Ladiesrun 2017. Een goed moment om eens even flink te evalueren wat er het afgelopen jaar allemaal gebeurd is. Want de opdracht ‘zoek de verschillen’ is niet zo heel erg moeilijk vandaag. Goed, ik loop 10 km, heb hetzelfde roze shirt aan en ik draag nog steeds vlechtjes, maar voor de rest?
Ik heb me al ingeschreven als ik de uitnodiging van mijn voormalige werkgever ADP krijg om mee te lopen. Verschil nummer 1. Ik werk niet meer bij ADP. Maar natuurlijk lijkt het mij leuk om met ze mee te lopen. Mijn eigen startnummer kan ik kwijt aan Anita. Die loopt toch alles wat los en vast zit. Het groepje is wat kleiner dan vorig jaar, maar nog steeds gezellig om wat collega’s te zien. En natuurlijk loopt Annemieke, mijn ‘pupil’ richting de CPC, ook mee, dus gaan we samen op weg naar de Ahoy. Maar uiteraard niet nadat we hardloopvoer naar binnen hebben gewerkt, de door Frank met liefde gebakken pannenkoeken. Hij zal foto’s maken, zoals ik dat gisteren in Rozenburg heb gedaan.
Ik ben dit jaar gast in plaats van organisator, verschil nummer 2, dus ik hoef niet om 10:00 al aanwezig te zijn. 13:00 is de richttijd, om 13:30 staat de groepsfoto gepland. We zijn netjes op tijd maar het terrein doet me leeg aan. Natuurlijk, de 5 km zijn al naar huis en de 7,5 km zijn nu aan het lopen. We lopen naar de Business Area waar de collega’s al staan te wachten. ‘Wat zie je er goed uit!’ is het eerste wat ik te horen krijg. Het grootste verschil met vorig jaar, kilootje of 15. Ik begin al aan mijn nieuwe ik te wennen, behalve als ik foto’s van ‘vroeger’ zie. Eerst schrik ik dan, om vervolgens met een grote glimlach te bedenken hoe goed ik me voel. Ik vertel de collega’s waar ik me tegenwoordig mee bezig hou en we praten bij. Niet lang, want het startsein nadert en we moeten natuurlijk nog plassen en naar de start wandelen. Nog even snel de groepsfoto en dan gaan we op weg.
We mogen in startvak B. De stemming zit er goed in en ik overdenk wat ik ga doen. Het is warmer dan warm, en het advies is dan ook om niet voor een PR te gaan en veel te drinken. Tenminste, dat is wat ik aan Annemieke meegeef. Maar ja, do as I say, don’t do as I do, want het kriebelt enorm. Op de Hitlandrun had ik een PR van 52:41, verschil nummer 4, en was het ook warm, maar daar hadden we geen officiële tijdsregistratie. Bovendien ben ik donderdag lekker gemasseerd, loop ik met muziek en is de Ladiesrun traditiegetrouw voor mij een snel parcours. Gelukkig hebben ze drie drinkposten in plaats van twee. Na een startvakselfie en een high five wachten we op het startsein. En als dat gegeven wordt ben ik weg.
Frank staat ergens rond km 1 al, en ik zie hem al van ver. Sowieso eerder dan hij mij. Marco Vink staat naast hem en geeft aanwijzingen wie er aan komt en gefotografeerd moet worden. Ik loop een behoorlijk tempo maar voel de warmte. De eerste kilometers gaan echter wel lekker en als ik Frank rond de 3 km opnieuw passeer met een high five van Marco, zit ik goed op schema voor mijn PR. Mijn thermostaat begint echter aardig op te lopen. Ik wilde de eerste drankpost overslaan, maar doe het toch maar niet want ik heb al vanaf de start een droge mond. Dan op weg naar mijn tweede checkpoint. Ik zie Evert Buitendijk onderweg, maar te laat. Op 5 km klok ik 26 minuten maar ik weet nu al dat ik dat niet nog 5 km vol ga houden. Het is écht warm, zelfs ik moet dat nu toegeven. Ik pas mijn tempo iets aan en probeer vol te houden tot de tweede drankpost. Ik heb dorst en honger, of misschien alleen maar heel erg dorst.
Even voorbij de 6 km eindelijk de drankpost. Ik wandel wat langer dan normaal, drink en probeer de halve powerbar weg te kauwen die ik nog over had van vorige week. Ik krijg hem bijna niet weg en spuug de laatste hap net zo hard weer uit. Hij valt ook verkeerd samen met het water, en naast de warmte heb ik nu ook last van mijn maag. Ik geef mijn PR poging maar op. Verschil nummer 5. Toch nog verstandig. Even later heb ik weer wat afleiding als ik Frank voor de derde en laatste keer zie. Ik kan nog lachen voor hem. ‘Je gaat goed’, roept hij, maar ik roep terug dat het te warm is, en ik bedenk me dat de Ladiesrun ieder jaar stiekem toch weer een beproeving is. Goede resultaten, maar ik moet er altijd wel hard voor werken. Ik kan in elk geval nog rennen, velen gaan lopen en langs de kant ligt zelfs een meisje dat geveld is door de warmte.
De 8 km komt sneller dan verwacht, ik kom Michel en Marieke nog even tegen, maar ik kijk enorm uit naar het 9 km bordje. Ik pak ook de derde drankpost nog mee en heb even contact met een dame waar ik de laatste drie kilometer mee opgetrokken heb. Zij is duidelijk ook een ervaren loopster, maar moet ook toegeven aan de warmte en gaat wandelen. Dan opnieuw Evert langs het parcours en nu zie ik hem wel op tijd, en hij mij ook. ‘Saskia, de ijdele’ staat op, dus gaat de zonnebril even af, de liefste glimlach op en de duimen omhoog. Daarna het 9 km bordje en ga ik bedenken vanaf waar ik nog wil gaan versnellen. En dan heerlijk toegeven aan mijn zwakte om dat moment elke keer uit stellen. Uiteindelijk wordt het pas als ik het laatste hoekje om ben en nog maar een kleine 50 meter te gaan heb. Heldin! Desalniettemin heb ik zeker niet te klagen en een prima tijd neergezet, 54:25. En ik ben 89ste overall en 5de in mijn categorie. Verschil nummer 6. Na het ophalen van mijn medaille en de rest binnen zien komen, haal ik wat te drinken. Frank is inmiddels ook weer gearriveerd en als we wat nagepraat hebben gaan we lekker naar huis. Na het douchen rijden we naar een terras om een enorm bord spareribs weg te werken en later als toetje thuis op de bank de nieuwste smaak Magnum, Peanutbutter, weg te smikkelen.
Sommige dingen veranderen nu eenmaal nooit!