioneel als ik er aan denk. Maar zo ver is het nog niet. Eerst het nog maar eens doen en dat pleuriseind lopen.

Dat pleuriseind! Het is ‘maar’ 42 km (en 195 meter). Een schijntje op de ruim 800 km die ik getraind heb om hier te staan. 800 km in 5 maanden tijd. En oneindig meer in de jaren ervoor. Met weinig obstakels. Één keer met ijzel en één keer met sneeuw. Een paar keer in de regen en een paar keer in de warme zon. Maar voornamelijk wat ik noem ‘perfect hardloopweer’. Lekker koel, droog en eventueel met een zonnetje. Wel is het lang koud gebleven. Maar daar merken we vandaag niks meer van.

Gelukkig ook blessurevrij gebleven, op wat ongemakken in de bilstreek na. En die ene keer dat ik snotverkouden was. Nee, de trainingen zijn me alleszins meegevallen. Misschien ook omdat ik veel met anderen gelopen heb. Veel afleiding en gezelligheid dus, en vooral saamhorigheid. Met elkaar gelachen en met elkaar gehuild. Maar vooral gelachen. Een glimlach breekt uit op mijn gezicht als ik er nu aan terugdenk.

Toch is er ook een hoop veranderd in de afgelopen maanden. Gestopt met mijn werk en op zoek naar een nieuwe bestemming zoals dat zo mooi heet. Heel veel oude dingen uit mijn leven weg gedaan, zodat er weer ruimte komt voor nieuwe zaken. En vooral ook inmiddels 17 kilo afgevallen. Nooit gedacht dat ik dat nog zou kunnen. Zo zie je maar weer, als het moment er is kan je alles als je je geest er maar toe zet. Net als een marathon lopen. Vandaag is dan ook weer een mijlpaal en een afsluiting van een periode. Om daarna weer een nieuwe fase in te gaan. Als een soort vernieuwingsritueel. Het schonen van je ziel door lichamelijk af te zien. Ik ben heel benieuwd naar deze nieuwe fase.

Langzaam keer ik terug met mijn gedachten naar het hier en nu en open mijn ogen weer. Het is bijna tien uur, en Lee zet zijn lied in. Iedereen brult luidkeels mee en ik krijg een brok in mijn keel. ‘You’ll never walk alone’ staat in mijn ziel gebrand om daar nooit meer uitgewist te worden. Lee sluit af, de menigte gilt uitzinnig en dan wordt de heartbeat ingezet. Het aftellen is begonnen en je voelt de spanning in de lucht. Hij is zo tastbaar dat ik er stukken van zou kunnen snijden. Dan het kanonschot en ik stel me voor hoe de wedstrijdlopers van start gaan. Dat herhaalt zich nog twee keer en dan komen ook wij in beweging. Nu is het onze beurt en de heartbeat klopt voor ons. 3-2-1 Go! We zijn begonnen…

De Rotterdam Marathon. Het is voor mij de derde keer, mijn vierde marathon als ik New York meetel. Maar het voelt immer als de eerste keer.

Iedereen bedankt voor alle support en steun van de afgelopen jaren. En voor wie morgen ook loopt…

Heel veel succes morgen op de Coolsingel! CU @ the finish.