Run for Kika Rotterdam

Ik beken, ik heb gisteren teveel gegeten. Ik ben een sessie van ‘All you can eat sushi’ niet meer gewend en als ik wakker word vlak voor de wekker afgaat, vol ik me nog steeds een plofkip. Ik besluit kakelend mijn rondje te rennen, om me te helpen herinneren dat dit soort avondjes écht een uitzondering moeten blijven.

De Run for Kika staat al een tijdje in de agenda, met een vraagteken. Officieel moeten we vandaag 16 km lopen, en Kika is maximaal 10 km. Bovendien zijn het twee rondjes van 5, en we houden niet van rondjes lopen. Maar als van de week blijkt dat Herman ook gaat lopen, er meer groene shirtjes verwacht worden en Frank oppert dat we best er naar toe kunnen rennen voor de extra 6 km gaan we toch overstag. Tenslotte geeft het betere afleiding dan weer een heen en weertje langs de Ijssel.

Terwijl we onze pannenkoeken eten gaat het buiten regenen. Dat was niet volgens verwachting, maar gelukkig geeft buienradar aan dat het maar even is. De rest van de tijd blijft het droog. We besluiten wel om eerst met de metro er naar toe te gaan en de resterende kilometers na afloop naar huis te rennen. Bovendien spreken we af om weer eens samen te lopen. De strategie is de eerste 5 km weer op een relatief rustig tempo, zo tussen de 10-10,5 km p/u, en als het goed gaat geven we de tweede helft wat gas. Tenslotte blijft het een training.

Eenmaal op het terrein zien we al gauw wat groen en ook Herman met Ed en Terry. Ik voel stiekem weer wat druppels, maar na een check gaat het niet regenen. Terry vertelt gruwelverhalen over dat ze vorig jaar in het onweer gelopen hebben. Ik kijk misprijzend naar de donkere wolken. We moeten straks ook nog naar huis lopen. Als we naar de start mogen en voor het podium in de eerste wave staan voor de warming up begint het echt te regenen. Maar gelukkig zegt ook nu de buienradar dat het maar eventjes is. Daarna is het droog, écht waar!

We mogen weg en ik loop stiekem wel lekker. Door de miezer is het niet zo warm, en ik hou wel van niet zo warm. Frank klaagt dat ik te hard loop, want de beoogde 10,5 km p/u max is momenteel 10,9 km p/u. Ik ben de onschuld zelve, ik loop op een tempo van 5:30, en dat is toch 10,5 km p/u? Niet dus, maar ik heb niet het gevoel dat ik veel aan het geven ben. Bij 6 km vraag ik Frank of we nog gaan versnellen, en hij roept dat ik mijn gang maar moet gaan, hij blijft wel achter me lopen. Ik haak aan bij Henk uit de groep, en laat me hazen tot een kilometer of 8. Dan pak ik ongepland een binnenbocht en loop hem voorbij. Omdat ik nu toch voorbij ben en het nog maar 2 km is besluit ik dan ook maar door te lopen, die laatste twee kan ik het ook nog wel alleen af.

Ik heb het tempo inmiddels opgevoerd tot ongeveer 5:10 en hou dat lekker vol. Ik reken echter uit dat het parcours niet helemaal 10 km is, en aangezien er geen officiële tijdregistratie is zal ik zelf 10 km moeten klokken. Ik begin de buitenbochten te pakken en hoop na de finish hem vol te kunnen lopen. Als ik er bijna ben komt er ineens iets groens voorbij flitsen, en ik kan een glimlach niet onderdrukken als het Frank blijkt te zijn. Ik ben bewust niet gaan sprinten, maar Frank zag zijn kans om weer eens een keer net iets eerder binnen te zijn dan ik en heeft de laatste 100 meter een fikse sprint ingezet om me voorbij te kunnen. Ik vind het best, nadat ik de medaille en een flesje water aangepakt heb ren ik nog een stukje door tot exact 10 km om uiteindelijk iets onder de 54 minuten te klokken. Mooi, maar hoog tijd voor een afgemeten parcours mét officiële tijdregistratie en niet al te warm weer waar ik kan knallen voor een PR poging.

We kijken nog even hoe Ed, Terry en Herman binnen komen en als het weer een beetje gaat regenen, (ja, ja, we weten het, het duurt maar even, daarna blijft het verder droog), starten we een nieuwe sessie en rennen in een langzaam tempo naar huis. Ik zeg cooling down. Het wordt niet helemaal 6 km maar ik vind het wel weer mooi geweest. Voor een training hebben we het goed gedaan, zijn weer een medaille rijker, ons eten weer verdiend, voel ik me een klein beetje minder schuldig over gisteravond en kunnen we ons langzaam gaan voorbereiden op volgende week. Ekiden, here we come.

Met een beetje regen. Dat duurt maar even, daarna blijft het verder droog!